Sherlock Holmes - poznajcie rywala Herkulesa Poirota

Do tej pory moim ulubionym literackim detektywem był jajogłowy Belg stworzony przez Agathę Christie. Teraz obok niego na podium staje mr. Sherlock Holmes o pociągłej twarzy i wielce trudnym charakterze.

O ile Poirot jest miłym, przyjaznym ludziom starszym panem w kapeluszu, śmiejącym się w duchu z niepoważnych angielskich zwyczajów, o tyle Holmes jest anglikiem w każdym calu. Zimny, zdystansowany, nie dbający zanadto o uczucia innych ludzi. Zadufany w zachwycie nad własnymi umiejętnościami nie przejmuje się sprawami tak błahymi jak astronomia, polityka czy literatura.

„- Powiada pan, że krążymy wokoło Słońca. Gdybyśmy krążyli wokół Księżyca, jakie by to miało znaczenie dla mnie i dla mojej pracy?”

W pierwszym z trzech tomów wydanych przez wydawnictwo Zysk i S-ka pojawiły się trzy początkowe części przygód Holmesa i Watsona; „Studium w szkarłacie”, „Znak czterech” i, najbardziej chyba znany, „Pies Baskerville'ów”. Są to też pierwsze wspólne chwile dwóch towarzyszy, wybitnego lekarza, rannego w Afganistanie i ironicznego amatora-detektywa. Zamieszkują razem przy Baker Street 221B w Londynie. Watson nie raz próbuje rozgryźć swojego współlokatora, jednakże z marnym skutkiem, Sherlock jest zbyt skomplikowanym człowiekiem i ilekroć zdaje się nam, że Watson znalazł jego słaby punkt, okazuje się to jedynie podpuszczką ze strony detektywa.

Nie mniej, Holmes ceni Watsona jako towarzysza, chociaż najczęściej ośmiesza go, pytając jak widzi daną sprawę, by wiedzieć, jakie rozwiązanie musi najpewniej odrzucić. Tutaj sytuacja jest podobna do relacji Poirot-Hastings, który też nigdy nie potrafił właściwie rozwiązać sprawy i zawsze popełniał błędy, które dla sławnego detektywa, były horrendalne.

„- Obawiam się, drogi Watsonie, że większość pańskich wniosków jest błędna. Kiedy powiedziałem o pańskiej stymulującej roli, chodziło mi, mówiąc szczerze, o to, że przyglądanie się pańskim omyłkom niekiedy naprowadza mnie na właściwy trop.”

Mimo tych wszystkich Holmesowskich wad, jest coś, co nie pozwala czytelnikowi go nie lubić. Być może to jego niezwykła spostrzegawczość, inteligencja, bystrość, szczerość a może niecodzienny urok, kiedy z uporem maniaka twierdzi, że on nie myli się nigdy. Sherlock Holmes to prototyp dzisiejszego doktora Housa i Sheldona Coopera z „Teorii wielkiego podrywu”; nie wiadomo za co ich kochamy, ale tak jest. 

 Arthur Conan Doyle stworzył dwie wyraziste postacie, które zapisały się trwale w kulturze. Każda z trzech książek, które są zamieszczone w I tomie zaskakują mnie rozwiązaniem a to jako czytelnik cenię najbardziej. Nic tu nie jest schematyczne, kryminał łączy się z horrorem i romansem, które oczywiście dla Holmesa są guzik warte, jednak wpływają głęboko na Watsona, który jest skrybą i opisuje ich wspólne przygody. 

Kolorowy wachlarz ludzi, którzy stają na drodze temu duetowi jest wisienką na torcie pełnym dobrej literatury. Każda z postaci ma własną historię i oddziałuje w większym lub w mniejszym sposób na dwójkę głównych bohaterów. Lekarz, który twierdzi, że nad jego rodziną ciąży klątwa; młoda dama, która straciła ojca; morderca, który mści się za śmierć ukochanej to tylko niektórzy z tych przestępujących próg domu przy Baker Street 221B.

 I nie, nie oglądałam serialu. Tak, słyszałam, że jest wspaniały. Jak zwykle jestem do tyłu z tym, co modne.Obiecuję, że nadrobię.