"Althea & Oliver" - u mnie bez szału

   „Althea & Oliver” to książka dla młodzieży i wiadomo, że wobec tego będziemy mieli do czynienia z wątkiem miłosnym. Jednak dużym plusem książki jest to, że oprócz owego wątku, autorka pochyliła się nad problemem nieznanej mi dotąd choroby, nazwanej zespołem Kleinego- Levina. Objawia się tym, że cierpiący na ów syndrom bez żadnego ostrzeżenia zapadają w sen, który może trwać tygodniami. Problem dotyka głównie chłopców w okresie dojrzewania i obecnie choruje na niego jedynie tysiąc osób na świecie.

   Pomyślcie, jakby to było straszne uczucie – przespać swoją młodość. Położyć się spać w czerwcu a kiedy otworzycie oczy, odzyskacie świadomość, okazuje się, że to już sierpień, że dwa miesiące spędziliście w krainie bezsensownych snów.

   Akcja książki ma miejsce w połowie lat 90, chociaż nie czuło się tak bardzo tego klimatu ubiegłej dekady. Być może to wina tego, że w Polsce inaczej się odczuwało tamten czas niż w Ameryce?  Brakowało mi tej swobody, tego powiewu świeżości, nowości, który był wtedy u nas. Szczerze mówiąc, większość książki mogłaby mieć miejsce i w czasach współczesnych, nie widać jakiejkolwiek różnicy. 

  Najbardziej w „Althei & Olivierze” zirytował mnie fakt, że matka chłopca wprawdzie zabierała go do lekarzy, próbowała ustalić co mu jest, ale wszystko to robiła bez … zaangażowania? Kiedy zapadał w sen, ona po prostu siedziała w domu, paliła papierosy i czekała aż się przebudzi. Wprawdzie matką nie jestem, ale gdyby moje dziecko zasypiało na tygodnie, poruszyłabym niebo i ziemię, żeby dowiedzieć się, co się dzieje. Wystawałabym pod gabinetem każdego lekarza, który mógłby mi pomóc, szukałabym informacji w książkach (pamiętajmy, że to lata 90, wujek Google by nie pomógł za bardzo), ba! poszłabym do gazet, żeby nagłośnili tą sprawę, by ktoś mi pomógł. Ten jej spokój nijak nie pasował mi do postaci matki. Zachowywała się jakby średnio ją obchodziło co dzieje się z jej synem.

„- Zła wiadomość, Olivierze, jest taka, że to się znowu powtórzyło. Dobra jest taka, że lekarze nie wiedzą, co ci jest – mówi Nicky [matka].”

   Jest jeszcze i wspomniany wątek miłosny, to, co najbardziej przypadło mi do gustu w debiucie Cristiny Moracho. Czytanie o nastoletniej miłości ma to do siebie, że tą książkową odbieramy podobnie jak tą przeżytą przez nas samych. Początki związku dwójki głównych bohaterów są dla mnie niezwykle delikatne, pełne śmiechu, niewiadomej, odrobiny szaleństwa i zatracenia. I właśnie pisanie o takich sprawach wychodzi autorce wyśmienicie. Kiedy przekazywała nam relację, którą stworzyła między Altheą a Olivierem, robiła to idealnie, z wyczuciem i odpowiednimi emocjami (których zabrakło u matki, że się tak przyczepię.)

„Althea odwraca głowę. Podnosi okulary i mrugając, spogląda w stronę Oliviera, który zmusza się do uśmiechu. Chwilę później dochodzi do siebie, uświadamia sobie, że cieszy się na jego widok, i zrywa się na równe nogi (…).

Kiedy jest już na ziemi, robi dokładnie to, czego się spodziewał, czyli obejmuje go za szyję i przyciąga do siebie. Jego czoło spoczywa na jej ramieniu.” 

 

   Debiuty rządzą się swoimi prawami; mają upust w ocenie z racji tego, że ich autorzy dopiero uczą się obycia z piórem (czy raczej z klawiaturą.) Cristina Moracho z pewnością zadziwi nas jesz

cze nie raz i stworzy wiele fascynujących powieści. Mi jednak na razie nie jest po drodze z jej stylem; podczas czytania coś mnie w tej książce uwierało, uparcie nie dawało mi spokoju. Podobnie mam z Murakamim, którego kochają miliony a ja jakoś nie mogę 'poczuć'.

 

   Sądzę, że w tym przypadku będzie to sytuacja podobna do tej z książką „Hopeless”. Każdemu się podobała, każdy się zachwycał a u mnie nie wywołała potoku łez i nie zawładnęła moim sercem. I tak czuję, że „Althea & Oliver” to ta sama bajka; zachwyci Was ta książka, chociaż w mojej ocenie wypada przeciętnie. Może mam w sobie za mało empatii, może jestem nieczuła na takie sprawy, albo po prostu „sorry, to nie mój klimat”. Cristina Moracho mnie nie oczarowała, chociaż wierzę, że z książki na książkę będzie lepsza i tchnie więcej emocji w swoich drugoplanowych bohaterów (tak, nadal czepiam się matki Olivera.) Ani Wam jej nie odradzam ani nie polecam – zdajcie się na własną intuicję. 

Za możliwość przeczytania dziękuję wydawnictwu