"Ostatnie pięć dni" - książka o trudnym wyborze. I o odwadze.

   Co zrobilibyście, gdybyście mieli świadomość, że czeka was ostatnie pięć dni życia? Jak pożegnalibyście się z tymi, którzy zostają, których zostawiacie za sobą, wędrując w stronę tandetnego zachodzącego słońca?

   Mara jest żoną i adopcyjną matką Lakshmi -popełniła w życiu wiele dobrych uczynków, pomogła wielu ludziom, była dobra, miła i nigdy nie złamała prawa. Jednak los stwierdził, że mimo wszystkich tych zalet, Mara nie zasługuje na to, aby dożyć spokojnej starości i aby tańczyć z posiwiałym najukochańszym mężem na weselu swojej córki. Mara ma chorobę Huningtona, która powoli kaleczy jej ciało i umysł; gibka i inteligentna niegdyś kobieta, zaatakowana przez chorobę, o którą się nie prosiła, staje się osobnym zbiorem mięśni i ścięgien, które nie potrafią ze sobą współpracować.

   Zaraz po postawieniu diagnozy Mara zdecydowała, że zakończy swoje życie w momencie, gdy Hunington będzie na tyle zaawansowany, że tylko dni będą dzieliły ją od zostania rośliną. Taki moment nadszedł po czterech latach w okolicach jej kwietniowych urodzin. Miała wszystko przygotowane – wódkę, tabletki i i tlenek węgla; brakowało jej tylko odwagi, by zostawić męża, córkę i rodziców.

   Oczywiście w umyśle kobiety pojawiał się pomysł, by jednak zostać i stawić czoła nadchodzącej katastrofie. By pozwolić, by jej ukochany mąż do końca jej dni karmił ją papkami, zmieniał jej pieluchy i opiekował się nią; w zamian za to mogła dłużej patrzeć jak jej córka dorasta, jak mąż z godnością się starzeje, jak jej mama i tata powoli odchodzą na drugą stronę, nadal szczęśliwi i zakochani. Jednak wiedziała też, że gdyby egoistycznie została na tym świecie, to ani jej ukochany ani jej bliscy nie zaznaliby nigdy szczęścia; bo ciągle musieliby patrzeć jak gaśnie, jak z kobiety którą kochali i podziwiali został sam cień, bardziej marny niż najsłabsze wspomnienie.

„I dziękuję ci, że wtedy w foyer Morrice Hall zachwyciłeś mnie tak, że straciłam dech w piersi.

I od tamtej chwili zachwycałeś mnie codziennie tak samo.”

   Drugą historią, która przeplata się w „Ostatnich pięciu dniach” jest opowieść o mężczyźnie i chłopcu, którzy musieli rozstać się nie przez śmierć, ale przez system prawny. Scott jest zdrowym mężczyzną. Ma żonę, która jest w szóstym miesiącu ciąży, jednak on nie potrafi cieszyć się z tego, że niedługo powita na świecie swoją małą córeczkę. A to dlatego, że musi pożegnać się z chłopcem, który mieszkał u nich przez rok i który wracał do swojej biologicznej matki; kobiety, która nigdy nie upiekła mu tortu na urodziny, która nie przykrywała go kołdrą na dobranoc i która wolała narkotyki niż własne dziecko. Mężczyzna prosił nie raz swoją żonę, żeby zaadoptowali chłopca, żeby stworzyli mu prawdziwy dom nie na rok, ale na zawsze. Jednak ona wolała wizję ich małżeństwa z jednym, biologicznym dzieckiem, które nie będzie napiętnowane przeszłością i złymi wspomnieniami.

   To książka o pożegnaniach; trudnych, takich, które rozrywają serca i zostawiają człowieka z grymasem cierpienia na twarzy. Pożegnania na całe życie i na chwile; takie, które zapamiętujemy do samego końca, które bolą nawet po latach.

Ktoś mądry powiedział kiedyś, że pożegnania muszą istnieć, aby móc później cieszyć się powtórnym powitaniem. Czasami do powtórnego powitania dochodzi dopiero po drugiej stronie i trzeba czekać na to przez całe lata.

   Na samym końcu książki znajdują się pytania do dyskusji. Ostatnie z nich brzmi: „Co byście zrobili na miejscu Mary?”. Szczerze? Szczerze to teraz napisałabym wam górnolotnie, że bez wahania postanowiłabym odejść, póki mogę sama decydować o swoim życiu, póki nikt nie musi poświęcać swojego życia dla mnie, póki wiem, że moich bliskich nie czeka ciężka walka o każdy dzień wegetowania warzywa, którym kiedyś byłam a po którym została jednie skorupa. Powiedziałabym, że postąpiłabym jak Mara, dając swojemu mężowi i dziecku szansę na dobre, spokojne życie przy boku innej kobiety i innej matki a swoim rodzicom szansę na cieszenie się ostatnimi dniami. Tak bym napisała. Ale wiem, że gdyby przyszło co do czego to chwytałabym się każdego dnia, że ciągle za bardzo bym się bała co jest „później” i że zostałabym pewnie tym warzywem, przeklinając swoje tchórzostwo.

   A wy? Jakbyście postąpili?

„Nie ma lepszego powodu niż Ty.”