"Jak gdybyś tańczyła" - co oznacza bycie mamą?

   W podstawówce miałam koleżankę, która na swoją mamę mówiła „instytucja wyższa” i po wielu latach muszę przyznać jej rację; mama faktycznie jest kimś, kto stoi ponad wszystkimi. W końcu to ona wie, gdzie chowają się wszystkie zaginione skarpetki, tylko ona potrafi zapamiętać, że żółty ręcznik tak bardzo barwi białe koszulki, że absolutnie nie można ich kłaść chociażby koło siebie, bo grozi to małą katastrofą. Jest świadoma, że niekiedy nie trzeba pytać o łzy a wystarczy podsunąć pod nos kubek gorącej czekolady, żeby od razu człowiekowi zrobiło się raźniej. Doskonale wie, bo sama już to przeżyła, że kłótnia z koleżanką nie jest tożsama z końcem świata, a jeżeli nie ten chłopak, to znajdzie się inny.

   Mama. Większość kobiet chce kiedyś nimi zostać, jest gotowa poświęcić swoje siły, zdrowie i sen, żeby móc opiekować się kimś zupełnie nowym. Aż nasuwa mi się w tym miejscu cytat z innej książki o podobnej tematyce, „Pokalane poczęcia”:

„Narodziny dziecka – absolutna magia. To, co dzieje się w sercu matki, ilekroć trzyma w ramionach dziecko, które jeszcze przed kilkoma chwilami było częścią jej ciała a odtąd stawało się namacalne wszystkimi zmysłami, to absoult.”

   Jednak czasami zły los staje na bakier z marzeniami i nie pozwala zostać matką. Mami obietnicami okrągłego brzuszka, miłymi kopnięciami prosto w żebro i rozdzierającym płaczem w środku nocy a później ciągle nie udaje się począć dziecka. Co miesiąc, to samo rozczarowanie i irytujące osoby, które uparcie pytają „czy to już”?

  

   Wtedy u wielu par pojawia się myśl: adopcja. Przecież są dziewczyny, które dziecko mają a go nie chcą. W takiej sytuacji byli Molly i Aidan, dorosłe już małżeństwo, które straciło swoją córeczkę w piątym miesiącu ciąży. Po tym wydarzeniu ich szanse na biologiczne potomstwo spadły do zera, dlatego też robili wszystko, aby móc adoptować dziecko. Zgodzili się nawet na adopcję otwartą, aby ich przyszła córka czy syn, mieli kontakt ze swoją biologiczną matką.

   Jednak Aidan nie wie, że jego żona chowa przed nim tajemnicę o swojej przeszłości. Że to, co powiedziała mu na początku znajomości – że jej rodzice zmarli i została bez nikogo na świecie – są kłamstwem szytym bardzo grubymi nićmi. Bała się mu powiedzieć, że nieopodal ich rodzinnego domu, gdzie mieszkała z niepełnosprawnym, ale niezwykle kochającym i inteligentnym ojcem i wspaniałą mamą, mieszkała kobieta, która ją urodziła. Nielubiana przez całą jej rodzinę, uparcie tkwiła tak blisko swojej córki jak tylko mogła. Była świadoma, że sama jej nie wychowa, że nie ma na to ani środków, ani zdolności, jednak nie chciała pozwolić jej całkowicie odejść. Patrzyła więc, jak jej mała Molly do kogoś innego mówi „mamo”, jak kogoś innego kocha i komuś innemu daje laurki na dzień matki. A później… Później wydarzyło się coś strasznego i Molly wyjechała, pozostawiając za sobą całą przeszłość. Wszystko co znała i wszystkich, których kochała.

   „Jak gdybyś tańczyła” to historia o macierzyństwie. Albo raczej o rodzicielstwie, bo przecież w obu historiach ojcowie spełniają niebagatelne role. Są może nieco na uboczu, nie w samym wirze zdarzeń, jednak równocześnie są ostoją. Gdy kobieta walczy z losem o swoje dziecko, gdy negocjuje o nie z Bogiem, mężczyzna stoi obok i po prostu jest; sam nie ma w sobie tyle zapału i tyle miłości, by poruszyć niebo i ziemię, ale zdaje się być opoką, w którą zawsze można się wtulić, gdy kolejna bitwa skończy się niepowodzeniem i ma się ochotę wywiesić białą flagę.

   Może właśnie to oznacza bycie mamą? Walczenie do upadłego, walenie w drzwi, nawet gdy te są zamknięte na klucz? Wiara, że cały ten wysiłek ma sens i że w gruncie rzeczy, nic nie jest warte zobaczenia uśmiechu własnego dziecka. 

   To kolejna już książka, która przypomina mi, że życia nie można zaplanować. Mogę snuć plany o trójce uroczych dzieci, które będą karmiły marchewką naszego wspólnego susła, ale mogę dostać w przyszłości porządnego pstryczka w nos i zostanie mi sam suseł. Ilekroć założymy sobie jakieś plany, to możemy się rozczarować - założyć to możemy rano majtki, planowanie życia już nie leży w naszej gestii. 

   Diane Chamberlain, podobnie jak Jodi Picoult przypomniała mi, że trzeba cieszyć się z tego co mamy. Każdym najmniejszym szczęściem; czy jest to wesołe merdanie psiego ogona, czy szybki buziak w policzek od ukochanego czy też rozdzierający dziecięcy krzyk, który budzi was zawsze o trzeciej w nocy. Każdy dzień trzeba przeżyć tak, jakby był darem. W sumie... przecież nim jest, prawda?