Typy żon. Losie, mniej w opiece mężów naszych.

   Kilka tygodni temu przedstawiłam wam typy mężów. Niedawny remont, który przeprowadziłam w swoim niewielkim mieszkaniu sprawił, że miałam dużo czasu na dumanie. Wiecie, malując trzykrotnie listwy przysufitowe – bo oczywiście malowałam je totalnie krzywo i wychodziłam poza linię – człowiek ma czas zastanowić się nad różnymi ciekawymi aspektami otaczającego go świata. Dumałam nad tym, jakie istnieją typy żon. Z moich licznych obserwacji wynikła taka oto lista:

   Żona, która nic nie robi, ale robi wszystko – na co dzień zalega tylko na kanapie i przegląda wszelkie portale społecznościowe, nie przejmując się, że w domu bałagan, dzieci płaczą a mąż wrócił po czternastu godzinach pracy w kopalni. Przecież ona jest zmęczona! Sytuacja zmienia się diametralnie w momencie, gdy przychodzą goście – ah, wtedy taka żona to robi wszystko! Posprząta, przygotuje piętnaście sałatek, osiem zakąsek i jeszcze zaserwuje dwudaniowy obiad a później będzie brylować przy gościach, że ona to wszystko zrobiła sama i jeszcze zdążyła nauczyć młodsze dziecko rymowanki „Sroczka kaszkę ważyła” a starsze rozwiązywać równania całkowe. I mężowi koszulę wyprasowała!

   Żona, która jest wdzięczna mężowi za to, że może być żoną – inaczej mówiąc, przylepa. Jej życiową misją było zostać żoną i robi wszystko, żeby odwdzięczyć się małżonkowi za to, że założył jej obrączkę na palec.  Za ten kawałek metalu zrobi wszystko – od wstawania co rano i gotowania krupniku, bo mąż sobie zażyczył, od oddania nerki teściowej, bo stara się już jej znudziła.

   Żona, która żoną nie chce być – ona się w małżeństwie męczy, czuje się jak w klatce i głowi tylko, jakby się z tego wykaraskać. Myślała zapewne, że małżeństwo to wspaniała przygoda, porównywalna to zdobywania nieodkrytych terenów dzikiej Amazonii a w efekcie okazało się, że jest to spacerek po polnej polskiej drodze, gdzie nie ma nic pasjonującego.

   Żona-polka – trochę jak matka-polka, jednak w tym wypadku jej dzieckiem jest mąż. On nie potrafi sam niczego zrobić, przynajmniej w jej opinii. Obiad trzeba podłożyć mu pod nos, skarpetki i spodnie do pracy wyprasować i położyć w widocznym miejscu, żeby sobie nieborak poradził przed wyjściem na placówkę a w razie igraszek łóżkowych ona przejmuje całą inicjatywę, żeby się czasami facet nie przemęczył i nadwyrężył sobie kręgosłupa. Problem pojawia się w momencie, gdy rodzi się dziecko, bo wtedy mężczyzna jest odsuwany na bok i kompletnie nie wie, jak zrobić sobie herbatę.

   Żona chrząkająca – ona nigdy nie krytykuje, nigdy nie jest niezadowolona. Ona tylko znacząco chrząka. Kiedy śmieci zaczynają żyć własnym życiem i wędrować żwawym krokiem po kuchni, ona nie ma pretensji do męża, że ich nie wyniósł. Ona tylko stoi i chrząka a to chrząkanie roznosi się echem po całym domu.

   Żona- rebus – czyli nigdy nie wiadomo o co jej chodzi. W poniedziałek chce wybrać się do kina na film z Bradem Pittem, bo go uwielbia, jest taki męski i cudowny a w środę oznajmia, że Pitt (imienia już nie używa, żeby było bardziej oschle) to świnia i patafian w jednym. Przez pół życia uwielbia znajomych swojego męża aż pewnego dnia stwierdza, że jednak oni są dziwni i nie ma po co się z nimi spotykać. Jej humor nie zależy nawet od jej cyklu, ani od faz księżyca a jedynie od dziwnego, nikomu nieznanemu splotowi wydarzeń i myśli, które zakiełkowały w jej głowie.

   Żona, córcia tatusia – damska wersja maminsynka. Córcia tatusia ma zawsze ostatnie zdanie w kłótni i brzmi ono: powiem tacie! Jakoś zawsze bywa tak, że ich ojcowie to postawni, groźni wojskowi albo znawcy wschodnich sztuk walki a nigdy nie jest to pucołowaty, spokojny marzyciel. Dziwne, prawda?

   Żona „on nie pije!” – oh. Takich żon pojawia się ostatnio coraz więcej. Jej dłoń ma refleks strzelca wyborowego i jak tylko zobaczy kątem oka, że nad kieliszkiem mężowskim pojawia się butelka z wódką, zakrywa go i krzyczy „on nie pije!”. Nie, nie jest alkoholikiem, po prostu po co ma pić i się dobrze bawić, kiedy jest mężem? Niech pije co trzeci kieliszek, żeby całkiem nie zmarkotniał, ale resztę kolejek powinien odpuścić, bo jakie on daje świadectwo o niej, żonie, kiedy tak rubasznie się śmieje i żartuje? 

   Żona idealne - mityczny byt, który niczym Złoty Graal jest wiecznie przez mężczyzn poszukiwany, ale  zawsze okazuje się, że to co błyszczało się jak Graal okazało się marną podróbką okraszoną podpisem made in China. Żon idealnych nie ma, tak jak nie ma mężów idealnych, chociaż niektórzy lekko zbliżają się do ideału. I w tym cały sęk - trzeba odnaleźć taką osobę, która będzie w nas widziała chociaż odrobinę Złotego Graala Współmałżonka. Bo inaczej jak to wszystko ma się udać? 

   Aż strach pomyśleć jaką ja będę żoną. Miejmy nadzieję, że mitycznym Złotym Graalem. 

A może znacie jeszcze jakieś typy? Piszcie.