PRZEDPREMIEROWO - Tarryn Fisher "Mimo moich win"

    Kilka tygodni temu pokazałam Wam tajemniczą czarną kopertę, w której znajdowały się cztery fotografie, list oraz piękna bransoletka. Z tego co pamiętam, byliście bardzo zainteresowani książką, która była wtedy zapowiadana. Dzisiaj mam zaszczyt przedstawić wam jej przedpremierową recenzję. 

   To, że ludzie się rozstają nie jest niczym dziwnym; po czasie w niektórych związkach mija data przydatności do spożycia i należy odejść, żeby nie zatruć się sfermentowaną atmosferą.

   Olivia od zawsze była zamkniętą w sobie dziewczyną; od najmłodszych lat życie boleśnie ją doświadczało, co spowodowało, że wybudowała wokół siebie mur nie do przebicia. Stroniła od chłopaków, od rozrywkowego życia i miała tylko jedną przyjaciółkę, której potrafiła zaufać. Na studiach była typową prymuską, która chciała osiągać jak największe wyniki, by w przyszłości stać się wziętym adwokatem, pławiącym się w luksusie i w brudach swoich klientów. Wszystko jednak zmieniło się w momencie, gdy – jakże banalnie to zabrzmi! - zainteresował się nią najprzystojniejszy mężczyzna na kampusie. Caleb miał wszystko – charyzmę, sławę, pieniądze, perspektywy i wygląd, który powodował, że nikt nie mógł się mu oprzeć.

   Jeżeli myślicie, że ta książka jest o tym, jak to szara myszka pokochała gwiazdę sportu i żyli razem długo i szczęśliwie, to na szczęście jesteście w błędzie. Cała akcja książki „Mimo moich win” rozpoczyna się kilka lat po rozstaniu Olivii i Caleba; rozstaniu bolesnym, które nastąpiło z winy dziewczyny. Cicha myszka w ciągu kilku lat związku tak mocno zawładnęła sercem sportowca, że po zerwaniu nie mógł się pozbierać; stał się wrakiem samego siebie, cieniem swojej dawnej charyzmy, niewolnikiem dziewczyny, która już nie była jego. Jednak później znalazł nową dziewczynę, Leah, która otoczyła go opieką i która sprawiła, że Caleb znowu stanął na nogi. I wszystko dla Leah skończyłoby się jak w Disney'owskiej bajce, bo pierścionek już był kupiony i czekał schowany w szufladzie, gdyby nie to, że Caleb w wyniku wypadku stracił pamięć. A potem przypadkowo spotkał Olivię, która wykorzystała daną od losu szansę i na nowo chciała spędzić chociaż kilka dni z dawną miłością. Przynajmniej do momentu, gdy nie odzyska on pamięci i nie dowie się, jak bardzo jej nienawidzi.

   Czy zachowanie dziewczyny było moralne? Czy można w ogóle rozpatrywać tą sytuację w istocie moralności? Przecież miłość nie jest racjonalna, nie jest moralna i nie podlega żadnym zasadom. Olivia skrzywdziła przed laty Caleba, ale – co widoczne jest w książce na pierwszy rzut oka – kochała go nadal, miłością tak wielką, że aż dusiła się od jej nadmiaru. Także on, który nie wiedział kim jest … a może wiedział, tylko udawał?

"Myślę, że po tym jak pierwszy raz ofiarujesz swoje serce, nigdy go już nie odzyskasz. Reszta twojego życia to tylko pozory, że nadal je masz."

   Być może wszystko znowu skończyłoby się jak w bajce, gdyby na scenę nie wkroczyła Leah; kobieta zakochana, kobieta bogata, kobieta zdolna do wszystkiego. Zagroziła Olivii, że jeżeli nie wyjedzie i nie zostawi ich na zawsze, powie Calebowi kim ona jest i co mu kiedyś zrobiła. Jak mocno złamała mu serce a ona będzie zmuszona znowu dostrzec wyraz rozczarowania i bólu w jego oczach. Więc Olivia wyjechała, zatarła za sobą wszelkie ślady i próbowała żyć pełnią życia, ale jak to możliwe, skoro jej serce zostało setki kilometrów za nią? Rany się zabliźniają, ale zawsze zostaje blizna, mniej lub bardziej widoczna. Patrząc na siebie w lustrze, dostrzegając pieprzyk, który był całowany przez drugą osobę, lub czesząc włosy, które on odgarniał ręką, przypominają się te chwile, kiedy serce było najszczęśliwsze.

   Jednak oczy z czasem przestają dostrzegać w pieprzyku tą drugą osobę a mózg przestaje kojarzyć dany zapach z zapachem skóry najmilszego w świecie. Olivia zaczęła żyć na nowo, zaczęła spełniać swoje pasje, została adwokatem i wspinała się po szczeblach kariery; pozwoliła nawet wejść pewnemu mężczyźnie do swojego serca i z uśmiechem patrzyła w przyszłość. A wtedy znowu Caleb się odezwał i poprosił ją, by broniła jego żony – tej znienawidzonej Leah – w sądzie. By sprawiła, że policjanci zdejmą kajdanki z jej rąk i że będą mogli być na nowo szczęśliwym małżeństwem.

   Jak widzicie ta historia nie jest prosta, łatwa i mimo że opiera się na znanych wszystkim schematach, wymyka się im i ukazuje coś całkiem innego. To kolejna książka z cyklu „co by było, gdyby nie było Walta Disney'a i jego szczęśliwych zakończeń?”

   Kogo wybierze Caleb? Swoją największą, pierwszą miłość, która wdarła się do jego serca i która w brutalny sposób je podeptała? Czy Leah, której nie kocha jakoś nadzwyczajnie, ale która jest dobra i słodka i która pomogła pomóc mu się pozbierać wtedy, gdy był potrzaskany niczym tafla szkła? Jako, że jest to pierwszy tom trylogii, można być pewnym, że ich historia będzie się jeszcze kołem toczyła a każdy czytelnik będzie mógł zweryfikować, kto w całej tej historii jest tym dobrym a kto tym złym. Po pierwszym tomie mogę stwierdzić, że „tym złym” jest Caleb, który nie potrafi zdecydować się na jedną z kobiet, zrywając definitywnie kontakt z tą drugą. Ale cóż... my, kobiety, zawsze sądzimy, że wina leży po stronie testosteronu.

   Druga część będzie miała premierę w październiku tego roku; tak więc pozostało nam tylko czekać i rozmyślać nad epilogiem, w którym to Olivia miała na sobie suknię ślubną... ale więcej wam nie powiem, musicie przeczytać sami.

„Caleb był moją niedoskonałością.” 

A już jutro zapraszam was do wszystkich polskich księgarni, gdzie można będzie kupić świeżutki, niczym poranna bułeczka, egzemplarz tej książki.