"Never never" Hoover i Fisher, czyli jak zmarnować całkiem dobry potencjał.

   Wyobraźcie sobie, że nie wiecie kim jesteście. Że kobieta, która gotuje dla was ulubione gołąbki, wydaje się wam równie obca jak setki anonimowych mieszkańców tego świata. Dajcie się ponieść fantazji, że dzwoni do was wasz własny znajomy i zaczyna z wami rozmawiać o wczorajszym meczu a wy nie macie pojęcia jak ten znajomy ma na imię. Jasne, jesteście w stanie wymienić wszystkich zawodników polskiej drużyny, jak i wszystkich z drużyny przeciwnej, ale nie wiecie jak nazywa się wasz najlepszy kumpel. Nie wiecie nawet jak nazywa się wasza matka. Ba! Nie wiecie jak wy się nazywacie.

   Przerażające, prawda? Taka sytuacja spotkała Charlie i Silasa, uczniów jednego z amerykańskich liceów. Oboje w tym samym momencie zapomnieli kim są i razem próbowali zrozumieć co się wydarzyło i jak to wszystko odkręcić... Zaczynają przeszukiwać swoje domy, notatki, przeglądać zdjęcia w telefonie i uczyć się jak najwięcej o sobie samych, żeby znajomi i rodzina nie posłali ich tam, gdzie wariaci mówią dobranoc.

   Dość szybko dowiadują się, że są jedną z popularniejszych licealnych par i że – przez długi czasu – zdradzali się wzajemnie a ich zawiązek wisiał na włosku. Okazało się także, że ich rodziny pałały do siebie czymś więcej niż tylko nienawiścią a wszystko przez nieudane interesy, defraudacje i tym podobne oszustwa finansowe. Co by się więcej nie rozpisywać w tej kwestii, wystarczy powiedzieć, że żadne z tej dwójki nie było mile widziane w domu drugiego.

   Młodzi ludzie starają się rozwikłać zagadkę tego, kim są i co się z nimi stało. Poznając dawnych siebie okazuje się, że nie do końca się sobie podobają. Silas sypiał ze szkolną pedagog (bo przecież każdy licealista to robi) a Charlie poświęciła swoje życie temu, aby zrobić sobie selfie idealne (niczym Kim Kardashian). Kiedy jeszcze byli sobie wierni, nagrywali na swoich smartfonach sex-taśmy i opiewali je napisem „nie kasować!”, co oczywiście sprawiało, że nikt obcy, kto znalazłby ten telefon, nigdy tego filmiku nie otworzy. Ja na ich miejscu podpisałabym go „wirus komórkowy” albo „trojan”, chociaż to dość dwuznaczna nazwa w tym przypadku. If you know what I mean.

   Mimo że nie polubiłam od początku głównych bohaterów za ich przeszłość, to na tyle ciekawiło mnie, co się wydarzyło, że oboje stracili pamięć w tym samym czasie, że czytałam dalej. I powiem wam szczerze, że wciągnęłam się w tą książkę, co dawno mi się już nie zdarzyło. Mimo, że to młodzieżówka, od których stronię jak się da, nawet spodobała mi się i oficjalnie sypię głowę popiołem. Ale tylko troszkę, bo idealnie nie było.

   Książka niesie za sobą ciekawe i mądre przesłanie – zawsze można zmienić swoją przeszłość. Jakbyśmy źli i okropni byli, zawsze możemy stać się mili i sympatyczni. Oczywiście nam, zwykłym śmiertelnikom, będzie nieco trudniej, bo pamięć o wszystkich winach będzie ciągnęła się za nami jak smrodek za mokrym psem, ale i tak to pocieszająca myśl, że można. Można się zmienić, można zacząć żyć inaczej. Trzeba tylko chcieć.

   Wracając jednak do książki; napisana została przez dwie bardzo popularne obecnie autorki młodzieżowe – Colleen Hoover i Tarryn Fisher. Ich styl nie powala mnie na kolana i prawdą jest to, że gdyby nie dobry pomysł na fabułę, to pewnie nie zachwyciłabym się książką.

   Książka ma 382 strony i do 360 wierzyłam, że zakończenie będzie spektakularne i że zwali mnie z nóg. Cóż, nie była spektakularne. Nie było nawet fajne, właściwe, odpowiednie, doprecyzowane. Było widać, że autorki poszły na łatwiznę i odniosłam wrażenie, jakby chciały po prostu zakończyć już tę książkę i wrócić do gotowania obiadu. Oj, tak się nie robi moje drogie!

   Przyczepię się jeszcze trochę do cytatów, które zawsze mnie inspirują a tutaj troszkę mnie przytłaczały.

   „Wiem, że to dziwaczne, ale przecież właśnie za to mnie kochasz. Kochasz mnie za to, jak bardzo kocham Ciebie. Bo taka jest prawda. Kocham Cię aż za bardzo. Bardziej niż powinno się kochać.” - rozumiem, kochasz. Nie musisz tego powtarzać w co drugim słowie.

   „Wolę kochać cię, gdy jesteś na dnie, niż pogardzać tobą, gdy jesteś na szczycie.” - a nie można kogoś kochać, nawet gdy ten ktoś jest na szczycie? Dlaczego wtedy trzeba gardzić?

   „Jestem zbyt pijany Tobą. Nigdy nie tknąłem nawet kropki alkoholu, ale jestem pewien, że tak właśnie czują się pijani.” - Tęcza. Kucyki. Dużo tęczy i kucyków. Poza tym nie chciałabym być kimś pijana, bo wtedy tylko kręci się człowiekowi w głowie i gada głupoty.

   „Jeśli zdradzasz, rób to z kimś, kto jest tego wart.” - ee.... co? Naprawdę tego uczą książki młodzieżowe? Młodzi ludzie mają przez lekturę nauczyć się tego, że zdradzać można, jasne!, byleby z kimś, kto jest tego wart? Nie lepiej wpajać młodym umysłom, że trzeba być świadomym swoich wyborów i że zdrada jest be?

   Książkę przeczytałam w ramach BookTour i z wielką radością przekażę ją kolejnej uczestniczce a kiedy poda swoją recenzję – podeślę Wam link. Bardzo dziękuję organizatorce całej akcji – Emilce, która ma bardziej cięty język ode mnie. I którą uwielbiam.