Podłość ludzka nie zna granic - czyli kilka anegdot z ostatnich dni

   W niedzielny wieczór spotkałam się ze znajomymi mojego najwspanialszego i jak to przy spotkaniach towarzyskich bywa – każdy opowiadał co u niego słychać, co się ostatnio zmieniło i co zabawnego wydarzyło się w okolicy. Znajoma zaczęła opowiadać o swoim koledze, nazwijmy go W. (bo i tak nie pamiętam jak on miał na imię), który jest dorosłym facetem, pracującym i zarabiającym dość dużo. Otóż W. został niedawno zaproszony na wesele. Stwierdził zawczasu, że nie za bardzo lubi państwa młodych, więc do koperty włożył im 200 złotych, co by z niego nie mieli zbyt dużego zysku. Stojąc jednak w kolejce do składania życzeń W. stwierdził wewnętrznie, że nie lubi młodych nieco bardziej i udał się do łazienki, gdzie wyciągnął z koperty banknot pięćdziesięciozłotowy i usatysfakcjonowany z powrotem zajął miejsce w kolejce. Jednak po chwili jego zwoje mózgowe zapaliły się niczym czerwona lampka w filmach akcji i uznał, że przecież oni są bogaci, to po co on im aż tyle pieniędzy będzie dawał? I znowu udał się w ustronne miejsce aby wyciągnąć kolejny banknot.

   Nie rozumiem dlaczego według znajomych ta historia była „fajna i zabawna” a z W. to „jest taki żartowniś”. Wesela nie robi się dla pieniędzy – co każdy powtarza z uporem maniaka – ale jeśli już się na nie idzie i w dodatku jeśli ma się pieniądze, to warto dać chociaż za to, co się przeje i przepije. A jeśli się młodych nie lubi, to się zostaje w domu, prawda?
   EDIT - z powodu komentarzy dodam tutaj, co by tam się nie rozpisywać - racja, nie chodzi o to, żeby w kopertę włożyć tyle, co młodzi wydali na jedzenie i picie gościa. Daje się to, co się ma a jak się nie ma to się po prostu przychodzi i nikt się o to nie obraża. Jednak jeśli pan W. zarabia miesięcznie kilka tysięcy i ma kasy pod brodę a żal mu 50 złotych dla gości, to według mnie jest coś nie tak. Bo mi osobiście byłoby po prostu głupio i chociażbym im ręczniki głupi kupiła. 

"Człowiek nie jest bogaty tym, co posiada, lecz tym, bez czego potrafi się obejść." 

   Sytuacja druga. Napisał do mnie ostatnio pewny pan „Janusz-biznesu” z pewną propozycją. Otóż zaproponował mi, że za napisanie dla niego stu artykułów (każdy po 2 strony A4) zapłaci mi 50 złotych. Artykuł za pięćdziesiąt groszy, czyli strona za groszy dwadzieścia pięć. Nawet na bułkę by mi nie starczyło, bo ze mnie krezus i jadam takie, co kosztują 60 groszy.

Normalnie sprawę bym wyśmiała a maila wyrzuciła do kosza, ale coś mnie podkusiło i napisałam do pana, czy aby dobrą stawkę napisał, bo – kto wie? - może jedno zero mu się gdzieś schowało. Pan napisał, że w sumie mam rację, bo nie zaznaczył, że 50 złotych brutto a nie netto.

   Co do moich przygód z poszukiwaniem pracy – teraz już nie szukam, otwieram coś swojego – to znalazłam raz ogłoszenie, że w mieście moim wojewódzkim szukają osoby do prowadzenia biura. Wysłałam CV, po kilku dniach odezwała się miła Pani, że zapraszają mnie na rozmowę kwalifikacyjną. Pojechałam, zapłaciłam całe 6 złotych za bilet autobusowy, uciekałam przed deszczem, bo oczywiście parasola nie miałam, ale w końcu dotarłam. Zasiadłam przed Panią a ona mnie pyta na jakie stanowisko aplikuję. Trochę się zdziwiłam, że Pani nie wie po co przyszłam, ale powiedziałam zgodnie z prawdą, że na stanowisko osoby prowadzącej biuro. Kobiecina zrobiła oczy jak pięć złotych i pyta czy na pewno. Po kilku minutach i dwóch rozmowach Pani z kierownikiem okazało się, że ogłoszenie faktycznie „zostało tak sformułowane, ale oni szukają ankieterów a jeśli piszą to wprost, to mniej ludzi do nich przychodzi.”

   Ale, żeby nie było, że jestem bez winy, raz i ja dopuściłam się okropnej ludzkiej podłości. Miało to miejsce w zeszłą środę, kiedy to kupowałam w Rossmannie maszynki do golenia dla mojego najwspanialszego. Stanęłam w kolejce do kasy a że przede mną pani kupowała tysiące dezodorantów i tuszy do rzęs a mi zachciało się pić, zrobiłam krok w bok i sięgnęłam po sok i grzecznie z powrotem stanęłam na swoim miejscu.

   Chwilę później – gdy pani przede mną miała na rachunku dopiero 300 złotych a w koszyku jeszcze sporo asortymentu – coś zaczęło za mną buczeć. Kulturalnie zignorowałam, chociaż mnie korciło zobaczyć o co chodzi. Wiecie, silna wola i tak dalej. Po chwili jednak buczenie przeszło w wysokie szeptane alty i usłyszałam: „krowa jedna się wepchała”. Odwróciłam się, za mną stało dziewczę nastoletnie z chłopakiem pod rękę i patrzyło na mnie w rządzą mordu w oczach. Zrobiłam szybki rachunek sumienia i uznałam, że widocznie się wepchałam po tym jak sięgnęłam po sok i nie powiem – głupio mi się trochę zrobiło, bo nie byłam nawet świadoma, że komuś krzywdę robię i że nagle zostaję porównana do zwierza gospodarskiego.

Myślicie, że przepuściłam dziewczynę? Otóż nie. Taka jestem podła, że nie dość, że się wepchałam, to potem jeszcze zignorowałam jej buczenie dalsze (buczała póki nie odeszłam od kasy) i spokojnie kupiłam, co miałam kupić. Znowu pojawiają się u mnie oznaki buntu.