'Shameless' - serial na weekend.

   Dzisiaj chciałabym polecić wam serial. Akurat zbliża się weekend, sesja w pełni, więc studenci z wielką przyjemnością pooglądają coś dobrego w przerwie od sprzątania całego pokoju, ewentualnie akademika, zależy ile mają egzaminów w tym semestrze.

   Będzie kontrowersyjnie, bezwstydnie, brudno i tłoczno. Więc jeśli nie lubicie takich klimatów i lepiej czujcie się przy seansie „Pamiętnika” niż „Pit bulla” to lepiej nie czytajcie.

Proszę państwa oto „Shamless”

   Głową rodziny jest Frank. Cóż, jest tą głową raczej czysto teoretycznie, bo w założeniu osoba taka powinna dbać o rodzinę, łożyć na nią i w miarę orientować się w tym, co dzieje się u dzieci. Frank ma inne zainteresowania – głównie alkohol, ale nie pogardzi też dobrym towarem czy seksem w zamian za cichy kąt u jakiejś podstarzałej pani z sąsiedztwa. Bowiem Fran wyznaje filozofię – lepiej zamknąć oczy i przespać się z kimś kto ci ugotuje obiad, niż męczyć się we własnym domu z bandą dzieciaków.

   A dzieciaków jest sporo, bo aż sześć. Z tym, że najmłodszy z nich, dwu-trzy letni Liam jest mulatem, w odróżnieniu od reszty familii- ale kto by się tym przejmował! Całą ferajną zajmuje się najstarsza córka, Fiona. Należy tutaj zaznaczyć, że aktorka grająca Fionę jest śliczna – wiecie, gdybym lubowała się we własnej płci, to z pewnością na mojej ścianie wisiałyby jej plakaty.

Fiona nie jest ideałem, ba, już w pierwszym odcinku pokazuje wszystko, czego damie pokazywać nie wypada i daje nowo poznanemu koledze to, czego kolegom dawać nie wypada.

Ale trzeba przyznać, że matkuje młodszym idealnie i faktycznie się o nich troszczy; w przeciwieństwie do Franka, który wpadnie z wizytą raz na jakiś czas. Ten czas najczęściej stapia się z czasem otrzymania kwitku z rentą. Czysty przypadek.

   W ogóle to mógłby powstać osobny post o Franku. Nie jest głupi; ba, jest chytry, sprytny i przebiegły, ale również leniwy i robi wszystko, żeby za bardzo się nie zmęczyć kradnąc pieniądze na piwo. Dlatego też kradnie je umiejętnie – ha! Ten serial uczy jednak przydatnych rzeczy.

Umiejętna kradzież to taka, która w zasadzie uszczęśliwia osobę okradzioną. Frank rozkochuje w sobie kobiety, które – powiedzmy szczerze – nie znalazłyby żadnego adoratora a w zamian pobiera sobie swoistą prowizję za swoje usługi. Ale, ale... nigdy, jak świat długi i stary i szeroki nie widziałam tak brzydkiej prostytutki (nazywajmy rzeczy po imieniu, Frank jest zwykłą dziwką.)

To Williama H. Macy w najlepszej możliwej odsłonie; rewelacyjny, genialny. Tak zagrać patologię to tylko on potrafi.

   Każdy z bohaterów to odmienny charakter; warty uwagi jest mały przyszły morderca, który w jedynym z odcinków stwierdził, że podniecił się raz w życiu – gdy na lekcji historii oglądali jak zabijają Marię Antoninę. Ach, i piecze złote rybki w mikrofalówce. Tak bez powodu.

   Gdyby był to serial kręcony w Polsce to miałby otoczkę wielkiego dramatu; opowieść ta byłaby obleczona w niesamowite wręcz współczucie dla biednych porzuconych dzieci, które mają tylko siebie. A te dzieci chodziłyby smutne i głodne i wszystko byłoby ponure, szare i całkowicie nijakie (dopóki nie pojawiłaby się postać grana przez Piotra Adamczyka, który uratowałby dzieciaczki z niedoli. To zawsze jest Piotr Adamczyk.)

