Stereotypowa babska książka.

   Jestem typową kobietą i czytam typowo babskie książki. Wiecie, takie o miłości. Czytałam już Norę Roberts, Danielle Steel, Nicholasa Sparksa, Susan Elizabeth Philips, Helen Fielding, Emily Giffin a także naszą rodzimą Magdalenę Witkiewicz, Katarzynę Grocholę czy Monikę Szwaję. Bez wstydu przyznam, że lubię taką tematykę, bo czasami i od thrillerów i kryminałów należy odpocząć i przeczytać coś lżejszego, poprawiającego nastrój. Jednak muszę stwierdzić, że schemat tych książek jest często dość podobny i dzisiaj opiszę wam fabułę, która występuje zazwyczaj w większości babskich romansów. Nie traktujcie tego zbyt serio, nie oburzajcie się, to tekst ku rozrywce.

   Główna Bohaterka w ośmiu na dziesięć przypadków jest dziennikarką albo nauczycielką. W pozostałych dwóch przypadkach to bohaterki książek Danielle Steel i są bajecznie bogate i nie muszą pracować bądź są bezrobotne i bezdomne i dopiero na końcu książki stają się bajecznie bogate. I nie muszą pracować. Najczęściej Bohaterka uważa się za brzydką osobę, a później nagle przegląda się w lustrze/wystawie sklepowej i następuje jej opis, który jasno wskazuje na to, że jest piękna. Ma sprężyste włosy, duże, błyszczące oczy, zgrabny nosek, a ostatnio coraz częściej mowa jest o pięknie zarysowanych brwiach. Oczywiście całe otoczenie widzi w niej piękną kobietę, a ona uważa się za szkaradztwo.

   Kiedy dochodzi do spotkania z mężczyzną, fabuła toczy się dwojako; albo od samego początku Bohaterka i spotkany przyszły królewicz się nie cierpią i dogryzają sobie na każdym kroku, albo ich znajomość jest sympatyczna i miła, aczkolwiek żadne z nich nie próbuje czegoś więcej. Życie Bohaterki nagle zaczyna się walić – zwalniają ją z pracy, odchodzi jej chomik, którego miała od dzieciństwa, kamienica, w której mieszka nagle została zalana przez wodę, albo ewentualnie ksiądz podczas spowiedzi nie daje jej rozgrzeszenia. W każdym wypadku, Bohaterka jest nieszczęśliwa i idzie pić. Tam spotyka nieświadomego swojej roli księcia, który postanawia dotrzymać jej towarzystwa i dochodzi do pocałunku. Później przez chwilę jest cudownie, co rano budzą ich ćwierkające wesoło wróbelki, dookoła jest zielono, a oni codziennie chodzą do łóżka. I to jak! Seks w książkach tego rodzaju zawsze jest namiętny, delikatny, dziki, niestosowny i przewspaniały, a bohaterowie zawsze i wszędzie mają ochotę, możliwości i siły.

   W końcu  nadchodzi kryzys i tutaj możliwości jest bez liku. Ktoś coś źle zrozumiał, ktoś nie miał ochoty na namiętny seks, ktoś wziął siostrę idealnego mężczyzny za jego kochankę albo po prostu w Bohaterce coś „pękło” (im często coś w środku jestestwa pęka) i musiała odejść. Następuje kilka(naście) stron smutku i chandry, gdzie nawet radosne wróbelki przestają śpiewać, a dotąd słoneczne niebo pokrywają ciemne chmury. Punkt kulminacyjny następuje w momencie, gdy ona i on spotykają się przypadkowo i okazuje się, że całe nieporozumienie można wyjaśnić w trzech zdaniach. Oczywiście nie mogli zrobić tego wcześniej, bo tak trudno jest dwójce dorosłych, dojrzałych ludzi wziąć i po prostu porozmawiać. Następuje szczęśliwe zakończenie, wspaniały i boski the end, a czytelniczki zamykają książkę z głośnym westchnieniem, patrzą na swojego Janusza i żałują, że takie rzeczy to tylko w książkach.

   Ten schemat można lekko modyfikować, dodać do postaci Bohaterki dziecko z nieudanego  poprzedniego związku, obarczyć idealnego mężczyznę skrywanym sekretem bądź dorzuć dla pikanterii kilkunastomilionowy majątek należący któregoś z nich. I mimo, że w 90% przypadku babskie książki opierają się na przedstawionym schemacie, to i tak miło się je czyta. Chyba taka już nasza natura. 

   Zgadzacie się ze mną? Czy ja po prostu trafiam na takie a nie inne książki? Piszcie!