"Dziesięć tysięcy żyć" czyli książka, która niesie nadzieję.

   Milo uwielbiał życie i nic dziwnego, wszak żył już dziewięć tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt pięć razy. Niektóre jego życia były piękne, niezwykłe i godne pozazdroszczenia, inne smutne, gorzkie i bezbarwne, a jeszcze inne najzwyklejsze, takie, które zewsząd nas otaczają. Żył w przeszłości i przyszłości, był mędrcem, świerszczem, potomkiem miliarderów, biedakiem, kochankiem, mężem, ojcem, rewolucjonistą i zdrajcą. Umierał na tysiące różnych sposobów; spadał z drzew, pożerały go dzikie zwierzęta, zabijali inni ludzie, ginął w wypadkach i umierał w otoczeniu swoich bliskich. Milo miał okazję przeżyć praktycznie wszystko. Problem tylko w tym, że nie był w stanie osiągnąć Doskonałości.

   Wszechświat jest wielki, przerażający i niezrozumiały; nawet Nim i Mama nie potrafią go zrozumieć, chociaż wydawałoby się, że to one nim zarządzają. Nie wiadomo do końca kim – czym – one są, ale wzajemnie się uzupełniają i potrafią nieść pociechę wszystkim tym duszom, które wracają do Zaświatów po przeżyciu swojego kolejnego życia. To właśnie one dwie informują Milo o tym, że zostało mu jedynie pięć prób nim rozwieje się w nicości, gdyż nikt nie może mieć nieskończonej ilości prób, aby osiągnąć Doskonałość, czyli momentu, w którym będą gotowi, aby stać się częścią wszystkiego. Sytuację komplikuje jeszcze to, że Milo od wieków kocha ze wzajemnością Suzi – śmierć, która jest piękną młodą dziewczyną, niecierpiącą swojej pracy. A jeżeli odejdzie do Doskonałości to, cóż… przestanie mieć jakikolwiek kontakt z ukochaną, która pozostanie na swoim stanowisku, przeprowadzając żywych w Zaświaty.

„Nowe dusze mają wygłodniałe oczy, zachłystują się światem.”

   Ludzie boją się nicości. Przemijania. Rozpryśnięcia się jak bańka mydlana. Może dlatego książka „Dziesięć tysięcy żyć” jest tak potrzebna? Jej autor daje nam to, czego tak bardzo potrzebujemy – pewności, że to nigdy się nie skończy, że gdy zamkniemy oczy po jednej stronie, to otworzymy je na następnej.

   Postać Mila może być tak naprawdę każdym z nas; bywał zarówno dobry, jak i zły, popełniał błędy i krzywdził ludzi, jak zdarza się każdemu z nas. Był nieidealny, podobnie jak Suzie, która według naszych ludzkich wyobrażeń, powinna być niezwyciężona i cierpka. A była kimś, kto miłuje życie, kto z przyjemnością wdycha woń powietrza, kto celebruje każdy moment codzienności. I może właśnie taka postać śmierci byłaby bardziej odpowiednia? Bo kto inny lepiej pomoże człowiekowi czy zwierzęciu pożegnać się z doczesnym światem niż ktoś, kto rozumie jego piękno?

„Śmierć to przecież tylko drzwi. Przechodziło się przez nie wiele razy, ale nadal przeraża większość ludzi.”

   Autor zdecydował się na chaotyczną oś czasową w swojej książce; wraz z nim wędrujemy przez różne życia Milo, te obecne, przeszłe i przyszłe i wraz z nim spędzamy czas w Zaświatach, gdzie oczekuje na swoją kolejną próbę, na kolejne zejście na ziemię. Z początku to „skakanie” po czasoprzestrzeni może nieco wystraszyć czytelnika, jednak w efekcie idealnie pasuje do tej właśnie książki. Bo wszechświat, Zaświaty, ciężko jest zrozumieć, nie jest stworzony według naszych norm, a czas płynie tam całkiem inaczej. Wielkie brawa należą się twórcy za wspaniałe wykreowanie danych epok historycznych; równie realistyczne wydawały się opisy prehistorycznej wioski, jak i średniowiecznej Europy oraz przestrzeni kosmicznej, w której przyszło żyć ludziom, gdy ziemia umarła. Zazdroszczę autorowi pomysłu na stworzenie tej książki; dzięki temu mógł opisywać różne czasy, zabawić się w wizjonera, wykreować wszystko to, co nieznane człowiekowi.

   „Dziesięć tysięcy żyć” to książka dla każdego; bo przecież każdy z nas kogoś stracił, każdy z nas boi się tego, co nieuniknione. Pomaga trochę rozbudzić w sobie nadzieję, że tak naprawdę nie jest to nic strasznego, wcale nie oznacza końca, a jedynie dalsze kontynuowanie drogi. Oczywiście autor opiera się przede wszystkim na motywie reinkarnacji, co może nie przypodobać się osobom, które uważają, że życie ma się tylko jedno i jedną tyko szansę. Jednak uważam, że ta książka pięknie wpisuje się i w ramy chrześcijaństwa – uczy, że trzeba żyć jak najpełniej, robić wszystko, aby dostąpić Doskonałości.

   Powiem wam szczerze – ta książka była mi teraz bardzo potrzebna. Pomogła mi trochę pogodzić się z tym, co straciłam, dać nadzieję, że każdy ma powtórną szansę. Bo czy to nie piękna myśl? – mieć nadzieję, że los daje nam aż dziesięć tysięcy szans, czekając aż w końcu się nam uda?