"Mroczny trop" - książka dla miłośników thrillerów i ... psów.

Często jest tak, że sympatia do autora przenosi się na ocenę jego książki. Całe szczęście, że w wypadku „Mrocznego tropu” autorka umieściła osobistą notatkę na samym końcu, bo inaczej nie byłabym w stanie subiektywnie ocenić tej książki.

Ryder Creed jest treserem psów i uczy ich tropienia narkotyków i zaginionych ludzi. Najczęściej trafiają do niego porzucone, niechciane i wygłodzone psy, którym daje drugą szansę a one odpłacają mu się oddaniem i jedyną w swoim rodzaju, psią miłością. Ryder wraz z jedną ze swoich suczek, Grace zostaje wynajęty, by „przewąchać” statek rybacki, który kursuje po wodach Zatoki Meksykańskiej. Ani Grace ani jej pan nie domyślają się jakiego makabrycznego odkrycia mogą tam dokonać...

W tym samym czasie Maggie O'Dell, agentka FBI prowadzi śledztwo dotyczące morderstw powiązanych z kartelem narkotykowym. Ścieżki jej i Rydera krzyżują się a między głównymi bohaterami znowu, jak i w poprzedniej części, zaczyna iskrzyć. Jednak muszą odrzucić na bok miłosne kwestie i starać się ujść z życiem, gdyż jedno z nich znalazło się na liście płatnych morderców.

Niewątpliwie gwiazdą tej książki jest Grace, suczka rady Jack Russell terrier ważąca nieco ponad siedem kilogramów. W tym małym ciele kryje się taki podkład miłości i oddania, że czytając książkę serce może nam się rozpłynąć w zachwycie. Grace jest szalenie przywiązana do swojego pana a przy tym jest jednym z najlepszych psów tropiących o jakich słyszałam. Nie straszne jej upały, ponad metrowe zarośla, zmęczenie ani insekty, które próbują zmylić jej trop. Kiedy Grace dostaje polecenie to stara się je wykonać za wszelką cenę a jest przy tym niezwykle urocza i niestrudzona. Dawno, o ile w ogóle, nie spotkałam się w literaturze z tak charakterystyczną postacią zwierzęcia.

To książka nie tylko dla miłośników thrillerów. To też książka dla wszystkich, którzy lubią psy i chcą przeczytać w końcu dzieło, gdzie pies odgrywa ważną rolę. Zapewniam Was, że pokochacie Grace, tą niepozorną suczkę o ogromnym sercu, jak i pozostałe psy Rydera; dużego i lojalnego aż do przesady Bola, bokserkę Diesel, małego Scouta i wszystkie pozostałe, o których, mam nadzieję, autorka rozpisze się w kolejnych częściach.

I już tłumaczę o co chodziło mi na początku. Cóż, gdybym przed lekturą „Mrocznego tropu” przeczytała notatkę autorki to byłabym już przekupiona. Mimo że nie jest ona dłuższa niż półtorej strony to wywołuje duże emocje. Autorka tłumaczy dlaczego stworzyła książkę właśnie o takiej tematyce, gdzie psy odgrywają ogromną rolę. Wspomina też, że nazwała jedną z postaci imieniem swojego psa, który z odejściem czekał, aż skończy pisać swoją kolejną książkę.

„Mroczny trop” przekonał mnie do twórczości Kavy, bo szczerze przyznam, że wcześniej nie pałałam do niej sympatią. Teraz mam ochotę przeczytać wszystko, co napisała. Dużym plusem jest to, że rozdziały są krótkie, nie „wleką” się przez kilkadziesiąt stron, dzięki czemu akcja wydaje się pędzić w zastraszającym tempie i wsysa czytelnika, puszczając go wolno dopiero po zamknięciu ostatniej strony,

Ach, i jeszcze dwa, niewątpliwe plusy – okładka. Piękna, klimatyczna, jesienna. I sylwetka mężczyzny z psem siedzącym przy jego nodze.

I drugi plus - to, co lubię w książkach najbardziej - ironiczne, sarkastyczne dialogi i opisy:

"- Węże koralowe są zwykle nieśmiałe i potulne. Dlatego rzadko się je spotyka. Lubią się chować. Atakują tylko wtedy, kiedy ktoś im przeszkadza, albo czują się zagrożone.

-Powiedziałbym, że może mu przeszkadzać, że ktoś go wsadził do płóciennego worka i  wepchnął pod siedzenie samochodu."

Oczywiście polecam. Grace i inne psy kupiły moje serce. Czuję, że i Was zauroczą.