10 najbardziej irytujących fikcyjnych bohaterek

Upały doskwierają i z tego co widać to nie zamierzają odpuścić. Taka pogoda sprzyja rosnącemu uczuciu irytacji i niezadowolenia, więc żeby się trochę wyładować przedstawiam wam dziesięć fikcyjnych bohaterek, które irytują mnie najbardziej. 

Niestety, mają one swoje rzeczywiste odpowiedniki. I z niektórymi niestety się znam. 

Bella Swan „Zmierzch”

   Ideał kobiety – zrobi dla ciebie wszystko, porzuci swoje dotychczasowe życie, żeby być tylko z tobą, zamieni się dla ciebie nawet w wampira, ale obrazi się przeokrutnie, jeśli będziesz chciał się z nią ożenić lub dać jej jakiś prezent. Jeśli zaś, jako wampir, odmówisz jej upojnej nocy poślubnej, żeby jej czasami przez przypadek nie zabić, to będzie się dąsać i tupać gniewnie nogą, no bo „ja przecież chcę!”.

   To typowa przedstawicielka bohaterki typu „będę cierpieć dla swojej miłości” i ambitnie cierpiała przez wszystkie cztery części sagi. Ba, kiedy ukochany ją zostawił to oczywiście obwiniała o to tylko siebie i popadła w depresję porównywalną z Rowem Mariańskim. Nie jadła, nie piła a kiedy po kilku miesiącach okazało się, że Edward chce w widowiskowy sposób popełnić samobójstwo to bez wahania wsiadła w samolot i pojechała za nim na inny kontynent. Wzór kobiety oddanej i zakochanej. Szkoda tylko, że nie miała za grosz szacunku do siebie.  

                           Renata Orłowska „Historia pewnego narzeczeństwa”

   Swego czasu recenzowałam całą sagę, która, swoją drogą, jest całkiem niezła i warto ją przeczytać – dla chętnych link!

   Główna bohaterka, Renata, to przykład kobiety, która, podobnie jak Bella, zrobi dla swojego mężczyzny wszystko, łącznie ze znoszeniem zdrad i poniżaniem. Jej mąż, Robert, to typowy samiec, dla którego w związku najważniejszy jest sex i to najlepiej w udziwnionym wydaniu. Więc Renata się przebierała, zakładała peruki, kuse spódniczki i udawała kogoś, kim nie jest, byleby tylko Robert został w ich sypialni i nie szukał szczęścia pod obcą pierzyną.

   Trzeba przyznać, że próbowała się buntować i na złość mężowi flirtowała z innymi, ale zawsze potem potulnie wracała – i wybaczała nawet gwałt – czego ja zrozumieć nie potrafię.

Lily Moscovitz „Pamiętnik księżniczki”

   W odróżnieniu od dwóch poprzednich bohaterek Lily zna swoją wartość – wie, że jest najmądrzejsza, najlepsza i najbardziej obeznana we wszystkim. Nikt nie może się z nią równać, nikt nie może próbować nawet być na takim poziomie jak ona – bo ona jest na piedestale.

  Kiedy jej cicha i skromna najlepsza przyjaciółka dowiaduje się, że jest księżniczką, Lily czuje jakby dostała w twarz i popisowo się obraża. Przechodzi jej po kilku tygodniach, gdy wpada na pomysł, że może przecież dzięki temu być sławna! A potulna Mia pozwala dalej wodzić się za nos i tupta cicho za swoją autorytatywną przyjaciółką.

   Co do chłopaków, to są oni potrzebni Lily do tego, aby go hołubić, najlepiej publicznie. 

Cho Chang „Harry Potter”

   Płaczka. Płacze podczas pierwszego pocałunku, płacze na randce... ba, na randce opowiada o swoim zmarłym chłopaku i o tym jaki on był męski i wspaniały. Później dramatycznie wybiega z lokalu, bo Harry nie jest jej nieżyjącym Cedrikiem i dla niej to za wiele. Cóż, dla mnie też.

Zosia Knyszewska „Deklinacja męska/żeńska”

   O Zosi pisałam kilka dni temu recenzując książkę „Tryb warunkowy”. Nie byłam wtedy pewna, czy Zosię lubię czy nie. Teraz już wiem, że nie lubię. Zosia nie jest ofiarą w żadnym stopniu – to ona wybiera sobie coraz to i nowe ofiary. Rozkochuje w sobie mężczyzn a potem radośnie stwierdza, że ich nie chce. W drugiej części sagi Zosia ma już ponad dwadzieścia pięć lat i godzinę po pogrzebie ukochanego obiecuje innemu mężczyźnie, że za pół roku będą razem, tylko ona musi najpierw odpocząć. Po czym wyjeżdża do Anglii gdzie romansuje z przystojnym Matim. A później go zostawia. I tak w koło Macieju.

