"Czarna Madonna", czyli po raz pierwszy zawiodłam się na Mrozie.

   Bezsprzecznie, Remigiusz Mróz jest ostatnimi czasy najbardziej płodnym polskim autorem; nowe książki wychodzą spod jego klawiatury z prędkością karabinu maszynowego, a zachwyceni fani mogą cieszyć się perypetiami Chyłki, Zordona, Forsta czy pochmurnego Gerarda. Sama z chęcią czytam wszystko to, co Mróz napisał, ale ciągle z przestrachem, że to szybkie tempo może sprawić, że w końcu się potknie, straci wiele ze swojego uroku, pogubi się trochę w literackich fabułach.

   Ostatnio na rynku pojawiła się „Czarna Madonna”, kolejna powieść autora, która jednak tym razem nie była kryminałem, ale horrorem religijnym. Oczywiście kupiłam, przeczytałam. I już po pierwszych stronach stwierdziłam, że stało się to, czego się obawiałam. Mróz przesadził z prędkością i nieco się wykoleił. Ale po kolei.

O fabule zdań kilka

   Filip i Aneta byli pozornie zwykłą parą narzeczonych, którzy chcieli wybrać się na wycieczkę, żeby odpocząć trochę od codzienności. Jednak mężczyzna nie dostał wolnego i jego ukochana musiała polecieć sama. Pech chciał, że Boeing 747, którym leciała do Tel Awiwu zniknął z radarów. Nigdzie nie było wraku samolotu, nikt nie poinformował o jakichkolwiek problemach. Po prostu rozpłynął się z powietrzu. Filip zaczął szukać ratunku dla narzeczonej, śledził wszystkie możliwe informacje, ale żadne służby nie mogły odnaleźć wraku. I w tym momencie pojawia się pierwszy bolesny zgrzyt, bo już kilka dni po katastrofie Filip – który był wcześniej księdzem, ale zrezygnował z posługi – zaczął szukać rozwiązania w zjawiskach nadprzyrodzonych. Zaraz później zaczął pluć czarnym śluzem, tajemnicza siła nie pozwalała mu się przeżegnać a do jego domu ni stąd, nie zowąd zawitała stara szeptucha, wysłana przez jego zmarłego bliskiego. Hola, hola, co?!

   Rozumiem pomysł na całą koncepcję i rozumiem, że trudno jest wpleść w rzeczywistość siły nieczyste i że w tym momencie musi zadziałać przede wszystkim wyobraźnia. Jednak po Mrozie, który zawsze – nawet, gdy coś było mało prawdopodobne – przekonywał czytelnika do swojej wizji, spodziewałam się czegoś więcej, niż zaprezentował tutaj. Po prostu nic nie trzyma się kupy; ni stąd nie zowąd zwyczajny mężczyzna zaczyna szukać rozwiązania w religii, w Starym Testamencie i w jego rozważaniach.

A można było to zrobić dobrze!

   Żeby nie było, że ma możliwości pokierowania fabułą w taki sposób, żeby postacie diabła i demonów nie wzięły się znikąd – dla przykładu podam książkę Tess Gerritsen „Klub Mefista”, gdzie wszystko co niewyjaśnione, mroczne i pozaludzkie, jest stabilnie osadzone w rzeczywistości bohaterów. I ta pozycja nie jest nawet horrorem religijnym, ale kryminałem, połączonym z thrillerem, jednak Gerritsen tak świetnie poradziła sobie z "demoniczną" stroną fabuły, że faktycznie czułam niepokój, bałam się i miałam w nocy koszmary. Swoją drogą polecam książkę, bo jest niesamowita i czyta się ją z zapartym tchem. 

Gdzie ten Mróz?! 

   Wracając jednak do Mroza; później, po tym nieprzyjemnym początkowym zgrzycie, było już trochę lepiej, chociaż nieporywająco. Mało było tutaj Mroza w Mrozie. Filip, na tle innych bohaterów, powołanych przez niego do życia, był zbyt mało wyrazisty, zbyt ciapkowaty, zbyt wycofany. Kinga, siostra jego zaginionej narzeczonej, też nie miała tego charakterku co inne damskie postacie, wykreowane w jego powieściach. Gdyby ktoś dał mi „Czarną madonnę”, bez podpisanego autora, w życiu nie stawiałabym, że to Remigiusz nim jest.

A miałam się bać...

   Miałam się bać, a się irytowałam. Miałam czuć na sobie oddech samego diabła, a oprócz upału nie czułam nic. Niestety nie do końca to wyszło. O wiele większy czułam niepokój przy „Kasacji” czy „Behawioryście” niż przy „Czarnej Madonnie”. Chociaż są i zwolennicy, z tego co widziałam na portalach; co kto lubi, o gustach – jak wieść gminna niesie – się przecież nie dyskutuje.