Post prosty i przyjemny - jestem broniącą się blogerką modową i mam koty.

   Moi drodzy parafianie! (zawsze chciałam to powiedzieć.) Jutro nadejdzie dzień sądu, dzień zakończenia pięciu lat mojego życia, dzień, w którym stanę się magistrem (chyba.) 

   Z wiadomych przyczyn brak dzisiaj będzie recenzji, bo jedyne o czym obecnie czytam to dzieciobójstwo w polskim prawie karnym a o tym raczej wy czytać nie chcecie (chociaż to ciekawe, naprawdę!) 

   Dzisiaj post prosty, przyjemny i zdjęciowy. Zapraszam!

   W ubiegłym tygodniu miałam zaszczyt gościć w swoim domu małe koty. Wprawdzie tylko przez cztery dni, póki ich mama się nie pozbierała z choroby, ale tak mnie wykończyły, że kiedy już wróciły do swojej kociej mamy, spałam przez kilkanaście godzin bez przerwy.

   Wstawały co cztery godziny, musiałam gotować im mleko dla niemowląt - tak, dla ludzkich niemowląt - później miały czas gryzienia i wspinania się na wszystko a później zasypiały na mnie i musiałam pojedynczo odkładać je do pudełka, gdzie miały swoje legowisko. 

   Niestety moja Tosia stwierdziła, że te trzy maluchy to zło wcielone i próbowała je zjeść. Non stop. 

    Jakby ktoś był ciekawy imion: rudy Lucyfer, bury leżący bokiem - Belzebub a ta mała pyza leżąca brzuchem do góry - Gabrysia. 

  

 Moja Tosia - zabójca i trzy książki, które otrzymałam od wydawnictwa Rebis, za co serdecznie dziękuję. Co więcej - dzięki uprzejmości pani Agaty będę miała przyjemność przeprowadzić wywiad z autorem tych książek, panem Diego Galdino. Ah, już nie mogę się doczekać na zareaguje na moje pytania! 

    Uwaga, uwaga! Teraz przez chwilę będę blogerką modową! Flesze, uśmiechy, brawa i owacje! 

   Dobra, już wczuwam się w rolę.

Otóż ostatnio wybrałam się z moją psiapsi Dżastinką na zakupy i w jednej z sieciówek znalazłam to oto cudo! 100% bawełny, materiały naprawdę przyjemny, świetnie układa się na ciele, wspaniale podkreśla moje atuty i tuszuje moje mankamenty. W dodatku jest to hit wśród amerykańskich nastolatek, które chodzą teraz tylko w takich sukienkach!

   A tak naprawdę, to kupiłam tą sukienkę z dwóch powodów - kosztowała 39 złotych i na metce widnieje rozmiar 32, więc.. żal nie wziąć i się nie chwalić taką szczupłą numeracją! 

   Propozycje wyjazdu na Fashion Week proszę kierować do mojego menadżera, którego jeszcze nie mam, ale to szczegół. 

   A na koniec, bo pędzę się douczać na jutro (o 11.30 leżcie krzyżem i odmawiajcie za mnie paciorki!) zdjęcie z wczorajszej przechadzki. Stoję na autostradzie, ledwo mnie widać, ale kurczę, mi się to podoba, nie wiem czemu. I co ze mnie za blogerka modowa, skoro dwa razy w tej samej stylizacji występuję...