Jurassic World

   Tydzień temu znowu zagnało mnie do kina, tym razem na "Jurassic World" (wspominałam już o słodkich początkach związku?) Jako mały, uroczy, blondowłosy szkrab zachwycałam się filmami Spielberga, szczególnie tymi, w których występowały prehistoryczne dinozaury. Kiedy dowiedziałam się, że w kinach pojawi się nowa część tej nieśmiertelnej serii wiedziałam, że muszę to zobaczyć - w końcu moje ukochane prehistoryczne żyjątka wróciły na wielki ekran!

   Akcja tego filmu rozgrywa się 22 lata po ostatnich, znanych nam z filmów wydarzeniach; ludzie, jak to ludzie, nie nauczyli się na błędach i znowu wyhodowali kilkadziesiąt dinozaurów i ku uciesze tłumów stworzyli wielkie, naturalne zoo, gdzie codziennie przyjeżdżało ponad 20 tysięcy osób. Zysk musiał być ogromny, ale inwestorom oczywiście było mało i by zachęcić jeszcze więcej osób do odwiedzenia wyspy, zlecili naukowcom stworzenie nowego gatunku dinozaura, który przyciągnie tłumy. Cóż... po tym filmie każdy zdroworozsądkowy człowiek powinien pamiętać, żeby nigdy nie dawać naukowcom wolnej ręki, bo oni nie znają granic. Ich umysł żyją poza jakąkolwiek rzeczywistością a słowo "konsekwencja" kojarzy im się raczej z ogromną gażą za wymyślne wynalazki niż z negatywną przesłanką ich pomysłów. Tak więc naukowcy połączyli geny kilkunastu najbardziej zajadłych dinozaurów i stworzyli Indominusa rexa - naszą główną bohaterkę. 

   Póki nasza samiczka rośnie (i zjada swojego brata bliźniaka) skupmy się na dwójce innych bohaterów; Claire to typowa kierowniczka, w dopasowanych aczkolwiek bardzo brzydkim kostiumie i wygodnych szpilkach, w których zdołała uciekać przed dinozaurami i nawet ich nie zniszczyła (mistrzyni.) Zaprosiła na weekend swoich dwóch siostrzeńców, o których wie tylko tyle, że jeden z nich jest taki dość wysoki a drugi niższy (ale kocha ich całym sercem, po prostu jest zapracowana.) Oczywiście dziatwa ucieka od przydzielonej im opiekunki i wpada pod same nogi Indominusa, przez co Claire i Owen muszą ruszyć im na ratunek i gdzieś od tej sceny zaczyna się akcja.

Jeszcze muszę wspomnieć o nim. Owen. Ach, Owen. Wysportowany, odważny, tresujący dinozaury mężczyzna - czego chcieć więcej?
Jego obecność na ekranie niewątpliwie uprzyjemniała cały seans pod względem estetycznym. Mniam.

   Oczywiście, "Jurrasic World" nie dorównuje swojemu pierwowzorowi, bo ciężko po raz drugi zachwycić ludzi tym samym (i dlatego naukowcy tworzą hybrydy dinozaurów i potem są takie problemy jak w filmie, no ale...) Jednak jest to dobry film, na który warto wybrać się do kina i spędzić przy nim pasjonujące dwie godziny. Co najbardziej mi się spodobało to postawa samego reżysera, który w niektórych scenach filmowych sam przyznaje, że to tylko kolejny sequel i że nie należy podchodzić do tego dzieła z powagą, ale nastawić się na dobrą zabawę przy wyśmienitych efektach specjalnych.

   Ach i to, co oczarowało nie tylko mnie, ale ja oczywiście musiałam to podnieść do rangi Wielkiej Metafory - T-Rex. Stary, poczciwy T-Rex, który z czasem przestał już być straszny i przerażający a stał się po prostu kozożerczym dużym zwierzakiem z krótkimi przednimi łapkami, pod koniec filmu ma swoją chwilę chwały, która pokazuje, że klasyka jest jednak nieśmiertelna. Ale żeby to zrozumieć to musicie obejrzeć.

    Podsumowując moje próby bycia krytykiem filmowym: warto wybrać się na ten film ze względu na cudowne dinozaury, wartką akcję, świetne dialogi, nietuzinkowe drugoplanowe postacie, sceny z pilotowaniem helikoptera, przyjaźń międzygatunkową, głównego bohatera i po to, żeby zobaczyć jak kobieta ucieka przez dinozaurem w szpilkach - bo tego nie zobaczycie nigdzie indziej.

PYTANIE - Dobre duszyczki, wiecie może dlaczego nie chcą mi się wyświetlać Wasze blogi z boku? Kiedy chciałam aktualizować listę to wszystko zniknęło :(