Kawowy Tag - czyli ratunku, ja nie lubię kawy!

  Nie lubię kawy; jedyne co w miarę mi smakuje to „niby-kawa” rozpuszczalna, 3 w 1 a i tak dodaję do niej cukier i mleko. Jednak ostatnio mam tyle roboty, że nie mogę pozwolić swoim gałkom ocznym za całonocne opadnięcie i zmuszam się do picia zwykłej kawy. Bleh, wolałabym chyba pić wódkę duszkiem – w sumie ohyda smaku jest w mojej ocenie zbliżona.

   Żeby poprawić sobie trochę humor i wyśmiać moje cierpienia, zrobię kawowy tag – tak na dobitkę, żeby nie tylko moje kubki smakowe cierpiały, ale i dusza.

1. Czarna kawa – seria, w którą ciężko się wbić, ale ma wielu fanów

Proste! „Ogień i woda” - w to w ogóle się wbić nie da a fanów ma sporo czego nie rozumiem i chyba do końca mego życia już nie pojmę. Książka jest słabą namiastką „Igrzysk Śmierci”, gdzie z jaj wykluwają się lwy i króliki. A główna bohaterka jest tak irytująca, że przy niej Bella ze „Zmierzchu” wydaje się być równą babką.

2. Miętowa mocha – książka, która zyskała większą popularność w zimę lub inny uroczysty czas w roku.

Zaraz, zaraz – istnieje coś takiego jak miętowa kawa? O matko i prababko, dwa najgorsze dla mnie smaki połączone w jedno! Tak, nie przepadam za smakiem mięty, tak, wiem, dziwak ze mnie.

Co do książki to taką książką z pewnością jest „Noelka” Musierowicz. Nie znam bardziej świątecznej książki, możecie mi machać przed nosem „Opowieścią wigilijną” a ja i tak zdania nie zmienię. A co do Jeżycjady to jutro podwójna, długa na milion stron recenzja! No dobra, na dwie strony. 

3. Gorąca czekolada – twoja ulubiona dziecięca książka

Większość ludzkości w tym momencie powiedziałaby, że „Kubuś Puchatek”, ale jego czytała mi mama jak leżałam w szpitalu (chora nerka, bite dwa tygodnie na oddziale, operacja, pół roku siedzenia w domu) i dlatego kojarzy mi się lekko niesympatycznie.

Moją książką z dzieciństwa jest chyba „Dynastia Miziołków” - znacie?

4. Podwójne espresso – książka, która trzymała cię na krawędzi fotela od początku do końca.

Ale dlaczego na krawędzi? Może wbijała mnie w fotel raczej? W ogóle to nie czytam zwykle książek siedząc na fotelu, tylko znajduję jakiś kąt, w którym mogę się wygiąć w dziwnej i niewygodnej pozie, w której nogi mi cierpną i potem nie mogę chodzić i dopiero w takich warunkach mogę czytać. Cierpnące nogi są u mnie połączone z radością czytania (co to będzie jak apokalipsa zombie zacznie się podczas mojego czytania? Nie będę miała szans na ucieczkę!).

Książka, która mnie wbiła w metaforyczny fotel bądź jego krawędź to „Harry Potter i Insygnia Śmierci”. Wczoraj nawet z narzeczonym rozmawialiśmy o tym w jakim tempie czytaliśmy ostatnią część sagi – on pochłonął wszystko w jeden dzień, ja dawkowałam sobie po dziesięć stron, żeby przedłużyć przyjemność.

5. Starbucks – książka, którą widzisz wszędzie.

A to zależy od tego na co jest akurat BOOM! Ostatnio blogerzy „katują” Miasto Kości i Rywalki. Bez wątpienia nieśmiertelne będzie „Pięćdziesiąt twarzy Grey'a”, które co jakiś czas przewija się na blogach – miałam kiedyś chęci policzyć ilu blogerów nie recenzowało tej książki, ale zwątpiłam po czwartym blogu, na którym Anastasia i jej wewnętrzna bogini były wychwalane pod niebiosa.

Ale kocham was, mimo że wy kochacie ją. I przegryzacie razem z nią wargę.

6. Ups! Przypadkowo dostałem bezkofeinową! - książka, po której spodziewałeś się więcej.

Seria „Beta”, którą zrecenzuję w najbliższym czasie. Byłam taka ochocza do przeczytania tej książki a jak przyszło co do czego, to nawet nogi mi ścierpnąć nie chciały podczas czytania...

7. Idealne połączenie – książka lub seria, która była zarówno gorzka jak i słodka, ale ostatecznie przypadła ci do gustu.

Kurczę, chyba nie wymyślę nic lepszego niż tradycyjny, dobry, stary „Zmierzch”. Szału w tej książce nie ma, Bella potrafi człowieka zirytować, Edward niekoniecznie jest bożyszczem nastoletnich serc a Jacob powinien najpierw dorosnąć nim zaczął zamieniać się w wilkołaka, ale mam jakiś sentyment do tej serii i lubię do niej wracać. Przynajmniej raz na rok odświeżam sobie ich wilczo-wampiryczne perypetie i muszę ze wstydem przyznać – tak, lubię tą serię.

I tyle. Szybko poszło, wy dowiedzieliście się czegoś o mnie (w sumie dowiedzieliście się tylko o moim nawyku dziwnych póz podczas czytania), ja miałam radochę z dowiedzenia się, że istnieje miętowa kawa (fuj!), więc wszyscy jesteśmy usatysfakcjonowani.

Miłego wtorku! Idę pić kawę.