Dlaczego warto mieć zwierzaka?

Kotałki bure dwa

 Na pożegnanie tygodnia, który minął w mgnieniu oka – powody, dla których warto mieć czworonoga w swoim pobliżu.

   Liczba zwierzaków posiadanych przeze mnie jest względna i zależna od tego jak na to patrzeć; w domu mam yorka o wdzięcznym imieniu Tosia, która w poprzednim życiu z pewnością była damą na francuskim dworze i od wczoraj – a więc nabytek świeży – papugę nimfę o imieniu Zyzio. Razem z narzeczonym mamy jeszcze szczeniaczowatego psa rasy Husky, który wabi się Vuko – i nie, ja nie nadałam mu imienia, bo wtedy nazywałby się zapewne Gucio.

   U babci mieszka znana niektórym z was ze zdjęć Pyza, rasy „rottweiler mieszany z pobliskim kundlem”, oraz Misia – która miała być labradorem, ale coś w genetyce nie wyszło i kilka kotów, przybłęd, które znalazły tam swój dom.

Tosia

   Jak więc widać trochę tego zwierzyńca mam. A dlaczego? Co z tego mam? Oto kilka powodów:

   Nawet kiedy niebo jest zachmurzone, deszcz pada tak bardzo, że aż nie widać jak pada i kiedy nic się nie chce, trzeba wstać. Świątek, piątek, niedziela czy Wigilia wstać trzeba i ogarnąć całe to towarzystwo. Jeśli jednak depresja zaburza poczucie obowiązku to psi ciepły i wilgotny język przypomina o tym, że dzień się zaczął i trzeba działać, pomimo niechęci.

   Nagle uświadamiasz sobie, że twoje ciało potrafi niesamowicie się wyginać – ja przekonałam się o tym dzisiejszej nocy, kiedy to Tosia postanowiła kopnąć mnie zaszczytem i spała w moim łóżku a nie jak zawsze z rodzicielką. Nie miałam pojęcia, że potrafię mieć głowę odwróconą w jedną stronę, nogi w drugą a brzuch to w ogóle w powietrzu, bo mała psia dama zechciała się wyciągnąć na całą swoją długość i nie sposób było jej ruszyć.

Pyza

   Jeśli mieszkasz w bloku to wspaniale wyrzeźbisz sobie pośladki chodząc w te i z powrotem – szczególnie, jeśli masz takiego psa jak ja, który nie postawi stopy na zewnątrz w sytuacji, gdy chodnik jest mokry (deszcz), zbyt gorący (upał) czy zbyt zimny (śnieg). Mówiłam, kiedyś była francuską damą lub księżną.

   Poczujesz się jak na wsi – to akurat w przypadku posiadania papugi, bowiem o 5 rano z błogiego snu wyrwie cię uporczywe i głośne krzyczenie skrzydlatego przyjaciela, który oznajmia całemu światu, że oto właśnie teraz na niebie pojawiło się słońce. Informacja na wagę złota a dzień dzięki temu jakby dłuższy.

   Nikt niepostrzeżenie nie wejdzie do twojego domu – wyjątek stanowi Vuko, który w ogóle nie komunikuje, że ktoś przyszedł tylko leży jak zdechnięty karaś. Jestem pewna, że gdyby do domu nagle wtargnęli złodzieje to jedyną reakcją naszego kochanego sierściucha byłoby lekkie pomachanie ogonem, ziewnięcie i położenie się spać. Chyba, że widziałby w ich ręku smycze to domagałby się spaceru głośnym wyciem.

  Nowe znajomości – zanim zaczęłam spacerować niczym dama z pieskiem to nie znałam większości mieszkańców swojego osiedla. Teraz nie znam tylko tej większości, która zwierzaka nie posiada. Reszta macha do mnie radośnie i woła 'dzień dobry' prędzej niż zdążę się ogarnąć skąd ja tą osobę znam (kiedy brak jest dodatku w postaci psa, to trudno skojarzyć twarz. Serio – poznaję ludzi po ich zwierzaku.) Dodatkiem jest to, że wszystkie starsze panie, kiedy widzą mnie z Tosią, zaczynają traktować mnie jak ukochaną zaginioną wnuczkę i patrzą na mnie z miłością sięgającą samych niebios.

Misia

   Uczysz się nowej odmiany części mowy – ha, tego się nie spodziewaliście. Ale jak inaczej nazwać to, że ludzie zawsze wołają - „jaka śliczna piesa!”, albo „Pyzia taka pięknosia!”. Razu pewnego, w lecie, jak szłam dumnie z moją małą szczekającą księżną jakiś chłopczyk w wieku około lat trzech zobaczył ją i krzyknął do swojej mamy - „patrz, mamo, jaka piękna cholera!”.

   Masz o czym opowiadać, kiedy temat się nie klei – jeśli nie ma się dziecka, to należy mieć właśnie zwierzaka, co by móc potrzymać konwersację. Jeśli nie mam o czym mówić to zaczynam opowiadać jak to Pyza złapała razu pewnego kozę w polach (tak, ktoś porzucił kozę na pastwę losu i chciałabym zauważyć, że brak jest kampanii społecznych na temat nie traktowania kozy jak zabawki. Obecnie koza mieszka u babci i ma się dobrze.)

   Dzieci wspaniale wychowują się ze zwierzakami i nie wyobrażam sobie, żeby moje przyszłe dziecko było „ogradzane” od wszelkich czworonogów bo „to zarazki”. Jedna moja znajoma, która ma dwa koty persy, zaraz po tym jak dowiedziała się o ciąży wyrzuciła je na pole i biedaki wegetują tam do dzisiaj, a mała jest ciągle upominana, że koty są „be!” i trzeba je przeganiać. Najlepiej butem.

Można wychować się w towarzystwie zwierząt i przeżyć dzieciństwo; najlepszy przykład to Tarzan i ja.

   A najważniejszy powód? Kiedy jest czasami człowiekowi źle i czuje się jak przysłowia kupa to zwierzak pomaga. Przytuli się, popatrzy mądrze albo po prostu zaskrzeczy i już wiadomo, że jest na tym całym wielkim świecie ktoś, kto kocha nas bez warunków i bez ograniczeń.  

Vuko

   I jak podoba się wam mój zwierzyniec?