"Już czas" Jodi Picoult - moja książka roku

"Jeśli myślisz o kimś, kogo kochałeś i straciłeś, to jakbyś z nim był.
Reszta to szczegóły."

   „Już czas” to książka mojej ukochanej autorki, wydana w tamtym roku. Jednak czytam ją dopiero teraz, bo wystraszyłam się kilku negatywnych recenzji na jej temat; że to już nie ta Jodi, że czegoś w tej książce brakowało. I wiecie co? To faktycznie już nie ta Jodi – to Jodi na wyższym poziomie. 

   Jenna ma trzynaście lat i na własną rękę postanawia odnaleźć swoją matkę, która zaginęła tuż po tym, jak w rezerwacie dla słoni, prowadzonej przez ojca Jenny, została stratowana jedna z pracownic. Nastolatka szuka pomocy u byłego detektywa, który zajmował się tą sprawą i u upadłej jasnowidzącej, która utraciła swój dar. Rozważają wiele scenariuszy wypadków tamtej nocy a każde z nich liczy na coś innego; Jenna na odzyskanie matki, detektyw Virgil na zamknięcie sprawy, która pchnęła go na dno a wróżka Serenity chce po prostu podarować dziewczynce trochę ulgi. Razem odkrywają historię, która wygląda zgoła inaczej niż wydawało się im wszystkim. W międzyczasie stają się nie tylko towarzyszami podróży, ale i przyjaciółmi uginającymi się pod trudną i bolesną prawdą. 

„Słonie potrafią bezbłędnie określić kto im sprzyja, a kto wręcz przeciwnie. Tymczasem my, ludzie, nadal włóczymy się po nocach w ciemnych zaułkach, dajemy się nabierać na piramidy finansowe i pozwalamy wciskać sobie kit w komisie samochodowym.”

   Ostatnimi laty Jodi Picoult oddaje niezwykły pokłon w stronę zwierząt i wplata je w swoje książki. Pozwala nam je bliżej poznać i to dzięki niej wiem dlatego wieloryby śpiewają pieśni swoich matek, wilki wspólnie wychowują swoje młode a słonie odczuwają żałobę. 

   Picoult często w swoich książkach porusza tematy kontrowersyjne; w "Już czas" pojawia się coś, o czym pisała już w poprzednich częściach - ludzka dusza, życie pośmiertne, jasnowidzenie i czary. Trzeba przyznać, że jest ona niezwykle konsekwentna w tym temacie i odnoszę wrażenie, że szczerze wierzy w to, co kreuje w książkach. A mianowicie to, że każda dusza podlega reinkarnacji; istnieje by tylko na chwilę znaleźć się w ludzkim wcieleniu i w nim istnieć a następnie ruszyć dalej. Nie istnieje coś takiego jak niebo - po prostu wędrujemy dalej, rzadko spotykając kogoś z poszczególnych żyć. Czy wobec tego tak naprawdę wszyscy jesteśmy skazani na samotność? 

„Do tego tak naprawdę sprowadza się ludzki żywot. Same powtórki, szanse, aby wszystko naprawić. Albo przeżyć na nowo.”

   Nie wiem czy to prawda, że nasze dusze ciągle wędrują. Jeśli jednak tak jest, to dusza Jodi z pewnością wiele przeszła a teraz opisuje to wszystko w swoich książkach dając nam namiastkę żyć, których nie znamy z rzeczywistości. Pięknych żyć, pomimo wszystkich kłód rzucanych bohaterom pod nogi.
 
   Gdybym miała opisać książki Jodi jednym słowem to powiedziałabym, że są one delikatne. Czytając je, "słyszę" nad uchem miły głos opowiadający mi niezwykłą historię; głos aksamitny, przytulny, który mnie uspokaja i otula swoim ciepłem.
   Zauważyłam w jej książkach jeszcze jedno - zawsze stawia matki na piedestale, zaznacza, że bycie nią jest największym przywilejem od natury, chociaż często los rozdziela te dwie osoby, które są sobie na świecie najbliższe - matkę i jej dziecko. Uczucia macierzyńskie to nie tylko domena homo sapiens. Słonce grzebią swoje młode i odczuwają żal po ich śmierci; wilczyce gotowe są odłączyć się od stada, by pozostać przy swoim potomstwie. Naukowcy od lat badają DNA nasze i innych gatunków, próbując określić ile mamy z nimi wspólnych genów i jak bardzo się różnimy na poziomie biologicznym. Mówcie co chcecie, ale żadne wyniki DNA nie przekonają mnie, że ludzka matka bardziej kocha swoje dziecko niż słonica czy lwica. Uczucie do potomstwa wpisane jest duszę każdego gatunku.

„Podobnie było w Botswanie, gdzie zobaczyłam jak przewodniczka stada natyka się na lwicę leżącą obok ścieżki dla słoni, pośrodku której bawiły się jej młode. Zwykle na widok lwa słoń atakuje, gdyż postrzega to zwierzę jako zagrożenie, lecz tym razem przewodniczka odczekała cierpliwie, aż lwica oddali się wraz z potomstwem. Fakt, lwiątka nie były groźne, choć miało się to zmienić w przyszłości. Lecz chwilowo były tylko czyimiś dziećmi.”

   Nie potrafię napisać złego słowa o Jodi. Dla mnie to kwintesencja definicji wspaniałego pisarstwa. Zazdroszczę jej talentu, umiejętności dobierania słów i tworzenia z nich historii, które zapierają mi dech w piersi i zachwycają za każdym razem.

  Jeśli wierzycie w mój czytelniczy osąd, to sięgnijcie po jakąkolwiek książkę Jodi Picoult - jestem prawie pewna, że pokochacie ją równie mocno jak ja.