Nie mam gustu, nie znam się - "Ogień i woda" Victoria Scott

   Coraz częściej dochodzę do wniosku, że różnię się od innych blogerów książkowych. Zaczęło się już przy okazji wielkiego BUM! na „Pięćdziesiąt twarzy Grey'a”; każdy się zachwycał a ja ledwo powstrzymywałam się przed wyrzuceniem książki przez okno ilekroć czytałam o „wewnętrznej bogini” i o przegryzaniu wargi. Do dzisiaj mam uraz jak widzę kogoś, kto zagryza swoją wargę – oto co zrobiła ze mną E.L. James.

   Ale, spokojnie, pomyślałam, że to tylko wyjątek, który nie oznacza od razu, że mam spaczony gust. Później jednak przyszła moda na „Hopeless”, której uległam i ja i pobiegłam do księgarni po swój egzemplarz. Przeczytałam i … nic. Nie poczułam, jak większość z was, ogromu miłości do tej książki, nie zachwyciłam się, nie powaliła mnie na kolana. Nie była zła, ale i nie była dla mnie wybitnie dobra, ot, zwykła książka, która opowiada smutną historię.

    Teraz przyszedł czas na kolejną pozycję, którą zachwyca się cała blogosfera a ja przechodzę obok niej dość obojętnie i z dystansem - „Ogień i woda” autorstwa Victorii Scott.

   Zaczyna się nieźle – nastoletnia Tella ma śmiertelnie chorego brata i dwoje nadopiekuńczych rodziców. Razem z nimi mieszka na wsi, odciętej od reszty świata kilometrami pustych dróg, bez internetu i telewizji. Tella, która tęskni za wielkim miastem, w którym kiedyś mieszkali, źle znosi towarzystwo jedynie rodziny i książek i próbuje chociaż w najmniejszym stopniu odzyskać kontakt ze światem. Kiedy więc na swoim łóżku odnajduje niewielką kostkę, która wygląda na elektroniczny cud techniki, jest niepomiernie szczęśliwa i nawet nie ujmuje nic z tej radości fakt, że kostka przemawia ludzkim głosem i mówi coś o tajemniczym Piekielnym Wyścigu.

   Później następuje seria wydarzeń, które mają zapewne wzbudzić w czytelniku niepokój, kiedy to rodzice szepczą zawzięcie między sobą i próbują zniszczyć kostkę, jednak od początku jakoś tak już przeczuwałam, że Tella wyrwie się z domu i pojedzie w stronę zachodzącego słońca, by wziąć udział w grze. Do wygrania bowiem jest lekarstwo na każdą chorobę a warto pamiętać o jej umierającym bracie.

   Wiele kilometrów dalej, w muzeum, musi wybrać jajko, z którego później wykluje się jej pandora, która pomoże jej w wyścigu (nie ogarniam.) Następnie, znowu po szybkiej akcji ulotnienia się z muzeum i wylądowaniu w pociągu, gdzie tajemnicza kobieta podaje jej środki nasenne, Tella ląduje na skraju dżungli, skąd ma zacząć swój pierwszy etap wyścigu. Etapów bowiem ma być cztery; w dżungli, na pustyni, w górach i na morzu. Zwycięzca może być tylko jeden.

   Rozumiem, że to książka z pogranicza fantastyki. Nie rozumiem jednak tego, jak szesnastoletnia dziewczyna bez żadnego sprawdzenia poznanych informacji, pakuje się do auta i nie mówiąc nic nikomu, jedzie Bóg wie gdzie i staje na skraju dżungli, by zdobyć lekarstwo, które na zdrowy rozsądek, w ogóle nie istnieje. A razem z nią do tego wyścigu staje ponad sto innych osób. W „Igrzyskach śmierci” rzeczywistość była tak wykreowana, że sam zamysł umieszczenia nastolatków w lesie nie był szokujący, tak po prostu wyglądał tamten świat. Tutaj jednak autorka przedstawiła nam codzienność, która nas otacza, bez żadnej utopii i nagle w to wszystko wsadza Piekielny Wyścig i lisa wykluwającego się z jajka (zapomniałam dodać, że z jajka Telli wykluł się lis. Taki samodzielny lis. Żywy. Z jajka.)

   „Igrzyska...” czy „Endgame” były skonstruowane w taki sposób, że cały ich świat był utopią, przeszłością wykreowaną przez zjawiska, które dzisiaj są nam jeszcze nieznane, więc dziwaczne tradycje i pomysły nie były niczym, co spowodowałoby u mnie niedowierzanie i szok. Tutaj jednak Victoria Scott zapomniała chyba o utopii, co sprawiło, że cały pomysł na książkę wydaje mi się niedopracowany i wszystko to, co stworzyła, nie trzyma się kupy.

   Żeby nie było, że nic mi się nie podobało i mam ochotę wyrzucić tą pozycję do kosza - bo nie mam - to muszę wymienić kilka plusów. Pierwszy, za dobrą akcję, która się nie wlecze i powoduje, że książkę czyta się szybko. Druga, za styl, bo nie jest zły i nie mogę się do niego przyczepić. Trzeci plus za owego lisa, którego narodzin nie ogarniam, ale był słodki jak marzenie i automatycznie się uśmiechałam jak tylko widziałam wzmiankę o nim. I czwarty, ostatni plus, za główną bohaterkę, która większość z was irytuje i denerwuje, ale ja rozumiem jej problemy! - no bo jak ma umyć włosy w dżungli? Jak ma przeżyć bez tuszu do rzęs i porządnej kąpieli? Gdybyśmy rzeczywiście wylądowały w takim miejscu to te problemy nie byłyby takie groteskowe, jak się nam teraz wydaje. 

   Jak dla mnie „Ogień i woda” to historia stworzona na kanwie wcześniejszych, znanych wszystkim powieści, z tą jednak różnicą, że tamte książki miały w sobie „to coś”, co zaskakiwało i zapierało dech w piersi. W tym przypadku dech mi zapiera, ale ze śmiechu nad całym tym „nierealnym realizmem”.

   Prawdopodobnie się nie znam i możecie za to na mnie krzyczeć i uparcie twierdzić, że to dobra książka. Ja chyba jednak jestem na nią za stara i po prostu nie mogę przestać się czepiać tego, że lis wykluwa się z jajka.  

Za egzemplarz dziękuję serdecznie wydawnictwu