#Jeżycjada - "Opium w rosole". Rzecz o byciu dobrym.

„Do ludzi trzeba wyciągnąć rękę. Trzeba. Możemy się nie doczekać odzewu. Ale jeśli nie wyciągniemy ręki, to odzewu nie doczekamy się z całą pewnością.”

   Janka Krechowicz, zwana Kreską nie miała na świecie nikogo poza dziadkiem, emerytowanym nauczycielem języka polskiego. Pomimo nieszczęść jakie spotkały ją w ciągu tych osiemnastu lat bycia na świecie, Janka brała życie pełnymi garściami i smakowała je niczym najbardziej soczyste czereśnie.

   Nigdy nie narzekała; ani na brak pieniędzy, ani na to, że musiała opiekować się schorowanym dziadkiem ani też na to, że chłopak, w którym była zakochana i z którym uczyła się matematyki nie wiedział nawet jak Kreska ma na imię.

   Drugą bohaterką tej powieści jest kilkuletnia dziewczynka, która przedstawia się jako Genowefa Bombke vel Pompke vel Trombke. Jej cechą charakterystyczną jest wpraszanie się do domów całkiem sobie obcych ludzi; dzwoni do wypatrzonego przez siebie mieszkania i oznajmia z dziką radością, że oto przyszła na obiadek i że jest piekielnie głodna.

   Jej dziecięce szczęście albo Anioł Stróż pilnowali, by pukała tylko do tych drzwi, za którymi mieszkali ludzie dobrzy, wyrozumiali i otwarcie na nowe, dziwne znajomości. Strach pomyśleć co stałoby się, gdyby Genowefa trafiła do domu, gdzie dzieci nie byłyby mile widziane. Strach pomyśleć co stałoby się, gdyby Genowefa dzwoniła do obcych drzwi w roku 2016 a nie w roku 1983... Opieka społeczna byłaby zawiadomiona szybciej niż dziecko zdążyłoby spożyć pierwszy talerz rosołu. O ile rosół znalazłby się na stole w środku tygodnia w jakimkolwiek domu.

   Od poprzedniej części minęły już cztery lata, podczas których wiele spraw uległo zmianie. Ignacy Borejko od dłuższego czasu był internowany w dalekim zakątku Polski, lecz mimo to jego miejsce przy kuchenny stole było dzień w dzień nakrywane i żona, córki i wnuczka czekały z utęsknieniem na jego powrót.

   Mila Borejko postarzała się a troska o męża ukazała się w kolejnych siwych włosach i w nowych zmarszczkach, które nagle wykwitły obok tych, które były dowodem na to, że Mila często się śmiała. Te nowe były dowodem powstrzymywanych ciągle łez i niemych wyrzutów wobec losu. Janusz Pyziak zniknął niczym kamfora, pozostawiając po sobie mdłe słowa przysięgi małżeńskiej i kilkumiesięczną córkę. Profesor Dmuchawiec – notabene dziadek Kreski – zamknął się w sobie nie chcąc nikogo widzieć i zarzucał sobie, że jego wychowanków spotyka w życiu tyle nieszczęścia, że na pewno w jakimś stopniu on sam jest za to odpowiedzialny.

   Tylu nieszczęśliwych ludzi znalazło się w tej części Jeżycjady! Tyle narosło tam smutku! Jednak dalej – niczym w baśniach i opowieściach sprzed lat – dobro zaczyna walczyć ze złem, szerzyć się po Poznaniu i wyczarowywać uśmiechy na posępnych twarzach.

„Ludzie oddziałują na siebie nawzajem, jakby byli połączeni kręgami tajemniczej energii – a przez każdego z nas przechodzi przynajmniej kilka takich kręgów. Dzięki temu wszystko, co czynimy, każde nasze uzewnętrznione uczucie, a może i myśl – nawet te, którym nie dajemy wyrazu – zyskują nieskończony rezonans. Każdy z nas, nawet nieświadomie, wpływa na innych i staje się ogniwem łańcucha myśli, uczuć, reakcji i wydarzeń mogących zogromnieć wręcz do procesów historycznych.”

   Czy kiedykolwiek myślałaś o tym, że twoje zachowanie, gest, słowo może zmienić świat drugiego człowieka? Że twoja wczorajsza decyzja o zboczeniu ze stałej trasy do pracy spowodowała, że człowiek całkowicie ci obcy zmienił coś w swoim życiu? Nie mamy możliwości wiedzieć efektów swoich decyzji, które nie dotykają nas bezpośrednio. Może to dobrze, może źle, nie mi oceniać konstrukcję tego świata – i tak stanowczo zbyt niską prowizję płacimy temu, który go stworzył. Musimy pamiętać, że efekt motyla nie jest jedynie chwytliwym tytułem filmu - to realne zjawisko, zbyt rozpostarte, byśmy mogli go doświadczyć. Ale trzeba pamiętać, że jest. I że nasze słowa, myśli i działania mają wpływ na cały świat.

   Nie potrzeba wcale wiele, by dokonać wielkich zmian. Czasami wystarczy po prostu zamknąć w swojej dłoni czyjąś dłoń i po prostu być. Pomilczeń, popłakać albo pośmiać się z niczego, z powietrza. Stawiamy sobie wielkie wymagania, kiedy tak naprawdę wcale nie potrzeba wiele, aby tworzyć wielki i dobry świat.

„Maciek zaś w zadumie patrzył na salę i myślał, że skoro człowiek przesypia prawie jedną trzecią swego życia, to powinien starać się maksymalnie wykorzystać nieliczne godziny, kiedy to nie leży bez świadomości. Jak najwięcej zrobić, jak najwięcej przeczytać, jak najwięcej się nauczyć i jak najwięcej pojąć z tego świata, na którym jest tylko gościem. I jak najwięcej dać temu światu."