"Upalne lato Gabrieli"

   Każdy z nas ma własne demony, o których nie mówimy publicznie; skrywamy je w głęboko w sobie, otwierając się tylko przed nielicznymi, którzy zasłużyli na zaufanie.
   Jak to w typowej polskiej powieści bywa, główna bohaterka, Gaba, jest pisarką (znacie jakąś polską książkę, w której nie występuje dziennikarka/pisarka/nauczycielka?) i skrywa w sobie wiele tajemnic. Poznajemy ją w momencie, kiedy otrząsa się po śmierci ukochanego ojca i wydaje książkę, w której obdziera go z warstwy hołdu i wspaniałości, którą nałożyli na niego Polacy. Ojciec Gady był jednym z czołowych postaci Solidarności i walczył o wolną Polskę a (w oczach społeczeństwa) butna córka w zaledwie trzy lata po jego śmierci zhańbiła jego dobre imię na kartach swojej powieści.
   Gdy ona walczy o zrozumienie dla swojego dzieła, w odległej o kilkaset kilometrów Francji jej matka powoli umiera na nieuleczalną chorobę. Ojczym pisarki, Maciek, chowa swoją dumę do kieszeni i decyduje się do niej zatelefonować, błagając ją, by ta dała szansę matce na ostatnie pożegnanie. Jednak Gabriela nie chce mieć niczego wspólnego z kobietą, która porzuciła ją kiedy była małą dziewczynką i wyjechała, by budować nowe życie z obcym mężczyzną.

 "Bywają sytuacje, które należy przeżyć, żeby móc się do niech ustosunkować."

   Zarys tej książki jest dosyć prosty i typowy - dorosłą kobietę, która nie pogodziła się z przeszłością, przeszłość ta w końcu dopada i przypiera do ściany. Musi podjąć decyzję, która zapewne zaważy na całym jej późniejszym życiu - wybaczyć matce czy odwrócić się na pięcie i zająć własnymi sprawami, pozwalając, by we Francji umarła nieszczęśliwa kobieta, która dla miłości poświęciła kontakt z dzieckiem.
   Mimo tej prostej fabuły "Upalne lato Gabrieli" ma w sobie coś, co czyni ją ciekawą i wyjątkową - jest napisana w niezwykle ciepły i mądry sposób. Czytając miałam wrażenie jakbym płynęła razem z tekstem a po drodze nie było żadnych zgrzytów ani niedopasowań. Każde słowo, dialog czy przemyślenia bohaterki były napisane idealnie. Bardzo dawno miałam okazję czytać tak dobrą książkę pod tym względem.

"Janek miał rok, kiedy zrozumiała, że nie da się żyć tak jak oni - na pół gwizdka, bez wybuchów radości, bez namiętności, czasami łez, bez wzruszeń. Nie ma sensu trwać w małżeństwie o temperaturze zaledwie letniej."

   Mało jest w tej książce bohaterów i autorce należy za to dziękować - możemy poznać w miarę dobrze każdą z postaci, wczuć się w relację między nimi a Gabą. Nie jesteśmy przytłaczani niepotrzebnymi faktami, które do fabuły niczego zazwyczaj nie wnoszą. Ta książka jest jak przemyślana historia opowiadana przez przyjaciółkę przy butelce wina. Pełna wzruszeń, wspomnień i samego życia, które przecież u żadnego z nas, nie jawi się tylko w pastelowych kolorach.

"Początek lata to zły moment na zakończenie, na odchodzenie, śmierć. Pewnie łatwiej umiera się jesienią, kiedy wszystko tonie w deszczu, mgle i melancholii."

   Polecam książkę każdemu, kto nie boi się spotkać z własnymi demonami. Autorka, Katarzyna Zyskowska- Ignaciak, wywleka na drugą stronę duszę każdego z czytelników. Pokazuje relacje między rodzicami a dziećmi, które nie zawsze są tak idealne jak w amerykańskich filmach rodzinnych, ale są popękane, pełne żalów i wzajemnych pretensji. I odpowiada na najważniejsze pytanie - czy miłość może być silniejsza od nienawiści?