Alfabet Tag. I słodka świnka.

Pomysł na ten TAG krąży w sieci od jakiegoś czasu i z tego co wyczytałam, przybył do nas zza granicy (tak jak coca cola, makarena i Zac Efron). Pytania zaczerpnęłam od tej niewiasty.

A: Autor, którego czytam najwięcej

Analizując moją biblioteczkę i wyświechtanie książek, po które najczęściej sięgam muszę przyznać, że szala zwycięstwa przechyla się na stronę Małgorzaty Musierowicz, która o włos minęła Jodi Picoult. Tematyka pisania obu pań jest diametralnie różna, ale obie kocham całym sercem i gdybym miała dla nich zrezygnować z wszystkich innych książek świata, nie byłoby z tym problemu.

Ą,Ę: Mądra książka.

Tutaj bezsprzecznie muszę przypomnieć jedną z moich ostatnich recenzji dotyczącej „Dziesięciu tysięcy żyć”. Jej autor daje nam to, czego tak bardzo potrzebujemy – pewności, że to nigdy się nie skończy, że gdy zamkniemy oczy po jednej stronie, to otworzymy je na następnej.

B: Bardzo dobra druga część.

Dumam i dumam i dumam i chyba nic nie wydumam.

Ogólnie jestem zdania, że każda kolejna część Harry’ego Pottera jest lepsza od swojej poprzedniczki. „Kamień Filozoficzny” i „Komnata Tajemnic” są dobrymi książkami, ale dopiero od „Więźnia Azkabanu” zaczyna się prawdziwa jazda bez trzymanki a może bez różdżki?

C: Czytam teraz.

Od dziesięciu minut oficjalnie zawzięłam się w sobie i postanowiłam przeczytać w końcu „Annę Kareninę”. W końcu jest uważana za romans wszechczasów, więc jako kobieta muszę to przeczytać.

D: Do picia wybieram.

Rano kawa, później herbata, obowiązkowo sok jabłkowy (jestem uzależniona), na spotkania z koleżankami wino, a na dobry sen – zwykła poczciwa woda.

E: Ebook czy książka papierowa.

Ostatnio mąż sprezentował mi mojego własnego, osobistego Kindla (mąż to bardzo dobry wynalazek, bo kupuje takie dobrodziejstwa swojej żonie). Teraz czytam i książki papierowe i ebooki, ale nadal całym sercem jestem za papierem. Kindle przydaje się w podróży, kiedy nie chce mi się dźwigać całego tomiszcza, albo kiedy jestem już na samiutkim końcu książki i musiałabym brać ze sobą dwa egzemplarze, żeby mieć co czytać.

F: Fikcyjny bohater, z którym mogłabym chodzić w liceum.

Matko moja, ja do liceum chodziłam kilka lat temu! Nie wiem, może z Idą Borejko, przynajmniej bym się nie nudziła na zajęciach. Albo nie! Z którymś z bohaterów książek Sparksa, bo oni są zawsze tacy romantyczni, silni, przystojni i idealni. Przynajmniej miałabym na kogo popatrzeć.

G: Git, że dałam tej książce szansę.

Git, że w końcu przekonałam się do Mroza. Było to z dwa lata po premierze „Kasacji”, kiedy już każdy kochał Chyłkę, a ja nie wiedziałam, kto to u ciorta jest.

H: Historia ukryta, czyli która książka powinna być bardziej popularna.

Znowu powtórzę niczym zdarta płyta: „Dziesięć tysięcy żyć”.

I: Istotny moment w Twoim czytelniczym życiu.

Oh, pamiętam jak dziś. Pierwsza klasa podstawówki, okolice listopada, kiedy już jako tako potrafiliśmy rozpoznać naszą panią wychowawczynię, zabrano nas do biblioteki, żebyśmy wypożyczyli swoje pierwsze książki. Czytać umiałam od momentu kiedy skończyłam pięć lat, niektórzy koledzy nadal byli na etapie literki „e”, dlatego też oni wybierali książeczki o Franklinie (nie cierpiałam tego żółwia) a ja wzięłam bajkę o jelonku, która miała 200 stron (później ta ambicja mi lekko oklapła). Czytałam to dwa miesiące, ale przeczytałam i znienawidziłam, bo mama jelonka została zabita. Ot, bajka dla małych dzieciaków.

J: Już skończyłam.

Zawsze kończę. Dobra, czasami odkładam książkę w połowie, ale to tylko w drastycznych przypadkach, kiedy wywołuje u mnie agresję. Jak na przykład Grey.

K: Książki, których nie chcę czytać.

Poradników o tym, jak powinnam mówić, żeby być optymistką, jak nie mówić, żeby nie być pesymistką, jak się czesać, żeby być trendy i jak się nie malować, żeby nie być obciachowym.

L: Ludzie, jaką długą książkę przeczytałam.

Pojęcia nie mam jaka była najgrubsza przeczytana przede mnie książka. Serio, nawet na najgorszych torturach by tego ze mnie nie wyciągnęli.

Ł: Ładna okładka.

Lubię. Im książka ładniej się prezentuje, tym milej jestem do niej nastawiona.

