Setny post! Podziękowania, oklaski i "Dochodzenie. Na styku"

    Ilu z was pamięta, że pewnego zimowego, styczniowego popołudnia przeniosłam się tutaj z onetu i zaczęłam nowy rozdział w swoim blogerskim życiu? Zapewne znajdą się tacy szczęśliwcy, którzy są ze mną od początku i mogą czytać wszystkie moje narzekania i zachwyty nad książkami. Jeśli jesteście ze mną od niedawna to niczym się nie przejmujcie, dzisiaj będziecie świadkami wiekopomnej chwili – teraz oto czytacie mój setny post napisany na tym adresie.

   Bloguję już od ponad dwóch lat i spokojnie mogę przyznać, że to już moje uzależnienie- ciężko byłoby mi teraz z tym skończyć, odejść i pozostawić was na zawsze. Chociaż i ja mam swoje chwile kiedy to mam ochotę rzucić laptopem i przestać przejmować się tym, że nikt nie chce komentować czy czytać mojej recenzji. Ale na szczęście szybko wracam do siebie.

   Z okazji setnego posta pospełniam swoje odwieczne marzenie, mianowicie, złożę podziękowania! Oscara raczej nie zdobędę, na Nobla też się nie zapowiada ani na żadną inną wielką galę transmitowaną w telewizji, więc pozwólcie mi na tą chwilę samowoli. Pamiątkowe zdjęcie po prawej (się wypiękniłam na sobotnie wesele, prawda?)

   Chciałabym podziękować przede wszystkim osobie, która jest prowodyrem mojej czytelniczej osobowości. Osobie, która wprowadziła mnie w świat książek, która uparcie słuchała jak próbuję przeczytać zdanie z bajki o Muminkach – mojej Babci. Nie wiem czy, gdyby nie ona, prowadziłabym tego bloga i czy czytałabym tyle, ile czytam – nigdy nie podziękowałam Babci za to, że dzięki niej jestem sobą. I że to dzięki niej wyrosłam na ludzi, a nie na przykład na królika!

   Nie mogłabym nie wspomnieć o swoim chłopie, który zawsze (zawsze!) czyta (naprawdę czyta!) moje recenzje i który szczerze mówi czy napisałam to z klasą czy „na odwalonego”. I który stwierdził kiedyś, że podoba mu się we mnie to, że mam pasję. Och, no i za to, że ze wytrzymuje, chociaż tak naprawdę ma ze mną raj. Tylko może nie zawsze to widać.

   Dziękuję wszystkim paniom i panom z wydawnictw, którzy mi zaufali i stwierdzili, że wyrobię się w terminie i ładnie zrecenzuję im książkę. Z terminami u mnie ciężko, tak więc dziękuję i za to, że łaskawie przymykają na to oko i kochają mnie mimo to.

   I dziękuję wam, bo bez was nie byłoby tego wszystkiego – mój słomiany zapał zgasłby szybko, gdybyście nie dolewali uparcie oliwy swoimi komentarzami i nie dawali mi znać, że jednak na coś się tutaj przydaje i że moje zdanie ma jakieś znaczenie.

Wzruszyliście się? Bo ja trochę tak.

   Nie obejdzie się bez recenzji. Tak jakoś wyszło, że na setny post trafiło na książkę wydawnictwa Marginesy „Dochodzenie. Na styku.”

   Detektyw powinien być samotnym, opanowanym i obojętnym człowiekiem, który nie czuje współczucia i nie zabiera demonów pracy do swojego domu. Jeśli jest inaczej, płaci za to wysoką cenę nie tylko on, ale i jego rodzina, która musi żyć w atmosferze niepewności, zdenerwowania i smutku.

   Detektywem, który czuje i który współczuje a co za tym idzie, takim, który cierpi przez swoją pracę jest Sarah Linden, bohaterka znanego serialu „The killing” i książki, która opowiada historię sprzed czasów serialowych.

