#Jeżycjada - "Kłamczucha"

   Czas na drugą część Jeżycjady, tą chyba najbardziej znaną i uwielbianą przez wszystkich.

 Panie, panowie w liczbie znikomej, ale wiem, że jesteście – Kłamczucha.

   Aniela Kowalik nie miała w życiu łatwo; wystarczy wspomnieć, że przyszło jej być nastolatką w latach siedemdziesiątych XX wieku a to nic miłego dorastać wtedy, gdy w sklepach z ubraniami świecą pustki a nawet jeśli znajdzie się jakiś ładny sweterek, to z kolei świeci pustkami portfel.

   W dodatku Aniela zakochała się całkowicie i dramatycznie w przystojnym Pawełku z Poznania, z którym przyszło jej spędzić jedynie godzinę czasu, ale wiedziała, że ta godzina wystarczyła, by przeznaczenie połączyło ich na zawsze miłością bezwarunkową i wieczną. Niestety los nie wziął poprawki na fakt, że Aniela mieszkała nie w Poznaniu, ale w oddalonej Łebie a że urodziła się w czasach, kiedy pociągi jechały długo i wolno (w sumie nic się współcześnie nie zmieniło) to musiała pomóc losowi na własną rękę.

   W celu tym postanowiła zapisać się do Liceum Poligraficznego w Poznaniu, argumentując swoją decyzję tym, że od zawsze jej ukrytym marzeniem było zostać drukarzem; nic to że nie miała nawet pojęcia jak taką maszynę się włącza, ważne było to, że dzięki temu będzie miała okazję być blisko swojego ukochanego Pawełka.

   Aby nie musieć mieszkać w internacie, Anielka pewnego sierpniowego dnia pojawiła się na progu mieszkania powinowatego swojego ojca i oznajmiła wszem i wobec, że „już jest”. Powinowaty o imieniu Mamret, który był szacowanym lekarzem i jego żona Tosia, nie przypominali sobie wprawdzie, aby ktoś miał tego akurat dnia u nich być, ale skoro osóbka ta uparcie twierdziła, że tak było, to nie wygonili jej z domu. Aniela nie bez potrzeby została nazwana Kłamczuchą i aby zdobyć kąt u wujostwa przedstawiła im smutną historię życia dziewczyny, która chce się uczyć daleko od domu, gdyż w domu tym ojciec i jego młoda, dwudziestoletnia żona, każą jej opiekować się nowym dzieckiem i dla niej w ogóle nie mają czasu. I zrozumienia oczywiście.

   Tosia, jako matka dwojga rozkosznych, aczkolwiek brzydkich dzieci, z miejsca poczuła współczucie dla dziewczyny i nie minęło długo a Aniela już zajmowała miejsce w ich malutkim mieszkanku. Wprawdzie trochę przeszkadzał jej fakt, że Tomcio i Romcia – dzieci Mamreta i Tosi, chodzą za nią krok w krok i w ogóle jakieś takie głośne są, ale przecież te lekkie niedogodności da się znieść dla niego, dla Pawełka!

"- Pokaż – ciotka Lila podeszła do stołu. Ujrzała nierówne kulfony formujące się w zdanie: „Dorota ma jelito.” - Tomasz! Jakie znów jelito?

- Grube – mruknął syn chirurga.

- Dorota ma palto, palto, rozumiesz? A wiesz, dlaczego: ma palto, a nie: ma jelito?

- Bo idzie jesień – odparł Tomcio ze zniechęceniem.”

   Sęk w tym, że spotkany przypadkowo Pawełek nie dość, że jej nie poznał, to w dodatku zdawał się podrywać na Anielinych oczach inną! Dla nastoletniego serca byłoby to zdecydowanie zbyt wiele i większość dziewcząt na jej miejscu od razu wsiadłaby w pociąg i potulnie wróciła do Łeby, ale nie Aniela Kowalik. Bowiem z Anielą się nie zadziera, bo Aniela nie wierzy w przesłanie, że złość piękności szkodzi.

   Czytając z uciechą tą książkę pomyślałam w pewnym momencie, że nie prawdą jest to, że nastolatki zawsze, w każdej epoce bywają takie same. To, co „widziałam” w książce z roku 1979 a to, co widzę we współczesnych młodzieżówkach różni się jak Islandia od Ugandy; niby ziemia ta sama, niby ludzie podobni, ale jednak ich stosunek i podejście do życia jakby odmienne. Nie wyobrażam sobie Anieli ani Robrojka (tak, to w tej części po raz pierwszy możemy spotkać kochanego i poczciwego Roberta Rojka) w dzisiejszym świecie, chyba że w roli ofiar gnębionych przez wszystkich i wszystko. A wiecie dlaczego? Bo mieli swój pogląd na życie i wiedzieli z całą stanowczością, co w tym życiu chcą robić. Robert wiedział, że chce zająć się poligrafią a Aniela wiedziała, że pisany jest jej teatr. Natomiast współcześnie bohaterowie i nastolatkowie w ogóle, wstydzą się w ogóle powiedzieć na głos – lubię czytać! Chcę zdawać na medycynę! Chcę grać w 'Trudnych sprawach' i być gwiazdą 'Ranki w ciemno'!

   Bo obciachowo jest mieć dzisiaj plan na życie. Bo to nie przystoi nastolatkowi z krwi i kości, bo on powinien mieć wszystko daleko w poważaniu. I to mnie niestety lekko przeraża, bo skoro w ciągu czterdziestu lat zaszły takie zmiany to co nas czeka, kiedy będziemy babciami ze sklerozą, czytającymi po raz dwudziesty „Zmierzch”, bo będziemy zapominać, że Bella nas irytuje? Jak dogadamy się z własnymi wnukami?

   Oczywiście są wyjątki i być może tych wyjątków jest sporo. Mam nadzieję, że tak jest i że ja widzę tylko ją gorszą stronę, która stoi co piątek pod Biedronką i pluje na chodnik dodając krwiste „urwa” na widok dziewczyny z spodenkach bardziej kusych niż moje bikini na plażę.

   Aniela Kowalik, Robert Rojek, Janusz Pyziak (którego za wiele tutaj nie ma, ale w sumie u niego to cecha dominująca) i nawet Pawełek Kowalik – takich nastolatków lubię. Taką nastolatką chciałabym być, jeśli trafiłabym do piekieł i musiała raz jeszcze przechodzić przez fazę dojrzewania. Nie chciałabym mieć nic ze współczesnych bohaterek i bohaterów, którzy bardziej przejmują się swoją fryzurą niż tym, co sobą reprezentują. I dobrze, że jest taka „Kłamczucha” do której zawsze można wrócić i pomyśleć, że czasami "dawniej" znaczy lepiej.

"- Lubię was – szepnęła przez szybę do wszystkich miłych ludzi na świecie zapalających w tej chwili świeczki, całujących dzieci, jedzących zupę grzybową i karpia, dyżurujących w szpitalach i fabrykach, samotnie siedzących w pustych mieszkaniach i śmiejących się przy gwarnych  rodzinnych stołach. - Lubię was wszystkich.

I zobaczycie, że kiedyś się wam przydam.

Obiecuję wam to!”