Spełniam życzenia, czyli z którymi bohaterami wybrałabym się na piwo!

   Domagaliście się, żebym zrobiła listę fikcyjnych bohaterów płci brzydszej, z którymi wybrałabym się na wino. Z przykrością stwierdzam, że takiej listy nie zrobię, bo mało który facet wino pija – zamiast tego poszłabym z nimi na piwo – bo to taki męski i dość dobry trunek, z którym sobie poradzę.

   Mark Darcy – wyjaśnijmy sobie jedno – nie lubię gościa. Przez dwie pierwsze części „Bridget Jones” naprawdę mu kibicowałam i trzymała kciuki, żeby ta dwójka była razem. Niestety, ostatnia część przygód tej zakręconej angielski sprawiła, że zwątpiłam w Marka totalnie. Przecież to takie ciepłe kluchy, że trudno byłoby z nim żyć! Ciągle tylko praca, praca i praca, przeplatana gdzieniegdzie z jego angielskim i irytującym flegmatyzmem.

   Mimo że jestem kobietą i to kobietą totalną – czyli że płaczę na ckliwych filmach – wzięłabym go na męską rozmowę i powiedziała co o nim myślę. Może by się koleś ogarnął.

   Jack Sparrow -  W sumie, to do eleganckiej restauracji bym się z nim nie wybrała, bo upiłby się i narobiłby mi tylko wstydu (poza tym nie wiem czy Jack dysponuje jakimkolwiek garniturem.) Ale rejs na Czarnej Perle brzmi zachęcająco, o ile mają tam łazienkę. Mają, prawda?

   Hercules Poirot – mały, sympatyczny, jajogłowy Belg jest moim idolem jakoś od dwudziestu lat. Czyli od momentu, kiedy próbowałam czytać kryminały mojej mamy i literowałam jego trudne nazwisko, próbując zrozumieć co to może znaczyć. Wszystkie seriale o agentach FBI, CSI i innych tym podobnych drukowanych literkach, chowają się głęboko - tam, by rozwiązać zagadkę, trzeba się nabiegać, nazbierać dowodów, ustalić tożsamość ofiary i kognacje do czwartego pokolenia wstecz.

A Poirot na spokojnie wysłuchuje świadków, zasiada w fotelu, wytęża szare komórki i już wie!

  Gdybym poszła z nim na piwo – chociaż on pewnie wolałby brandy – to przy okazji rozwiązalibyśmy jakąś zagadkę, przyłapali barmana na zabójstwie albo wpadlibyśmy z sam wir wydarzeń, z którego – dzięki jego głowie – wyszlibyśmy zwycięsko!

   Crowley, Castiel i Dean, czyli trio z „Supernatural”. Sama nie lubię, więc jego zostawiłabym w domu a wieczór w towarzystwie diabła, anioła i łowcy potworów wszelakiego rodzaju, musiałby być ekscytujący.

   Naczelny diabeł, cynik, erotoman i fan dobrze skrojonych angielskich garniturów. Z cudownym angielskim akcentem i swoim wewnętrznym urokiem byłby pysznym towarzyszem zabaw! Anioł bez skrzydeł, w beżowym prochowcu i totalnym niezrozumieniem dla ludzkich uczuć, który nie rozumie, jak można upić się alkoholem, po dwóch kolejkach zacząłby śpiewać Makarenę, wywijając nieskładnie rękoma. I w końcu Dean, słodki twardziel, którego uśmiech rozbraja wszystkich.  Spotkał się z każdym z kim warto się spotkać, wykluczając jedynie papieża i Chucka Norrisa, chociaż kto wie, jestem dwa sezony do tyłu, więc może i oni już się tam pojawili. Jest przewspaniały, bo jemu chodzi tylko i wyłącznie o to, żeby w miarę bezpieczny sposób dotachać swojego brata do wieku starczego, żeby umarł w spokoju grając w szachy z innymi emerytami. 

   Christian Grey. Naprawdę, to nie żart. Wybrałabym się z nim do baru, żeby zrozumieć może w końcu, o co tyle szumu! I wzięłabym ze sobą ołówek, żeby móc go przegryzać, jeśli pan Grey straciłby nagle zainteresowanie rozmową ze mną i zacząłby się rozglądać za jakąś licealistką, bo wiecie – one są bardziej uległe, nie to co kobieta mająca na karku ćwierć wieku ratunku, jestem stara! I może gdybym się przekonała, że Grey ma w sobie „to coś”, to i te książki dałabym radę przeczytać? I wtedy nadążałabym w końcu za literacką modą!

   A Wy? Z kim umówiłybyście się na piwo? 

   PS - Dzisiaj ktoś szukał mojego bloga po haśle "Szósta klepka, scenariusz lekcji". Uczę młode pokolenia! Wprawdzie pośrednio i przypadkowo, ale heloł! Nawet Einstein od czegoś zaczynał.