   Zupełnym przeciwieństwem Sarah jest Holden, tajniak, który od kilku miesięcy rozpracowuje od środka narkotykowe społeczeństwo Seattle, ignorant i bezwzględny policjant. Jeśli ratuje czyjeś życie, robi to z czystego obowiązku; jeśli musi do kogoś strzelić, robi to bez jakichkolwiek wyrzutów sumienia, bo wie, że taka jest jego rola w społeczeństwie. Żyje z ludźmi, których kiedyś wsadzi do więzienia i nie przejmuje się nim ani na jotę; zapewne gdyby to Sarah była na jego miejscu, to żaden diler nie trafiłby za kratki.

   „Dochodzenie. Na styku” to czas, kiedy ta dwójka się nie zna i nic o sobie nie wie. Przez przypadek i przez grafik dyżurów w pracy wpadli na siebie i zaczęli razem współpracować, by w końcu stać się parą detektywów na wzór Holmesa i Sherlocka, Poirota i Hastingsa. Tyle tylko, że o ile tamte dwie pary dzielił poziom inteligencji i poczucia humoru, tak w tym wypadku dzieli ich przede wszystkim empatia do ofiar i morderców.

   Ich historia rozpoczyna się w deszczowym i zimny Seattle, gdzie dochodzi do zabójstwa dwóch braci. Obaj zostali zabici strzałem w głowę, obaj zginęli w podejrzanych dzielnicach, gdzie nie powinni przebywać, biorąc pod uwagę ich status majątkowy. Nasza delikatna Sarah próbuje dojść do rozwiązania tej zagadki, niestety w pojedynkę niezbyt jej to wychodzi i jej rola kończy się raczej na zadawaniu szeregu pytań coraz to i nowym osobom, a z owych przesłuchań rodzi się tylko coraz większy krąg podejrzanych niż jakiekolwiek rozwiązanie. Sytuacja zaczyna klarować się, gdy do akcji wkracza Holden, pokraczny chudzielec, który przypomina bardziej menela o anorektycznej figurze, niż policjanta z seriali detektywistycznych. Cała zagadka morderstw skonstruowana jest w dobry sposób i wszystko trzyma się przysłowiowej „kupy”; autorka, Karen Dionne, nie wprowadziła żadnych fantastycznych elementów, które mogłyby zepsuć przyjemność poznania tożsamości mordercy. Tak więc na gruncie kryminalnym „Dochodzenie. Na styku” to dobra, przyjemna książka na jesienne wieczory, chociaż przyznać trzeba, że do klasyków gatunku jej daleko.

   Godne pochwały albo i bury jest to, jak autorka wykreowała swoich bohaterów. Z ręka na sercu przyznam, że obejrzałam zaledwie kilka odcinków serialu i już wtedy pałałam niechęcią do odzianej w popielaty, zbyt duży sweter detektyw Sarah Linden, która była taka mdła i nijaka... Co dziwne od razu polubiłam lekko myszastego Holdena, którego uśmiech przypomina mi filmy o psychopatycznych mordercach, którzy cieszą się radośnie, że za chwilę posiekają kogoś piłą mechaniczną na kawałki. Cóż, ja często lubię książkowych psychopatów. Taki mój urok.

Książka doskonale, przynajmniej jak dla mnie, odwzorowała serialową rzeczywistość i dwójka głównych bohaterów pozostała taka sama – nijaka i myszowaty tworzą zgrany duet i w wersji papierowej.

   Książka zdecydowanie dla fanów serialu, bądź dla tych, którzy chcą zacząć go oglądać a chcą zachować chronologię. Jeśli szukacie niezobowiązującego kryminału na kilka wieczorów, to też możecie po to sięgnąć. Albo jeśli chcecie powściekać się na jakąś Bogu ducha winną bohaterkę, bo przyznam, że osobiście lubię czasami poczytać sobie o wkurzającej mnie osobie. Jakoś mi wtedy lżej na duszy i krew mi szybciej krąży w żyłach, więc jest to jak najbardziej zdrowotne i polecane przez lekarzy i farmaceutów.  

   Polecam!