"Bezmyślna" - recenzja głównej bohaterki czyli istnieje ktoś gorszy od panny Anastasii Steel

   „Bezmyślna”... Hm. Z całą pewnością muszę stwierdzić, że oto Anastasia Steel nie jest już samotna na moim podium pogardy i nienawiści, bo oto obok niej stanęła Kiera, główna bohaterki trylogii autorstwa S.C. Stephens. I w sumie nie wiem czy gorsza jest Ana ze swoją wewnętrzną boginią czy Kiera ze swoim irytującym i beznadziejnym wewnętrznym „ja”. O ile Ana mogła mieć w sobie jakąkolwiek boginię, o tyle ta bohaterka miała w sobie coś o IQ w okolicach poziomu morza. Boże, co za suchar. Moja psychika po tej książce jest w opłakanym stanie.

   Znaczy się, to nie tak, że książka mi się nie podobała, bo przeczytałam ją naprawdę szybko i naprawdę dobrze mi się ją czytało. Tylko ta główna bohaterka powodowała, że ciągle biłam się z myślami, czy czytać dalej czy może raczej wyrzucić książkę za okno w nadziei, że razem z nią ta kobiecina zniknie z mojego życia. Ta recenzja będzie bardziej recenzją postaci niż całej książki Cóż, ale najpierw przedstawię wam fabułę, bo niekulturalnie tak pomstować bez argumentów.

   Kiera i Denny są parą. Wiecie, gołębie, jednorożce, tęcza, serduszka i miłość do końca życia. Jako że Denny skończył już studia i znalazł pracę w oddalonym o kilkaset kilometrów Seattle, postanowił się przeprowadzić. Nie przewidział, że jego dziewczyna z neurotyczną osobowością postanowi przeprowadzić się razem z nim. W każdym bądź razie, po przeprowadzce mieli oni zamieszkać razem z przyjacielem Denny'ego z dzieciństwa, niejakim Kellanem, który grał w zespole rockowym i … cóż o to było jego jedyne zajęcie.

   Kellan był typowym „książkowym złym chłopcem”. Czyli wyglądał jak zły chłopiec, wszyscy postrzegali go jako złego chłopca, ale tak naprawdę był mężczyzną idealnym, słodkim i cierpiącym, takim, którego każda kobieta chciałaby ukoić.

   Kiera co dwie-trzy strony się rumieniła niczym nastolatka rozmawiająca z koleżankami o swoim pierwszym razie. Kiedy Kellan i jego koledzy zaczynali przyjacielsko żartować z dziewictwa dziewczyny ta oburzyła się niczym typowy moher w komunikacji miejskiej, któremu nie chcą ustąpić miejsca na jej rynkowe zakupy. Bo przecież zakupy też chcą siedzieć!

Punktem zapalnym jest moment, w którym Denny postanawia wyjechać na dwa miesiące do innego miasta, aby rozwijać swoją karierę. Dla Kiery jest to niczym strzał prosto w serce i żegna się z nim co najmniej tak, jakby szedł na wojnę z wypisanym już wyrokiem śmierci. I chyba naprawdę stwierdziła, że nigdy już nie zobaczy swojego chłopaka, bo zaczęła poczynać sobie dość śmiało z Kellanem.

   Ogólnie największym błędem książki jest to, że narratorką jest Kiera, co oznacza, że czytelnik nie ma ani chwili wytchnienia od jej irytującej osoby. Czułam się tak, jakbym znalazła się nagle w głowie totalnie pustej dziewczyny, która jest na tyle perfidna, żeby kochać się z dwoma facetami na raz, ale jednocześnie wstydzi się powiedzieć na głos słowo "sex". I czerwieni się przy wybieraniu zajęć z psychologii seksualnej, mimo że jest dorosła i ponoć dojrzała. 

   Ogólnie to podczas lektury prowadziłam swego rodzaju dialog z Kierą i po prostu wam przedstawię niektóre z jej złotych myśli, co by oddać jej pustkę i nicość.

   „Nie wierzyłam, że ktoś tak przystojny nie prowadził aktywnego (na pewno wiecie, co mam na myśli) życia osobistego”. - Nie, Kiera, nie wiemy o co chodzi, kiedy subtelnie chcesz zaznaczyć, że facet sypiał z kobietami. Jesteśmy na tym samym poziomie intelektualnym co Ty. 

   „Chciałam wprawdzie dostać się na psychologię ogólną, ale jedynym otwartym fakultetem, który nie kolidował z moimi pozostałymi zajęciami, była psychologia seksualności człowieka. Czując, jak oblewam się rumieńcem, wpisałam się na listę. Poza tym kiedy Denny wróci do domu, na pewno pomoże mi w nauce również i tego przedmiotu....” - tak, Kiera, nauka psychologii seksualności polega na uprawianiu sexu. Brawo Ty!

   A wiecie jaki fragment kompletnie mnie powalił?

   „Była to nasza codzienna rutyna: „Wracasz już do domu? Nie. Tęsknię za tobą Ja też.” Uśmiechnęłam się na myśl, że tak bardzo kocham tego mojego wariata.” - no tak. Wariat z niego taki, że aż chciałoby się z nim zdobywać góry.

   Kiera była kobietą totalną. Mówią „totalną” mam na myśli to, że reszta z nas ma wahania nastrojów, ale w porównaniu z główną bohaterką są to wahania bardzo mizerne. Bo ja na przykład, potrafię być w ciągu jednego dnia zła, radosna, smutna i znowu radosna. Kiera potrafi zmieniać emocje podczas trzydziestu sekund. Zobaczcie sami:

„- Kiedyś nie musiałeś – tym razem irytacja w moim głosie była zamierzona.

Na jego twarzy pojawił się smutek.

- Nie, kiedyś nie musiałem.

Poczułam się winna, co tylko wzmogło mój gniew.”

   Żal mi było obu chłopaków. Z radosnych i uroczych mężczyzn stali się cieniami samych siebie a wszystko po to, aby zadowolić dziewczynę, która nie mogła się zdecydować, z którym woli być. I dobra, ja rozumiem, że mogła się zakochać w Kellanie, ale dlaczego, dlaczego, dlaczego nie zostawiła wtedy Denny'ego, tylko biegała od jednego do drugiego i robiła z nich kretynów?

   Nie powiem wam jakie zakończenie miała ta książka (a to dopiero pierwszy tom, seria składa się z trzech!), ale niestety Kiera nie zginęła tragicznie pod kopytami rozpędzonych antylop i będę musiała ją znosić przez kolejne 1200 stron. Chyba muszę zakupić melisę...

   Coś mi się wydaje, że Ana ze swoją wewnętrzną boginią i przegryzaniem wargi zostanie zdetronizowana w moim rankingu na najbardziej znienawidzoną postać....