Pożegnanie z "Patrolami" czyli dlaczego warto czytać rosyjską fantastykę?

Co wytrwalsi czytelnicy moich opinii wiedzą, że nie lubię kiedyś coś się kończy i dotyczy to także końca serii książek, z którymi się zżyłam. Niestety naszedł dziś czas, żeby pożegnać Antona Gorodeckiego, Hestera, Nadię, Swietłanę i innych bohaterów najlepszej rosyjskiej serii fantasy. Pięć książek napisanych przez Siergieja Łukjanienkę podbiło serca tysięcy czytelników, porywając nas w świat Nocnego i Dziennego Patrolu, nierównej walki między dobrem a złem i wprowadzając nas w Zmrok, który sięga coraz głębiej i głębiej.

Dziś przedstawię Wam dwie ostatnie książki, z czym warto zaznaczyć, że „Nowy patrol” to wielka niespodzianka dla fanów, którzy sądzili, że to „Ostatni patrol” zakończy historię. 

Jak w każdej z poprzednich części i „Ostatni partol” składa się z trzech mini powieści, które łączą się w jedną niezwykłą całość. Anton Gorodecki, który jest już Wyższym magiem, poza wszelakimi kategoriami, zostaje wysłany do Edynburga, gdzie zostaje zamordowany przez wampira młody Rosjanin. Główny bohater odkrywa spisek, który może wprowadzić wszystkich Innych tak głęboko w Zmrok, że nie będą mogli stamtąd wyjść. Jak i poprzednich tomach Łukjanienko pisze dwuwarstwowo; pod całą akcją i fabułą kryją się przemyślenia na tematy trudne i kłopotliwe, które jednak tutaj nie przytłaczają, są „zaserwowane” w łagodny sposób.

W najnowszej części autor idzie krok do przodu i zadaje pytania dotyczące śmierci; czy należy się jej bać? Czy faktycznie jest czymś ostatecznym? Czy można zabić dla kogoś? Łukjanienko ma niespotykany dar mówienia z łatwością o sprawach, o których boimy się rozmawiać. Jego rozmyślania uspokajają, wprowadzają ład w czytelnika i sprawiają, że nawet sama śmierć nie wydaje się już taka straszna. 

I tym razem wszystko jest przykryte powłoką fabuły. W tej części pojawia się postać, która dotąd występowała jedynie epizodycznie, prorok, rzadki typ Innego, który ma zdolność przewidywania. Anton, jak we wszystkich poprzednich częściach, musi uratować świat ludzi i Innych, walcząc z własnymi zasadami.

Dlaczego warto czytać rosyjską fantastykę? Bo wymyka się ramom, otwiera przed nami świat, jakiego jeszcze nie znamy a dodatkowo porusza w nas to coś, co położone jest na dnie duszy - człowieczeństwo. "Patrole" nauczyły mnie, że między białym i czarnym istnieje feeria barw, w której prym wiedzie czerwień- kolor miłości i śmierci. Dowiodły także tego, że warto wznieść się poza społeczne podziały i podać dłoń komuś zza muru, by ratować samego siebie.

Jeśli jeszcze nie sięgnęliście po tą serię to gorącą ją Wam polecam. I dziękuję gorąco wydawnictwu Mag, szczególnie pani Uli, za możliwość przeżycia raz jeszcze tej przygody.