"Kompleks Boga" Piotr Rozmus

   Jak mantrę powtarzam słowa, że polskie książki są dobre, ale muszę się wam do czegoś przyznać – mówiąc to, mam na myśli szczególnie nasze rodzime obyczajówki, które faktycznie są wspaniałe i dobrze się je czyta. Nigdy za to nie byłam przekonana do polskich kryminałów czy thrillerów, więc do książki Piotra Rozmusa „Kompleks Boga” podchodziłam z niemałym lękiem.

   Cztery osoby. Cztery grzechy. Jeden człowiek, który chce wymierzyć im sprawiedliwość w imię Boże.

   Nic ich nie łączy – nie znają się, co najwyżej mogli minąć się czasami w tramwaju czy jeść akurat kolację w tej samej restauracji – jednak trafiają razem do piwnicy psychopaty, który jest przekonany, że musi pomóc im oczyścić się z grzechów. W swoim chorym umyśle postanowił spleść losy tej czwórki na zawsze. 

   Pierwszą ofiarą zostaje Krystian, przystojny, bogaty i pewny siebie przedsiębiorca, który potrafi przekonać każdego do współpracy, nie zawsze jednak w moralny i uczciwy sposób. Jest przebiegły, zmienia kobiety jak rękawiczki a monogamię uważa za kłamstwo wymyślone przez tych, którzy chcą wierzyć, że człowiek może przeciwstawić się instynktom. Pewnej nocy, po wyjściu z klubu, mężczyzna zostaje porwany. Budzi się następnego dnia, zamknięty w klatce, jak pies, bez jedzenia, wody i jakichkolwiek wygód. Tam poznaje swojego porywacza, starszego mężczyznę, który ma do niego jedną prośbę – aby żałował za grzechy...

   Niedługo później do Krystiana dołącza Ewa, miła pani psycholog, której grzechem była zdrada małżeńska. Razem przez kilka dni zmuszeni są dzielić swój nieokiełznany strach i lęk przed nieznanym. A dwie kolejne osoby już są na liście grzeszników...

   W tym samym czasie policja prowadzi dochodzenie w sprawie zaginięcia czterech studentek. Sprawę przejmuje komisarz Aleksander Pieńkowski, który ma również odnaleźć zaginionego biznesmena i panią psycholog. Przesłuchując raz jeszcze osoby z ich otoczenia dowiaduje się coraz to nowych informacji, ujawniając tym samym niekompetencję swoich kolegów po fachu. Na jego przykładzie pokazane jest też, jak działa „system zasług” w polskiej policji – gdy śledztwo stoi w miejscu, to odpowiedzialny za to policjant dostaje niezłą burę. Natomiast gdy trafia się na znaczący trop to nagle jego zwierzchnik z lubością nadużywa słowa „my” - „my wpadliśmy na trop”, „rozwiązaliśmy to”, „udało się nam”. Jak wszędzie, tak i tam, porażkę ponosi się samotnie, sukces natomiast z tabunem ludzi, którzy nagle przypominają sobie, że przecież nam wytrwale pomagali w osiągnięciu celu.

"Gdzieś umierają ludzie, gdzieś rodzą się kolejne pokolenia."

   Wracając do naszego psychopaty; co dziwne, ma on pomocnika, przyjaciela, który wprawdzie potępia jego zachowanie, ale pomaga mu i nie ma najmniejszego nawet zamiaru zgłosić na policję faktu, że jego kolega przetrzymuje i torturuje w piwnicy ludzi. Jak mocno trzeba być do kogoś przywiązanym, by zachować dla siebie taki sekret? I co musi się stać, by w końcu stanąć po stronie pokrzywdzonych, odwracając się od przyjaciela?

   „Kompleks Boga” to niezwykły thriller, pełen napięcia i grozy. Co więcej, autor skupił się nie tylko na głównej fabule, ale także na przeszłości ofiar, co spowodowało, że mogliśmy odetchnąć na chwilę od poczucia szaleństwa, które przebijało się przez kartki książki. A jeśli o szaleństwie mowa to  majaki naszego psychopaty i jednego z więźniów były opisane tak realistycznie, że czułam się nieswojo czytając to – pan Piotr w niezwykły wręcz sposób potrafi wywołać nie tylko strach, ale i sprawić, że adrenalina zacznie szybciej krążyć po naszych żyłach, oddech przyspieszy a za sobą będziemy czuć czyjąś obecność.

   Przeczytałam multum zagranicznych thrillerów i ten nasz polski akcent na pewno zawojowałby tamten rynek; wyróżnia się stylem autora oraz tym, że wplótł on tam elementy horroru - i to niezłego, pełnego haków, narzędzi chirurgicznych i ognia.

   Na plus zasługuje także zakończenie, które – co najważniejsze – nie rozczarowało i trzymało poziom całej książki. Często mówi się, że powieść jest o tyle dobra, o ile nie można odgadnąć zakończenie. Cóż, w tym wypadku byłam tak zaoferowana losami bohaterów, że nawet nie miałam czasu zastanawiać się nad tym jak to wszystko może się skończyć. A to chyba jeszcze lepsza rekomendacja.

   Panie Piotrze, jeśli Pan to czyta to dziękuję za przywrócenie mi wiary, że Polacy potrafią pisać thrillery mrożące krew w żyłach i wywołujące uczucie paniki i strachu. Oby więcej takich książek! 

Za egzemplarz książki dziękuję serdecznie wydawnictwu