Mężczyźni a kobiety. Czym się różnimy?

Uwaga: tekst opiera się na stereotypach.

  Od rana miałam zamysł, że napiszę dzisiaj o czymś miłym, lekkim i przyjemnym i jak na złość tematu nie mogłam znaleźć. A to wychodziło zbyt sentymentalnie a to zbyt oklepanie a to znowu niektórzy czytający poczuliby się oburzeni.

   W końcu z pomocą – nieświadomą – przyszedł mi mąż. Wczoraj byliśmy na weselu i dzisiaj rano moja mama zapytała go jak było. Odpowiedział tylko, że „normalnie”. Nie zrozumiałam kompletnie jak po kilku godzinach zabawy, tańców i picia można nie mieć żadnych odczuć, wrażeń, nic. O czym więc dziś będzie? O różnicach damsko-męskich.

   Różnica pierwsza – wrażenia. Jeśli to ja, bądź inna posiadaczka piersi i dwóch chromosomów X spotkała po latach dawną przyjaciółkę to później, opowiadając o tym chłopakowi, mamie czy komukolwiek powiedziałaby wszystko, poczynając od koloru włosów delikwentki, poprzez jej ubiór, charyzmę, wymowę a na życiorysie kończąc. A mężczyznom wystarczy jeden równoważnik zdania, bez orzeczenia i chociażby podmiotu, by wyrazić wszystko. Jak tak można?!

   Różnica druga - pakowanie się. Gdy wybieraliśmy się w podróż poślubną, ja miałam dwie walizki i torebkę kosmetyków, mąż jeden plecak. Był taki z siebie dumny, że spakował się nie dość, że ekonomicznie, to jeszcze tak szybko i sprawnie! Jednak jego ekonomiczna radość nie trwała długo; kiedy byliśmy już w górach i od rana padał deszcz, wydało się, że mój ukochany nie wziął niczego na długi rękaw. Niczego. Null. Żadnej dresówki, kurtki, swetra, czegokolwiek co by ochroniło go przez zimnem i deszczem. Możecie sobie wyobrazić wzrok ludzi na Krupówkach, kiedy każdy był otulony kurtami, czapkami i rękawiczkami a naprzeciw nich szedł gość z bluzce na krótki rękaw. Kupiliśmy mu bluzę. Nieekonomiczną. 

 Różnica trzecia – wyłączanie się. Na tą męską umiejętność patrzę ze szczerym podziwem i zdumieniem. Zasiądą przed telewizorem czy laptopem i – zgiń, przepadnij, jego nie ma! Nie widzi, nie słyszy, nie reaguje. Można krzyczeć zaraz obok jego ucha, machać językiem i rękami na wszystkie strony, być atakowanym przez grizzly, nieważne. Faceci są wtedy w jakimś dziwnym miejscu a ich mózg ogłasza strajk, zatyka uszy, oczy i węch i relaksuje się w czaszce, obojętny na bodźce zewnętrzne. A baby? Nie znam takiej, która umiałaby się wyłączyć – przecież tyle jest do obejrzenia, posłuchania i podsłuchania, do skomentowania i obgadania!

   Wiadomo przynajmniej dlaczego to mężczyźni zazwyczaj są mnichami i mistrzami jogi.

 Różnica czwarta – jest tu jakaś pani, która nigdy się nie pokłóciła z koleżanką? Nie widzę wielu rąk podniesionych do góry. Kobiety po kłótni zazwyczaj mają do siebie taki żal i takie pretensje, że nawet dzielenie ze sobą jednej strony jezdni jest dla nich zbyt trudne i z wysoko podniesioną głową przechodzą na drugą, by tylko nie musieć mijać znienawidzonej koleżanki. Taki kobiecy spór może trwać tygodnie, miesiące, lata, aż w końcu nie będzie pamiętało się co było zaczątkiem konfliktu.

   A faceci? Oni się tym nie przejmują. Dadzą sobie po mordzie a tydzień później jak zwykle spotkają się na piwie i obejrzą razem mecz.

   Różnica piąta – stres. Jeszcze za czasów narzeczeńskich jechaliśmy na premierę "Gwiezdnych wojen". Miałam kupiony bilet studencki, ale nie miałam podbitej legitymacji (kochane panie z dziekanatu!). Martwiłam się więc o to, czy mnie w ogóle wpuszczą a poza tym czy jesteśmy w dobrym kinie (rezerwowałam bilety miesiąc wcześniej i zapomniało mi się, które kino zaznaczyłam a w Rzeszowie Heliosy są aż dwa.) Ah, i jeszcze się denerwowałam czy w ogóle zdążymy na seans, bo wyjechaliśmy z domu lekko spóźnieni. A czym denerwował się mój luby? Czy „Gwiezdne wojny” będą wystarczająco dobre...

   Różnica szósta. Załatwianie spraw. Mężczyźni mają na wszystko zawsze czas; ja jestem istotą bardzo niecierpliwą, więc nadal nie mogę zrozumieć tego stoickiego spokoju męża, który dwie dni przed wyjazdem jest w stanie powiedzieć: "spokojnie, nie trzeba jeszcze rezerwować pokoju, znajdziemy coś na miejscu". Koleżanka opowiadała mi ostatnio, że - jako, że jest w stanie błogosławionym - chce kupić łóżeczko dla malucha. Żeby mieć go gdzie położyć, jak już przyjdzie na świat. Co na to jej mąż? Że spokojnie łóżeczko kupi się po porodzie, a przez pierwsze dni dziecko może przecież spać w ich łóżku. 

   Różnic jest multum i można by je wymieniać jeszcze bez końca i bez końca. Ale najważniejsze w tym wszystkim jest to, że pomimo nich wszystkich między kobietami a mężczyznami jest miłość – nietuzinkowa, magiczna i trująca. Uczucie nieznane, tajemnicze, którego nie da się rozgryźć w żadnej mierze. Bo dlaczego akurat ta dwójka ludzi jest dla siebie idealna? Dlaczego w panu X irytowałoby mnie to jego „wyłączanie się” a panu Y dodaje to uroku? Dlaczego pani A jest lepszą partią niż pani M, skoro obie są choleryczkami i w przypływie gniewu rzucają talerzami?

   Miłość to dziwna, tajemnicza substancja, której nie sposób pojąć i zrozumieć. Ale dobrze, że jest, bo dzięki temu można wypłakać się na czyimś ramieniu kiedy jest źle i przytulić się, kiedy cały świat spada nam na barki. Dobrze, że jest ktoś, kto może obiecać nam stokrotki na wiosnę i parasol w deszczu. I śniadanie do łóżka i buziaka na dobranoc. I szarą codzienność.