   A tam nie ma dramatu; to komedia. To pokazanie całego brudu świata w krzywym zwierciadle i to podoba mi się najbardziej; po co robić z czegoś wielki dramat, po co płakać nad tym rzewnie, skoro ludzie, którzy w tym tkwią doskonale dają sobie radę? Nie zawsze zgodnie z prawem, nie zawsze do końca moralnie, ale walczą. Nie tkwią w impasie jak my przed telewizorami, patrząc smutno jak kogoś spotyka nieszczęście. „Shamless” uczy – kiedy człowiekowi zdarza się nieszczęście nie tkwi w miejscu. Działa. Walczy. Nie czeka biernie.

   Serial, jak to serial, musi mieć wątek miłosny; wiecie - ona i on, rozdzieleni przez los i niewłaściwe wybory, krążą wokół siebie przez wszystkie sezony, by na końcu (prawdopodobnie, nie wiem, jestem przy drugim sezonie) być razem i żyć długo i szczęśliwie. Oczywiście "nią" jest Fiona, "nim" jest przystojny chłopak poznany w barze, który w gruncie rzeczy nie okazuje się tym, za kogo się podaje. I gdyby Fiona była mniej butna to dawno mogłoby się to skończyć jak w baśni o "Kopciuszku", ale jak można wymagać od matkującej piątce dzieci dziewczynie, że będzie znała baśnie? 

   Wiecie co jest jeszcze dobrego w "Shameless"? Pokazują wszystkie ludzkie wady; to, co my tak uparcie zamiatamy pod dywan i udajemy, że nic się nie stało, że nie popełniliśmy żadnego przyjemnego grzeszku, że nie zawsze byliśmy wobec każdego w porządku. U Gallagherów nie ma czegoś takiego jak wstyd. Fiona bez wstydu przyznaje, że poszła z chłopakiem do łóżka na pierwszej randce; Frank nie ukrywa się z tym, że dla niego najważniejsze są pieniądze; młodsza siostra Deb nie kryje się z tym, że zakochała się na zabój. W sumie moglibyśmy się od nich trochę nauczyć tego braku wstydu; tego pozbycia się maski perfekcyjności i potrzeby bycia idealnym. Bo nie jesteśmy idealni, ale żeby sobie o tym przypomnieć trzeba obejrzeć serial o patologii. 

   Jest w tym serialu coś, co niekiedy wzrusza. Naprawdę! Wszystkie dzieciaki składają się na dom; nie ważne czy mają lat 15, 10 czy 7 – jeśli potrafią już załatwić skądś pieniądze, to nigdy nie zostawiają ich dla siebie. Zawsze oddają je do wspólnej puszki i za to kupuje się jedzenie i ubrania dla wszystkich.

   Ten psychodeliczny serial ma głęboko – bardzo głęboko – ukryte przesłanie. Rodzina jest najważniejsza. I mimo że różnią się wszystkim co możliwe od Borejków to i u nich wyczuwalna jest ta więź; za rodzeństwem skoczę w ogień, czegokolwiek by nie zrobili.

W normalnych rodzinach zwykle starsze rodzeństwo trzyma się od tego młodszego jak najdalej; bo przeszkadzają, bo pytają, bo brudzą. Tutaj wszyscy lgną do siebie; nie ma u nich problemu z tym, żeby ktoś ze starszych zaopiekował się młodszymi. To normalne. A niekiedy takiej więzi może nauczyć jedynie bieda i ojciec alkoholik.
   Oczywiście, że się kłócą, że śmieją się z siebie nawzajem, że się wyzywają. Ale zawsze w końcu dochodzą do takiego momentu, kiedy wyciągają do siebie dłoń i dalej wspólnie walczą ze wszystkimi przeciwnościami. Bo wiedzą, że biorąc wszystko pod uwagę, mają na tym świecie tylko siebie. I nikogo więcej.

   I takie oto przesłanie wam niosę na ten weekend - pamiętajcie, że jakie nieszczęście by was nie spotkało, zawsze znajdą się osoby, które zawsze będą obok. Nawet jeśli tego nie zauważamy. 
I nie wstydźcie się tego, co robicie. Wręcz przeciwnie - bądźcie z tego dumni.