Największymi przeciwnikami ludzi są te najmniejsze organizmy. "Grawitacja" Tess Gerritsen.

   Jesień rozkręca się na dobre, a ja dalej kradnę z każdego wieczora godzinkę czasu, żeby usiąść i przeczytać kolejną książkę Tess Gerritsen. Tym razem padło na „Grawitację”, książkę inną niż wszystkie, emocjonalną i spektakularną.

   Ponoć marzeniem niektórych ludzi jest za wszelką cenę dać się posadzić w metalowym pudle, pod którym znajduje się kilka ton wybuchowego paliwa i oddać swoje życie w ręce opatrzności, aby – jeżeli szczęście dopisze – znaleźć się na orbicie i spoglądać na Ziemię z całkiem innej perspektywy. Tacy ludzie nazywani są astronautami i swoim marzeniom podporządkowują całe swoje życie; godzinami ćwiczą poruszanie się w stanie nieważkości, ucząc swoje organizmy funkcjonowania w całkiem odmiennym środowisku. Zaniedbują swoje rodziny, przeznaczając wolny czas na studiowanie podręczników o astronautyce i znikając na długie tygodnie, podczas których zawisają w przestworzach, spoglądając na wszystko z góry.

   Takim człowiekiem jest Emma Watson, lekarz specjalizujący się w opiece nad astronautami. Wraz ze sztabem kolegów udaje się na Międzynarodową Stację Kosmiczną, aby przeprowadzać tam eksperymenty w stanie nieważkości. Kilka dni później młody Japończyk, Kanichi Hairi nagle zaczyna się źle czuć; jego oczy nabiegają krwią, głowa niemiłosiernie mu pulsuje a brzuch jest tkliwy i bolesny. Nim z Ziemi przybywa pomoc, młody astronauta umiera w okropnych męczarniach a z jego ciała zaczynają wypływać bąble z dziwną masą zatopioną w środku. Zabójczy wirus wziął się znikąd a zadaniem Emmy jest zachować swoich kolegów przy życiu. Co stanie się jednak, gdy wojsko, z nieznanych powodów postanawia zostawić ich samych sobie, nie śląc z Ziemi żadnej pomocy? Dlaczego Biały Dom zabrania astronautom powrotu na powierzchnię? I czym jest Chimera, zabójczy wirus, zawierający w sobie DNA żaby, myszy i … człowieka?

„Dwa miliony ludzi zginęło w Wietnamie. Pięćdziesiąt milionów w drugiej wojnie światowej. Czy człowiek nie ma groźniejszego przeciwnika niż on sam?

Otóż ma.

Między rokiem 542 i 767 naszej ery czterdzieści milionów ludzi zmarło podczas pandemii justyniańskiej.

W czternastym wieku dwadzieścia milionów pochłonęła Czarna Śmierć.

W 1918 i 1919 trzydzieści milionów zmarło na grypę.”

   Paradoksalnie, najsilniejszymi przeciwnikami ludzi, są te najmniejsze organizmy. Boimy się wielkich drapieżnych zwierząt, z lękiem patrzymy w kosmos, gdzie mogą kryć się wrogie cywilizacje, z zapartym tchem oglądamy horrory o zjawach i duchach. A jednak najstraszniejsze dla ludzi są bakterie i wirusy, które tłumnie zamieszkują Ziemię. Organizmy niewidoczne gołym okiem, które były tu długo przed nami i prawdopodobnie zostaną tu i długo po nas. Wpełzają do naszych ciał niezauważenie i niekiedy atakują tak szybko i agresywnie, że nie ma sposobu, aby z nimi wygrać.

   Oczywiście wirus z „Grawitacji” nie jest pospolitym wirusem; żeby książka była spektakularna, to i jej główny bohater musi być niecodzienny, bo kto dałby się porwać historii o pneumokokach albo o wirusie Eboli? Jednak ta powieść pokazuje nam, że przeciwnik wcale nie musi być ogromny, żeby był straszny.

   Emma Watson – tak, wiem, nazywa się jak aktorka, która grała Hermionę – jest pierwszą od dawna bohaterką, która mnie nie irytowała. Być może dlatego, że nie panikowała bez powodu, że nie mądrzyła się przesadnie i może dlatego, że Gerritschen nie zagłębiała się za bardzo w jej psychikę, skupiając się przede wszystkim na akcji. A tej w „Grawitacji” nie brakuje, bo ciągle pojawiają się nowe informacje, które chłonie się jak gąbka wodę. Czy wy też tak macie, że najbardziej intrygujące fragmenty w książce czytacie po dwa razy? Zawsze, gdy coś mnie zaciekawi, zszokuje czy zaintryguje, czytam to po raz drugi, żeby lepiej sobie tą informacje przyswoić. Cóż, śmiało mogę powiedzieć, że 20% tej książki przeczytałam dwukrotnie.

   Podobał mi się także sposób pokazania związku Emmy z jej-prawie-byłym-mężem Jackiem. Brak tam było patetycznych opisów, ckliwych dialogów czy gorliwych pocałunków, a mimo to czuło się, że tej dwójce na sobie zależy. Autorka poprzez ich historię pokazała, że czasami jest coś ważniejszego niż nasze ziemskie nieporozumienia i wzajemne pretensje. Że te stają się absurdalnie nieważne w momencie, gdy na szali znajduje się życie bliskiej osoby. 

„Uświadomił sobie, że nie kochał jej jeszcze nigdy tak bardzo, jak właśnie w tej chwili: kiedy patrzył, jak odchodzi.”

   Boimy się potworów, ufoludków, przyszłości i innych ludzi; drżymy na myśl o karabinach, bombach atomowych i zamachach. Przygotowujemy się do walki z drugim człowiekiem, omijamy szczerzące zęby psy i uciekamy daleko od jadowitych węży. A może powinniśmy się bać czegoś zupełnie innego? Maleńkiego, ignorowanego na co dzień. Wroga, który zabił już miliardy ludzi. I który nie powiedział jeszcze ostatniego słowa?