Najlepsza książka roku 2016

   Kto by się spodziewał, że napisanie jakiejkolwiek recenzji sprawi mi trudność? Przecież ja potrafię pisać o wszystkim, omijać spojlery niczym Karol Strasburger zabawne żarty. Rekomenduję, polecam, zachęcam. A teraz? A teraz mam problem.

   Anne i Marco są młodym, szczęśliwym z pozoru małżeństwem. On ma dość dobrze prosperującą informatyczną firmę, ona zajmuje się ich sześciomiesięczną córeczką, którą oboje kochają nad życie. Ich sielankowe życie kończy się w momencie, gdy sąsiedzi zapraszają ich na przyjęcie a opiekunka w ostatniej chwili telefonuje, że nie może się pojawić. Anna bez żalu zrezygnowałaby z całej tej imprezy, bo po całym dniu opieki nad małą nie miała siły na wymuszone uśmiechy i udawane rozbawienie, jednak Marco przekonał ją, że powinni iść, szczególnie że zaprosili ich bliscy przyjaciele a nie zwykli znajomi.

   Młodzi małżonkowie zostawili Corę w łóżeczku, zabrali elektroniczną nianię i wybrali się na przyjęcie. I tutaj pojawia się moje pierwsze pytanie – jak? Jak można zostawić dziecko samo w domu i pójść – dobra, dom dalej, ale jednak z tego domu wyjść, i sprawdzać tylko co pół godziny co dzieje się z maluchem. Toż to było niemowlę. A powód dla którego jej nie zabrali? Bo Cynthia, sąsiadka do której się wybierali, wyraźnie zaznaczyła, że ma być to wieczór dla dorosłych i że dzieci nie są mile widziane.

   Kiedy wrócili z przyjęcia, po sporej dawce alkoholu, odkryli, że w łóżeczku nie ma dziecka. Zniknęło. Przepadło. I wtedy zaczęła się cała powieść.

   Są zrozpaczeni rodzice, jest matka i ojciec Anny, którzy mają na swoim koncie miliony, ale w momencie straty wnuczki, to nagle przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie. Jest śledczy – jak dla mnie największy minus tej książki, bo mało charakterystyczny, bo gubił się przy ostrych i mocnych osobowościach reszty bohaterów. I cudowna, przegenialna historia i – mówię teraz całkowicie szczerze – nie pamiętam żadnego innego thrillera, który tak by mnie zaskoczył i który tak by mi zmroził krew w żyłach. Jeśli King i Gerritsen mieli razem dziecko, to z pewnością byłaby Shari Lapena.

   Kiedy zaczęłam czytać, nie mogłam przestać. Miałam kilka spraw do załatwienia, miałam kilka rzeczy do napisania, ale przepadłam. Akcja porwała mnie jak trąba powietrzna biedną bezbronną krowę. Cała historia toczy się przez kilka tylko dni, jednak emocje, które jej towarzyszą spokojnie wystarczyłyby na opisanie całego roku z życia zwykłych ludzi. Co i rusz na jaw wychodziły kolejne fakty, ci, którzy mieli być ofiarami, stawali się podejrzanymi a ci, którzy zajmowali drugoplanowe role mieli w swoich rękach całą władzę.

   Ten thriller ma w sobie wszystko to, co dobry thriller musi posiadać. Intryga, trudne charaktery, zwroty akcji i tajemniczość – w kilku słowach, to właśnie tak można by opisać „Parę zza ściany”. C.L. Taylor powiedziała o tej książce, że nie wyobraża sobie, żeby nie została ona hollywoodzkim hitem i zgadzam się z nią w pełni – podczas lektury oczami wyobraźni widziałam głównych bohaterów – z niewiadomych przyczyn matkę grała Nicole Kidman a ojca Gerard Butler. I kurczę, jak nie lubię Meryl Streep, tak widzę ją w roli matki głównej bohaterki a jako ojca – oczywiście wielkiego Jacka Nicholsona. I tylko uparcie rolę detektywa „gra u mnie” Robert Więckiewicz, więc produkcja w mojej głowie jest międzynarodowa.

   Rewelacja. Cudowność. I chyba pod koniec roku moja lista „najlepszych książek 2016 roku” się zmieniła, bo „Para zza ściany” wskoczyła na pierwsze miejsce. Czekam na ekranizację. Będę pierwsza w kinie!

PS - Powoli zbliżam się do 150 tysięcy odsłon bloga. Nawet nie wiecie, jak mnie ta liczba cieszy! Miałam wprawdzie ambitne założenie, że za panieńskich czasów dobiję do 200 tysięcy, ale to raczej się nie uda, więc cieszę się z tego co mam i podsyłam Wam zdjęcie Tosi, która zimę zdecydowała się spędzić w łóżku.