"Pod kloszem" Meg Wolitzer

    Prawie każdy z nas stracił w życiu kogoś bardzo ważnego a uczucie pustki jątrzyło się w nas przez długie miesiące. Podobnej straty doświadczyli uczniowie szkolnego ośrodka terapeutycznego Wooden Barn w Vermoncie, którzy trafili tam dlatego, że nie potrafili powrócić do rzeczywistości. Jedną z uczennic tego ośrodka jest Jam Gallahue, która nie może dojść do siebie po śmierci swojego chłopaka, Reeva. Mimo, że znała go tylko niecałe dwa miesiące to uważała, że straciła miłość swojego życia i że już nigdy nikogo nie pokocha; cóż, jak się jest nastolatką to wszystko przeżywa się o wiele intensywniej (o czym większość z nas z pewnością wie.)

"Myślę, że brak zmiany jest trochę jak umieranie."

   W nowej szkole Jam trafia na specjalne zajęcia z języka angielskiego, prowadzone przez dystyngowaną i starszą panią, która co roku sama wskazywała "wybrańców", których chciałaby uczyć. Jej zajęcia były owiane w szkole legendą a wszyscy, którzy je ukończyli niedługo po nich opuścili Wooden Barn i powrócili do normalnego życia. Razem z Jam w nowym roku na te zajęcia trafiła Sierra, Marc, Griffin i Casey a każde z nich przeżyło całkiem inny rodzaj traumy, po której się załamali psychicznie. Pani Q. (jak ją z czasem zaczęli nazywać) wręczyła każdemu z nich pamiętnik i poleciła, by zapisali w nim swoją historię. Z początku niechętni rzucili je w kąt, jednak gdy zaczęli ich faktycznie używać zauważyli, że dzieje się z nimi coś, czego się nie da logicznie wytłumaczyć... Za sprawą pamiętników, na kilka chwil przenosili się do czasów, gdy wszystko było jak dawniej, "sprzed traumy". Nie robili wtedy  niczego nadzwyczajnego, po prostu przez chwilę znowu żyli swoim dawnym życiem, które nagle okazało się być takie szczęśliwe i beztroskie. Koniec semestru oznaczał jednak pożegnanie się z pamiętnikami i z ułudą jakie wytwarzały - jak Jam i pozostali sobie z tym poradzą? Cóż, żeby się tego dowiedzieć, to musicie sięgnąć po książkę.

"Każdy ma coś do powiedzenia. Ale nie każdy znajduje w sobie siłę, by powiedzieć to na głos."

   Powieść napisana przez Meg Wolitzer z pewnością skierowana jest do młodych, wrażliwych osób, które dopiero stają przed dorosłością i nie zawsze wiedzą jak sobie poradzić z tą odpowiedzialnością, która jej towarzyszy. Autorka pisze prostym, przystępnym językiem i świetnie opisuje emocje, które towarzyszą naszym głównym bohaterom. I mimo, że (teoretycznie) dorosła już jestem od kilku lat, to odnalazłam się w tej książce i wiele się z niej nauczyłam; między innymi tego, że niekiedy od współczucia lepsze jest odwrócenie czyjejś uwagi od problemów i zmartwień i pokazanie, że pomimo straty, nadal istnieje coś takiego jak śmiech i zabawa. Tego, że czasami wystarczy wyciągnąć do kogoś dłoń i poczekać aż będzie gotowy sam ją chwycić i dać sobie pomóc, bo z niektórymi demonami należy walczyć w samotności. I także tego, że - jakby okrutnie to nie zabrzmiało - niekiedy łatwiej jest kogoś nam pochować niż stracić i wiedzieć, że ta osoba najprościej w świecie nas nie chce, że wybrała życie bez nas.

"Ból czasami przypomina niekończącą się wstążkę. Ciągniesz i ciągniesz ją ku sobie, i trudno ci uwierzyć, że na końcu coś jest. Coś więcej niż tylko ponowny ból."

  Ogólnie cała książka jest przyjemną, mądrą i ciepłą lekturą i nie waham się jej wam polecić; wierzę, że spędzicie przy niej miło czas i że jeśli - nie daj Boże - stracicie w jakikolwiek sposób kogoś ważnego, to ta książka chociaż trochę ukoi ból. I pamiętajcie, że trzeba wierzyć w głupie i patetyczne "czas goi rany", bo niekiedy nie pozostaje nam nic innego.

   Za egzemplarz serdecznie dziękuję pani Marcie z wydawnictwa 

PS Przypominam także o konkursie, w którym możecie wygrać tą książkę  - KLIK

PPS   Gadżet z obserwowanymi nadal mi nie działa, chociaż walczyłam z nim już na wszelkie sposoby, ale mam nadzieję, że niedługo jakimś cudem znowu się pojawią. Oczywiście nadal będę Was odwiedzać i mam nadzieję, że nie obrazicie się za tę złośliwość gadżetów martwych i nie przestaniecie mnie kochać!