Chapeau bas dla Mroza. "Kasacja"

   Wszędzie, gdzie okiem nie spojrzeć, głośno jest o Remigiuszu Mrozie. Ja zawsze szłam na przekór trendom, dlatego też, jak zobaczyłam, że jego książki wzbudzają same ochy i achy, zdecydowałam się, że nie będę go czytała. Ot, tak na złość. Jak się okazało, zrobiłam na złość samej sobie.

   Zachęcona przez koleżankę do zakupu książki w kiosku (cała seria jego autorstwa będzie pojawiała się co dwa tygodnie z salonikach prasowych) kupiłam „Kasację” i… spędziłam z nią dwie kolejne noce. Naprawdę, dawno już nie czytałam książki w nocy i zapomniałam jakie to jest fantastyczne uczucie, nawet jeśli pobudka rano jest bardzo bolesna.

   Kordian Oryński to młody mężczyzna, który skończył studia prawnicze i miał szczęście dostać się do jednej z lepszych polskich kancelarii adwokackiej Żelazny & McVay; jego patronką okazała się ambitna, buńczuczna i diablo ironiczna kobieta, która kazała mówić na siebie Chyłka. Młody od razu spełnił swój sen każdego aplikanta i trafił na moment, w którym Chyłka zajmowała się makabryczną i krwawą zbrodnią. Oto znaleziono w jednym z mieszkań na strzeżonym osiedlu zwłoki dwóch osób, które były już w stanie lekkiego rozkładu. Razem z nimi w mieszkaniu znajdował się domniemany morderca, Piotr Langer, syn znanego w całym kraju biznesmena. Jego wina była oczywista, o czym świadczyły ślady biologiczne i zaklęte milczenie oskarżonego. Jednak Chyłka i Oryński, nazywany przez nią Zordonem, czuli, że za tą sprawą kryje się coś więcej. Zaczęli więc batalie z faktami, świadkami oraz terminami, które w sprawach karnych są nieubłagalne.

 „Na świecie jest właśnie taka sprawiedliwość, jaką dostaliśmy. Każdy ma swoją rolę do odegrania. Prokurator wyolbrzymia, my pomniejszamy, a sędzia szuka czegoś pośrodku. A przedtem ktoś układa normę prawną, wokół której wszyscy tańczymy jak pieprzeni Indianie, odpychając się wzajemnie i podkładając sobie nogi. To jest sprawiedliwość w demokratycznym wydaniu.”

   Mróz studiował prawo. I ja studiowałam prawo. To, o czym pisał, a więc kasacje, kapeki, domniemanie niewinności – to wszystko już znam, pamiętam z licznych wykładów, dlatego też mogę potwierdzić, że wszystko co jest tam napisane jest faktem, nie fikcją. Podczas czytania kilka razy złapałam się na tym, że żałuję, że to wszystko wiem, bo jakże miło by mi było czerpać wiedzę z tej książki! Autor powinien zastanowić się nad karierą akademicką, bo o sprawach niekiedy zawiłych i trudnych pisze w sposób prosty i przystępny, w odróżnieniu od siwych głów wykładających na uczelniach.

   Kolejnym plusem jego wiedzy jest to, że pisze o prawdach, o których niekiedy się milczy, bo mówić nie wypada. Na przykład, że kluczowym elementem systemu prawnego nie jest przepis, nie jest opinia publiczna a tym bardziej nie są adwokat i prokurator. Najważniejszy jest sędzia, którego charakter i osobowość decydują o tym, jaki wyrok zapadnie. Granice prawa wbrew pozorom są bardzo szerokie i w tej samej sprawie kilkunastu sędziów może wydać kilkanaście różnych wyroków – każdy zgodny z literą prawa a jednak diametralnie różny. Jeśli więc traficie kiedyś przed oblicze sądu, nie martwcie się – może przytrafi się wam dobry, dobroduszny sędzia, który będzie łaskawy dla waszego dalszego życia.

„Balansujcie, dopóki się da, a gdy się już nie da, podpalacie świat.”

   „Kasacja” trzyma w napięciu a co najlepsze – autorowi nie można ufać. Prowadzi cię za rączkę, opowiada losy adwokatów, mafiosów i sędziów, ty, jako czytelnik, ufnie przytakujesz głową, zmierzasz z nim do wielkiego finału a tam…. Dostajesz obuchem po głowie i nie możesz się otrząsnąć z szoku, jaki zafundował ci Mróz. Co ciekawe, zauważyłam, że takie zabiegi zaskoczenia stosują najczęściej polscy autorzy. Rzadko się zdarzyło, żeby amerykańska, angielska czy niemiecka książka sprawiła, że siedziałam z rozdziawioną buzią i zastanawiała się „ale jak mogłam się dać tak podejść?”

   Kiedyś już mówiłam, że polscy panowie potrafią pisać porywające książki; w tym momencie na szczycie moich rodzimych pisarzy znajduje się Adrian Bednarek, Stefan Darda i Remigiusz Mróz. Ta trójka powinna zdecydowanie napisać coś razem – wyszłaby z tego wybuchowa i niezwykle mroczna mieszanka.

   Na koniec przyznaję z całą skruchą – myślałam, że książki Mroza są przereklamowane i że jego rozgłos przyniósł jedynie dobry marketing. Myliłam się. Panie Remigiuszu – chapeau bas.