"Największy lęk" czyli recenzja z gorączką

   Nadal jestem chora, ale z powodu okropnej chrypy i niemożliwości mówienia, muszę się gdzieś wygadać, dlatego „uszczęśliwię” Was dzisiaj kolejną recenzją. I wybaczcie proszę chaotyczność, zrozumcie chorego człowieka, który potrzebuje popaplać bez ładu i składu.

   Często kupuję książki na przecenach. W księgarniach, antykwariatach, w internecie. Aż oczy mi się świecą jak widzę książkę przecenioną z 39,99 na 4,99, która wygląda jak nowa i w ogóle nie jest zniszczona (w Rzeszowie takie nowe książki za małe pieniądze można kupić w Centrum Taniej Książki obok dworca PKP). Niestety zazwyczaj po powrocie do domu taką książkę okładam na półkę i leżakuje tam kilka miesięcy, czekając aż sobie o niej przypomnę.

   Ta czekała na swoją kolej tylko kilka tygodni, co jest fenomenem u moich książek (inne na pewno będą teraz patrzyły na tą z zazdrością i zawiścią.)

 

   „Największy lęk” to pierwsza książka Linwooda Barclay'a, którą miałam przyjemność przeczytać. Opowiada historię Tima Blak'e, który jest sprzedawcą samochodów, od pięciu lat po rozwodzie. Jego była żona, Suze, odeszła od niego, ponieważ nie potrafił dać jej tego, czego chciała najbardziej, czyli dużych pieniędzy i prestiżu. Dlatego też związała się z Bobem, który prowadził salon samochodowy i dzięki różnym przekrętom i machlojkom nie mógł narzekać na brak gotówki. Syn Boba, Evan, źle traktował nową partnerkę ojca i nie raz sprawiał kłopoty.

   Tima z byłą żoną łączy już tylko jedno – siedemnastoletnia córka Sydney, która pewnego dnia wychodzi z domu i znika bez śladu. Policja nie kwapi się do poszukiwań, przekonana, że dziewczyna najzwyczajniej uciekła z domu i wróci kiedy uzna to za stosowne. Zrozpaczony ojciec rozpoczyna poszukiwania na własną rękę i otwiera stronę internetową poświęconą Sid, prosząc, by każdy kto ją zauważy dał znać. Kiedy odzywa się niejaka Yolanda z Seattle, Tim bez zastanowienia wsiada w samolot i wyrusza w sześciogodzinną podróż, by na miejscu przekonać się, że został obiektem niewybrednego żartu. Po powrocie zastaje zdemolowany dom a w jego łóżku ktoś podrzuca kokainę, by sprawić mu problemy. Historia, która miała być dramatem, staje się thrillerem, w której nie można ufać nikomu, nawet samemu sobie.

Pan autor

   „Największy lęk” faktycznie na początku czyta się jak dramat, relację zrozpaczonego ojca po stracie jedynego dziecka. Dopiero po około stu stronach cała historia obraca się o sto osiemdziesiąt stopni i zaczyna pędzić na łeb, na szyję. Porównałabym całą fabułę do kolejki górskiej; na początku powoli pnie się do góry, by po osiągnięciu pewnego punktu popędzić w dół, budząc w jadących wielkie emocje.

   Nie oznacza to, że początkowe strony nudzą i nic nie wnoszą. Zdradzę Wam sekret – to właśnie na tych początkowych stronach pojawiają się nic nie znaczące elementy, które w ostatecznym rozrachunku stanowią klucz do zagadki.

   Wyznacznikiem dobrego thrillera czy kryminału jest dla mnie to, czy moje rozwiązanie jest chociażby w najmniejszej części podobne do tego napisanego przez autora. Jeśli rozwiążę zagadkę kilka stron przed zakończeniem lektury, to oceniam thriller jako średniaka. Jeśli jednak zakończenie sprawia, że zbieram szczękę z podłogi to książka zasługuje u mnie na miano arcydzieła. I cóż, „Największy lęk” zasłużył sobie na to miano w stu procentach.