"Sędzia" czyli pokusiłam się na filmową recenzję.

Po raz pierwszy pokuszę się o napisanie recenzji filmu. Filmu, który wgniótł mnie w ziemię i na długo nie pozwoli o sobie zapomnieć.

Do polskich kin wszedł w październiku ubiegłego roku, ale obejrzałam go dopiero za namową przyjaciółki kilka dni temu. Pamiętajcie, że to moja pierwsza próba jak krytyka filmowego i nie bądźcie za surowi. 

 Joseph Palmer całe swoje życie spędził w prowincjonalnym miasteczku pracując jako sędzia. Prowadził szczęśliwe życie i miał wszystko, czego może wymarzyć sobie dorosły mężczyzna, dom, piękną żonę i trzech uroczych synów; Glena, który miał szansę zostać znanym sportowcem, Hanka, który był jego oczkiem w głowie i najmłodszego Dale'a, lekko upośledzonego, ale pełnego miłości i oddania. Sądził w rozprawach o drobne przestępstwa, rozsądzał zwaśnionych sąsiadów, kilka razy wydawał wyrok w poważniejszej sprawie. Na sali sądowej popełnił tylko jeden błąd; uwierzył chłopakowi, że jego agresja wobec dziewczyny była błędem, którego nigdy więcej nie powtórzy. Wyrzuty sumienia sędziego Palmera, że mu uwierzył, zaważyły nie tylko na jego dalszym życiu, ale także na relacjach ze środkowym synem.

Hank Palmer przez niemal całe swoje dorosłe życie starał się jak najbardziej różnić od swojego ojca. Z niegdyś ukochanego syna stał się wyrzutkiem, osobą, z którą Joseph chciał spędzać jak najmniej czasu. Hank przeprowadził się do wielkiego miasta i został adwokatem broniącym najbogatszych i najgorszych przestępców. Jego hasło brzmiał „niewinnych na mnie nie stać.” Założył rodzinę, ale jak to w bajkach nie bywa, nie wszystko toczyło się zawsze szczęśliwie. Brak zainteresowania żoną w końcu przyniósł swoje konsekwencje a Hank potraktował to jako osobistą porażkę i wstydził się przyznać do problemów nawet przed braćmi. 

Światy ojca i syna łączą się ze sobą ponownie w momencie, kiedy umiera najważniejsza osoba w ich życiach – żona i matka. Ich trudne relacje nie pozwalają na wspólne opłakiwanie zmarłej, samo przywitanie ojca z synem po latach rozłąki kończy się na podaniu sobie dłoni. Ciężka atmosfera i chłód ze strony ojca sprawiają, że Hank wyjeżdża na drugi dzień po pogrzebie. Jednak jeszcze w samolocie dostaje informacje, że musi wrócić, bronić ojca, który został oskarżony o morderstwo.

Oglądanie ich relacji jest jak jazda na roller-coasterze. Relacja pełna gniewu, niewypowiedzianego żalu i pretensji, podsycana dumną i niezłomnością obu panów sprawia, że trudno jest wyjść na wierzch prawdziwym emocjom. Hank walczy o wolność ojca, chociaż z chęcią pożegnałby się z nim na zawsze. Joseph natomiast nie chce, by jego spuścizna poszła na marne, jednocześnie zaniedbując to najważniejsze co po nim zostaje – syna. Stojąc ramię w ramię na sali sądowej, ciągle walczą między sobą.

Jestem zachwycona grą aktorską, poczynając od głównych bohaterów na epizodycznych postaciach kończąc. Nawet niepozorny strażnik z sądu, gdzie pracował Palmer znakomicie odegrał swoją rolę. Ale bezsprzecznie największe brawa należą się dwóm Robertom, którzy wcielili się w pierwszoplanowe role i Jeremiemu Strongowi, grającego upośledzonego Dale'a, który wolał oglądać świat przez oko kamery niż własnymi oczyma. Nagrywał swoja rodzinę a potem w ciemnej piwnicy tworzył z pojedynczych scen film pokazujący to, co w rzeczywistości nie było – kochającą się rodzinę.

„Sędzia” to film o trudnych relacjach między ojcem a dorosłym synem. To sprawozdanie z trudnej miłości, która ciągle ukryta pod płaszczem ostrożności i niepewności nie miała okazji ukazać się do końca. Jak dla mnie „Sędzia” zasługuje na miasto arcydzieła. Moje serce skradł właśnie tą oschłą męską miłością.