M: Miałam kaca książkowego przez:

…. Ja miałam tyle kaców książkowych, że powinnam pójść na jakieś spotkanie anonimowych książkoholików. Niestety, kiedy taki kac mnie dopadnie jestem nie do życia, jak na głodzie, no bo coś bym przeczytała, ale jak czytać coś nowego, kiedy tamta książka tak głęboko w mózgu jeszcze siedzi i ja ją przeżywam?

N: Na półce mam tyle książek.

Zaczęłam liczyć, ale to przekracza moje zdolności matematyczne i równowagę psychiczną. Myślę, że spokojnie z dwa tysiące.

O: Odświeżam tę lekturę raz po raz.

„Noelka” Małgorzata Musierowicz.

Ó: Ów autor mnie zachwycił.

Remigiusz Mróz, Adrian Bednarek, Małgorzata Musierowicz, Jodi Picoult.

P: Poczytam w tym miejscu.

Łóżko. Podłoga. Stół. Autobus. Brzmi to trochę jak wykaz miejsc z „Kamasutry”. No, może z wyjątkiem tego autobusu.

Q: Kwestia, która została mi w głowie – ulubiony cytat.

„Gdy zdecyduję się na skok, ziemia uniesie się, by mnie podtrzymać”. L. Weiss „Kuchnia na walizkach”.

R: Raczej nie powinnam tego czytać.

Grey! O matko moja, jak mi to zniszczyło psychikę… Kiedyś na pewnym blogu przeczytałam, że ta książka niesie ze sobą przesłanie, którego inni nie dostrzegają. Być może jestem głupia. Być może moja wiedza o literaturze jest zbyt mała, żebym mogła się w ogóle w tej tematyce wypowiadać. Ale za cholerę nie wiem jakie przesłanie ma Grey. Bo jakie? Może wy wiecie? Uświadomcie mnie! Błagam!

S: Seria, którą zaczęłam i chcę skończyć.

Żeby to tylko jedna taka była!

Ś: Śmiałam nie polubić.

Większości książek, którymi zachwyca się świat. Na przykład „Kochając pana Danielsa”. Szczerze powiedziawszy, spodziewałam się po tej książce czegoś więcej; dodatkowo zirytował mnie wątek z tym, że zmarła siostra zostawiła swojej bliźniaczce listę rzeczy do zrobienia. Przecież to już było i to tak bardzo kojarzy się z „Ps. Kocham cię”, jak biała sowa z Harrym Potterem. Może jestem niewdzięcznym czytelnikiem, ale uważam, że pewnych motywów, które są bardzo charakterystyczne, nie powinno się powielać, bo powoduje to – jak tutaj – lekki niesmak.

    Drugim minusem była dla mnie zbytnia ckliwość. Pokażcie mi jedną realną parę, która rozmawia w taki sposób jak Ashlyn i Pan Daniels, to obsypię was miedziakami. Jasne, niekiedy zdarzają się bardziej lub mniej romantyczne momenty, ale u nich takie rozmowy były na porządku dziennym. Jednorożce tańczyły żwawo po kolorowej tęczy a ze złotego kociołka wylewały się psotne stworki, trzymające w rękach słodziutkie serduszka. Bleh.

T: Trzy ulubione książki.

„To, co zostało”, „Noelka”, „Dziesięć tysięcy żyć”.

U: Uwielbiam i nie żałuję.

Teraz się narażę, a co! „Zmierzch” – czytałam, mam na półce i raz na rok do niego wracam. I mam przy tym przednią zabawę!

W: Weź zrób coś z tymi nawykami.

Mam okropny książkowy nawyk – gryzę zakładki do książki. Wiem, oblech ze mnie.

Z: Zamiast spać, czytałam.

Większość moich książek. Przecież w nocy czyta się najlepiej!

Ż: Żółwie tempo, czyli książka, którą czytałam bardzo długo.

„Ptak dobrego Boga”. Książka wspaniała, ale trudna do przyswojenia. Cała historia opowiadana jest przez Henry'ego vel Cybulkę. Jako, że był to chłopiec niewykształcony język powieści odchodzi lekko od zasad ortografii i stylistyki. W tym momencie wielkie brawa należą się tłumaczowi, panu Maciejowi Świerkockiemu, który w idealny wręcz sposób przełożył książkę. Już samo wczytanie się w powieść wywołuje śmiech i radość i jak widać, wystarczy niekiedy znieść zasady, że „- uje się nie kreskuje” a literatura może nagle bawić a nie tylko uczyć. 

Ź: Źle wymawiam.

O, tutaj mogą "pochwalić" się wam, że aż do czwartej klasy podstawówki byłam przekonana, że imię Michael wymawia się tak, jak się pisze. Uwielbiałam to imię, uważałam je za superowe, najlepsze na świecie. Kiedy okazało się, że Michael to Majkel, zawiodłam się, i to srogo. Majkel już nie brzmi tak świetnie jak Michael. 

   A na koniec pokażę wam słodką świnkę. Bo mi jej zdjęcie polepszyło dzisiaj humor, to może poprawi i wam.