Ludzkie gadu-gadu

   Miała być recenzja, ale niech mi chłopak mój wybaczy! (bo on uparcie czeka zawsze na jakąś recenzję a ostatnio więcej u mnie niby-felietonów niż recenzji), jechałam dziś autobusem i ludzie mnie natchnęli do pisania.

   Bo w autobusie to wiecie jak jest – droga monotonna, nic się nie dzieje, drzewa za oknem nie dostarczają żadnej rozrywki, więc co wtedy robią ludzie? Ano rozmawiają... A niektórzy to tak rozmawiają, że można by o tym i książkę napisać.

   Na przykład dzisiaj; dosiadł się do mnie pewien poczciwy facet, gdzieś około trzydziestki, rudy i blady i ewidentnie samotny, bo tyle co tylko usiadł, wyciągnął telefon i zaczął dzwonić do każdego z listy kontaktów po kolei i każdemu opowiadał to samo; że w nocy nie mógł spać, to oglądał w telewizji serial z 1982 roku i że akcja tego serialu się działa w Wesołej. A jaka była fabuła serialu to tego nie wiem, bo zwykle w tym momencie rozmówcy na tyle się ogarniali, że po pierwszym szoku wymyślali wymówkę i się rozłączyli. A on niezrażony dzwonił dalej i jak wysiadałam po dwudziestu minutach wspólnej jazdy to rozpowszechniał stary serial akurat u swojej ciotki, która notabene do Wesołej daleko nie ma, co chłopina zaznaczył w pierwszym zdaniu ich rozmowy.

   Innego znowu razu pewna pani dzwoniła do kogoś i kategorycznie zażądała „Kup Golców!”. Pomyślałam sobie, kurde, albo milionerka, że ją na nich stać, albo jakaś mafia handlująca żywym towarem, ewentualnie strunami głosowymi pierwszego sortu.

Pogróżki telefoniczne to zresztą norma, nie dalej jak tydzień temu szłam z mamą z zakupów a za nami typowy dresiarz krzyczał do słuchawki, że „Ewka na Wigilię wyląduje na pogotowiu!”. Chociaż w sumie nie wolno ludzi określać po łysej czaszce i dresach, więc może on po prostu jasnowidzem był i wiedział, że w Wigilię akurat jakiejś Ewce wyrostek pęknie i trzeba będzie jechać na pogotowie. Albo ma uczulenie na karpia i rokrocznie taką wycieczkę sobie dziewczyna organizuje, kto wie?

   A propo niedomówień to przypomniała mi się scena sprzed lat, kiedy jeszcze byłam kaczęciem a nie łabędziem, i koleżanki przyszły po mnie do domu. A że mieszkałam w bloku, to wiadomo, że dzwoni się wtedy domofonem, więc odebrałam, wyszłam i nawiązała się między nami taka rozmowa:

A[ngela]: Czemu nie odebrała Twoja mama domofonu?

J[a]: Bo była w łazience,

A[ngela]: Ma okres?

J[a]: Nie.

J[ustyna]: Twoja mama jest w ciąży?

A[ngela]: Czemu?

J[ustyna]: Bo nie ma okresu.

A[ngela]: Który miesiąc?

   Ludzkiego gadania miło się słucha i zawsze miałam ambitny plan, żeby pozbierać do kupy wszystkie usłyszane w autobusie rozmowy; a jeżdżąc lat pięć na studia to się trochę nasłuchałam a i na przystankach bywało ciekawie. Na pierwszym roku studiów miałam taką Andżelikę – tatuaże miała od szyi do stóp, włosy długie, czarne i traf chciał, że jechałyśmy zawsze z jednego przystanku. Pewnego więc zimowego wieczora (a więc ciemno było) rozmawiamy sobie o wstępie do prawoznawstwa i o tym jaki ciężki to będzie egzamin, gdy zagaduje do nas pan wyglądający dość specyficznie. Ale że dalej moje nieocenianie po wyglądzie było silniejsze niż pokusa ucieczki, to potulnie czekałam co pan powie. A zapytał czy byśmy mu nie dały na wino, bo dopiero z więzienia wyszedł i by się napił. Na co moja studencka koleżanka, którą znałam dość słabo, mówi do niego: „Ja panu dam, bo ja mam chłopaka w więzieniu, to ja się z panem zintegruję.”

   Na następny dzień zagadałam do niej, ciekawa szczegółów. Otóż poszła ona na studia prawnicze, by wyciągnąć z więzienia swojego chłopaka, który siedział tam za napad jakiś. Ale tak się złożyło, że po pół roku zrezygnowała ze studiów i chyba biedaczysko ciągle odsiaduje swój wyrok.

   Gadanie, gadanie... A najlepiej się gada z przyjaciółką przy winie, albo z chłopakiem przy nalewce siedząc obok choinki. Jeszcze tylko dziesięć dni i Święta! Czas zapakować ostatnie prezenty i zacząć dekorować mieszkanie, żeby było czuć tą magię, mimo że śnieg się gdzieś w tym roku zapodział. A później będzie Wigilia i siądziemy wszyscy przy stole i będziemy gadać i gadać i gadać...

   I znowu mi te Święta się zaplątały i znowu zacznę wypatrywać pierwszych gwiazdek. Ale co mam poradzić, że mnie grudzień nastraja dość nostalgicznie? I strasznie ciekawska się robię, bo mi chłop powiedzieć nie chce co dostanę pod choinkę a sekret z tego zrobił na miarę paktu Ribbentrop- Mołotow. 

   Chłopcy to w ogóle tak mają, że lubią robić z wszystkiego tajemnicę; tata mojej koleżanki zrobił tajemnicę ze swojego nowego miejsca zamieszkania i do dzisiaj nie wiadomo gdzie przebywa. A znowu jeden mój znajomy przez rok utrzymywał przed mamą w tajemnicy, że go ze studiów wyrzucili. I w sumie to ja ich podziwiam za to, że oni potrafią nie-gadać. Niektórzy nawet potrafią milczeć cały dzień, albo burknąć ledwo z pięćdziesiąt słów. Matko kochana, jak?! Przecież trzeba się komunikować, opowiedzieć o tym co się człowiekowi śniło, jakie majtki ma na sobie i co planował zjeść na śniadanie, ale nie zjadł, bo w lodówce nie było a do sklepu daleko.

A oni to wszystko kontemplują w sobie i tłumią te wszystkie emocje i potem nic dziwnego, że w związku jakieś nieporozumienia wychodzą, bo on milczał, gdy ona pytała o jego znajomą z liceum. Jak milczał, znaczy ma coś na sumieniu; chociaż w sumie jakby się o niej rozgadał, to też by nieciekawie było, prawda?

   Stereotyp jest taki, że kobiety gadają przez cały dzień a mężczyźni raczej milczą. Ale wystarczy ich wsadzić na pół godziny do autobusu i z miejsca się rozgadają – sprawdzone przez lata użytkowania tej formy transportu!  

   Uf. Pogadałam sobie i mi lepiej.