   Zosia to modliszka. Tylko, że mniej zielona.  

Laurel „Arrow”

   Serialowa bohaterka, która przez cały pierwszy sezon pokazywała uparcie czym jest kobiecy foch. Powód miała, bo jej narzeczony romansował z jej siostrą, ale zamiast dać sobie z nim spokój i ułożyć sobie życie to biegała za nim i narzekała, że ją zranił i jak on tak mógł. Była niestrudzona w swojej misji uprzykrzenia mu życia a on przecież zajęty był ratowaniem miasta (bo Arrow to historia o Zielonej Strzale – postaci z komiksów. Serial polecam, idealny dla fanów Marvela).

   Oprócz skrzywdzonej kobiety gra też rolę skrzywdzonej córki – bo jej ojciec miał czelność spędzać więcej czasu z jej młodszą siostrą, która odnalazła się po kilku latach, niż z nią! Co z tego, że myśleli, że Sara (siostra) zginęła w katastrofie na morzu? Co z tego, że wróciła, jest cała i zdrowa? To nie oznacza, że mogą zwracać mniejszą uwagę na Laurel, naszą gwiazdkę.  

Elena Gilbert „Pamiętniki wampirów”

   Czyli ta, która chciała wszystkich ratować a w rezultacie trzeba było ratować ją. Nie potrafiła usiedzieć w miejscu, tylko biegała jak napędzana bateriami z króliczkiem. W dodatku przez kilka sezonów serialu nie mogła zdecydować kogo kocha – bo to przecież trudno jest stwierdzić. I tak fruwała pomiędzy dwoma braćmi, jak chorągiewka. W międzyczasie oczywiście wdawała się w spory z pierwotnymi wampirami, bo co niby mogło się jej stać? Na pewno by nie zabili takiej miłej i sympatycznej osoby jak ona.

   Tak lekko licząc, z pół obsady serialu umarła przez jej decyzje. A ona nadal pozostała uśmiechnięta i naiwna, że świat pełen jest jednorożców a każdy zły wampir zmieni się, jak tylko go o to poprosi. 

Bonnie „Pamiętniki wampirów”

   Najlepsza przyjaciółka naszej Eleny. Młodociana czarownica, która ciągle się czymś irytuje a w swojej irytacji jest niezwykle irytująca. Jeśli ktoś nadepnął jej na odcisk to zaczynała szeptać swoje łacińskie słówka i puf! - winny nadepnięcia nabawiał się niesamowitej migreny. Ta nasza Bonnie to potrafi dopiec!

   Wydaje jej się, że jest sprytna, przebiegła i inteligentna. Niestety, ma podobny problem jak Elena – za dużo rzeczy jej się wydaje.

Clarke „The 100”

   Samozwańcza przywódczyni stu młodych osób, które wylądowały na ziemi po kilkudziesięciu latach spędzonych na orbicie. Ich rodzice bezpiecznie zostali w kosmosie, obserwując tylko, czy na planecie jest wystarczająco bezpiecznie, by na nią wrócić (poziom miłości rodzicielskiej - ekspert.) 

   Clarke to przebiegła żmija, która zdradziła każdego, kogo mogła – wszystko po to, aby zachować władzę i po to, aby wszystko miało taki przebieg, jaki ona chce. Okrutna, chociaż trzeba jej przyznać, że uroniła chyba jedną łzę po zabiciu bliskiej sobie osoby.

   Jest tak irytująca, że kilkakrotnie obiecywałam sobie, że więcej nie będę oglądała tego serialu, żeby nie musieć na nią patrzeć – na moje nieszczęście fabuła tak mnie zainteresowała, że męczyłam się z Clarke przez dwa sezony. A teraz szykuje się trzeci. Może ją zabiją w pierwszym odcinku? Byłoby miło.

   I mniej irytująco.

Jeśli te upały się utrzymają to liczcie się z tym, że powstanie podobny post, tym razem z męską obsadą. Chociaż na mężczyzn trudniej jest mi się irytować - szczególnie na tych przystojnych. 

Roztapiajcie się w pokoju.