Obsesja i śmierć - J.D. Robb

   Prześladowcy o psychice mordercy są niebezpieczni, to wiadomo. Wzbudzają strach, powodują szybsze bicie serca, w ich pobliżu adrenalina nagle rośnie, puls przyspiesza, skóra wydziela pot... chyba, że mózg nie wie, że przebywa właśnie w towarzystwie prześladowcy swojego organizmu...

   Wiele czytałam już książek o psychopatach, którzy nagle doznawali dziwacznego objawienia - które z Bogiem miało niewiele wspólnego - lub z żądzy czy nienawiści postanawiali dręczyć i prześladować ludzi, którzy w niczym im nie zawinili i nie mieli nic wspólnego z ich popsutymi od nadmiaru narkotyków neuronami. Najczęściej jednak owi psychicznie skrzywieni biedacy na cel brali sobie osoby cywilne a wybór podyktowany był wyglądem danej osoby bądź jakąś jej cechą szczególną (np. ktoś nie jadał zielonej sałaty wyhodowanej w Oregonie i psychopata postanawiał osobę taką zabić, bo była nieczysta wobec Boga. Zdarza się.)

   Po raz pierwszy jednak spotkałam się z sytuacją, gdzie prześladowca za cel obrał sobie wszystkie osoby, które... były niemiłe dla policjantki Evy Dallas, znanej z serii J.D. Robb. Nieznana osoba, nazwijmy go Miłośnikiem Evy, jest narratorem prologu, w którym deklaruje się, że będzie „mścicielem i obrońcą” pani Dallas i że pozbędzie się wszystkich ludzi, którzy w jakikolwiek sposób się jej narazili. Biorąc pod uwagę, iż jest ona oficerem policji, bez trudu można zauważyć, że Miłośnik będzie miał ręce pełne roboty i będzie musiał pozbyć się całej rzeszy prawników, dziennikarzy i policjantów, którzy odmówili kiedykolwiek Evie pączka.

   Miłośnik nie należy do tej grupy morderców-psychopatów, którzy są nieśmiali i lubią dawkować napięcie; już po pierwszym morderstwie policja, w tym sama Eva, znajdują na ścianie wyznanie, iż zabójstwo zostało popełnione tylko i wyłącznie dlatego, iż denatka ośmieliła się kilka miesięcy wcześniej dokuczyć pani porucznik na sali sądowej. I tutaj pewna dygresja – zabita nawet nie wiedziała dlaczego ginie; ba, nie była wtedy nawet przytomna i nie miała żadnej okazji aby pożegnać się z tym ziemskim padołem. Ja osobiście chciałabym wiedzieć za to i dlaczego jestem mordowana; w niczym by mi ta informacja wprawdzie nie pomogła, ale że należę do osób ciekawskich....

   W momencie, gdy bliscy zaczynając nadmiernie skakać wokoło pani oficer a wszyscy ci, którzy zaleźli jej za skórę w ostatniej dekadzie zaczynają przesyłać jej kwiaty, sama zainteresowana robi rachunek sumienia ze swojej przeszłości i zastanawia się kogo mogła w sobie tak „rozkochać”, że ta osoba gotowa byłaby dla niej zabić. Dodatkowo próbuje udawać silną kobietę, która w ogóle nie przejmuje się tym, że – bądź, nie bądź – z jej powodu giną ludzie, ale niestety ta gra aktorska jest dość słaba i po raz pierwszy w serii dostrzegłam, jak nieustraszona porucznik opuszcza gardę.

Nie będę liczyła, która to książka z kolei – liczba da dawno przekroczyła już magiczną dziesiątkę a nawet i dwudziestkę – i dopiero teraz, po tylu tragediach i przeżyciach coś złamało główną bohaterkę.

   Osobiście miałam nie raz wrażenie, że autorka wymyśla coraz to i gorsze scenariusze kolejnych morderstw, żeby „uczłowieczyć” i „uwrażliwić” stworzoną przez siebie Evę Dallas, ale nawet ona, kreatorka powieści, nie mogła poradzić sobie z jej trudnym charakterem. Dopiero teraz, po tylu latach uderzyła w czuły punt – Eva nigdy nie chciała niczego od innych. A na pewno nie tego, żeby oddawali życie za jej - umyślne czy też nie – winy.

   Pod żadnym pozorem nie bójcie się tego, że seria ta ciągnie się niczym makaron spaghetti; każdy tom można bez przeszkód czytać oddzielnie i bez problemu „połapać” się w fabule. Ostatnio moja rodzicielka stwierdziła, że te książki to jej ulubiony serial, którego nie musi oglądać w telewizji, ale może co jakiś czas „przeczytać” nowy odcinek.

   Coś w tym jest, bo losy Eve, jej męża, przyjaciółki i partnerki w pracy Peabody oraz innych, ciągle się rozwijają i z przyjemnością wraca się do tej dziwnej paczki znajomych, którzy żyją w roku 2060, kiedy to świat wygląda odrobinkę inaczej niż współcześnie. Dygresja numer dwa – mi do gustu najbardziej przypadł „autokucharz”, czyli urządzenie domowe, dostępne w różnych wariantach cenowych, które ma zaprogramowane w sobie menu i wystarczy wcisnąć guzik z „wątróbka z sosem żurawinowym”, żeby za chwilę je spożyć we własnej. Magia, prawda?

   Muszę szczerze przyznać, że tą część czytało mi się niezwykle szybko i sprawnie; J.D. Robb (znana bardziej jako Nora Roberts*) coraz chętniej oddaje „głos” w książce Peabody, partnerce Dallas, która – w przeciwieństwie do głównej bohaterki – jest szalenie emocjonalna, bardzo pozytywna i zabójczo zabawna. Jej cięte riposty i radosne podskakiwanie w różowym skórzanym płaszczu świetnie rozładowują napięcie, które gromadzi się co kilka stron. Jeśli więc szukacie dobrego, ale nie męczącego thrillera, to „Obsesja i śmierć” będzie dla was książka idealną.

   A co z zakończeniem? Cóż, zaskakuje. Może klapki z nóg nie spadają (wtedy to musiałoby się okazać, że sama Dallas morduje i tym sposobem odsuwa od siebie ślady), ale skarpetki lekko mi się zwinęły na palcach. Polecam zarówno tą książkę jak i całą serię. Lub książkowy serial, jak rzekła mama moja.

*Czy was też zadziwia ilość książek, którą napisała pani Roberts? Kobieta ma lat 65 i napisała (liczyłam!) 215 książek. Czyli rocznie pisze średnio (zakładając, że zaczęła pisać od razu po urodzeniu) 3,3 książki. 

A ja, cholibka! nie potrafię napisać jednej w życiu!