Typy czytelników, czyli Agata w swoim żywiole

Jeszcze nie tak dawno temu pokutował stereotyp, że osoba oczytana nosi okulary, ma pryszcze na twarzy, przerzedzone włosy i w ogóle jest jakaś taka brzydka i antyspołeczna. Dzisiaj, trochę za sprawą kultury, ale przede wszystkim za sprawą nas, blogerów (bo przecież jesteśmy piękni, mamy lśniące włosy, nosimy soczewki zamiast okularów i nie mamy pryszczy [zamiast tego mamy wągry])stereotyp umarł śmiercią naturalną.

    Jednak ludzie lubią stereotypy, bo dzięki nim możemy zapuszkować w nie osobę, za którą nie przepadamy i mamy święty spokój, nie musimy przejmować się uprzejmością i tym podobnymi bzdetami. Uwiodła chłopaka dziewczyny? Hop, do worka „kobieta, która rozbija małżeństwa”. Nie ważne, że małżeństwem nie byli, nie ważne, że już się nawet nie kochali, tylko kłócili, uwodzicielka już do końca życia będzie siedziała w worku ze stereotypem. 

   Dzisiaj jednak nie o uwodzicielkach męskich serc a o … typach czytelników. I pamiętajcie, żeby patrzeć na to z przymrużeniem oka. A, i mam dziś dość parszywy humor, więc wiecie... nie ponoszę odpowiedzialności za zgryźliwości wobec osób trzecich.

OWCA - „Wszyscy to czytają, czytam więc i ja!” - i nie ważne, czy jest to romans, horror czy thriller, którego nie cierpi od zawsze. Ważne, że to bestseller, że wszyscy o tym mówią. A co by było, gdyby rozmowa zeszła nagle na „Niezgodną” i delikwent nie wiedziałby co ma odpowiedzieć? Żenua. Lepiej więc czytać wszystko to, co czytają inni. Dla bezpieczeństwa.

SPRINTER - „Byle jak najwięcej, byle jak najszybciej” - i tutaj są dwa podtypy; sprinter, który czyta szybko, bo jest tylko książek wartych przeczytania, że aż żal, że nie zdąży się przeczytać wszystkich (ha! to ja, dlatego się usprawiedliwiam) i taki, który czyta dla samej liczby. Wiecie, żeby móc się później pochwalić, że „w tym roku przeczytałam czterysta książek, w międzyczasie urodziłam dziecko, zrobiłam awans zawodowy, pomalowałam cały dom, nauczyłam się gotować potrawy azjatyckie i obejrzałam cały serial 'Gotowe na wszystko'”. Heloł! Ktoś wierzy w takie gadanie? Bo ja znam osoby, które tak mówią.

KLASYKARZ - „Nowości są be, liczą się tylko klasyki” - gdyby Rowling liczyła sobie dwieście lat, to z pewnością skusiłby się na „Harry'ego Pottera”, ale w tej sytuacji szkoda jego czasu. Książka musi dojrzeć, żeby nabrać mocy, podobnie jak wino. Dlatego klasykarz jest zwykle odseparowany od reszty moli książkowych, bo mole mogą co najwyżej pogadać o Tołstoju albo Mickiewiczu a klasykarz zna takie nazwiska, które dla nas są tajemnicą.

CHOMIK - „Najważniejsze to książkę mieć. Czytanie jej jest opcjonalne” - biblioteka. Własna biblioteka. Taka wielka, przestronna, z pięknie ułożonymi książkami. Zachwycająca gości, wzbudzająca ochy i achy! Szkoda tylko, że chomiki zazwyczaj nie czytają. Oni książki mają dla ich posiadania.

ZAANGAŻOWANY - „ Płaczę razem z bohaterem, razem z nim się śmieję, umieram i przeżywam orgazm” - niekiedy zdarza się, że taki delikwent przeżywa wszystko publicznie, na przykład w autobusie. I nie oszukujmy się, większości z nas zdarzyło się przy ludziach uronić łezkę podczas czytania, czy zaśmiać się w głos w poczekalni pełnej ludzi. To naturalne u osób, które lubią czytać i czytają z zaangażowaniem. Jednak czasami, niektórzy, angażują się tak bardzo, że robi się to komiczne.

NAŁOGOWIEC - „Czytam wszystko, nawet etykietę z Domestosa” - tak, przyznaję się bez bicia, że wiem jaki skład ma Domestos. Ale co ma robić człowiek pozostawiony sam sobie w zamkniętym aucie, bez książki ani nawet malutkiej ulotki, którą można by przeanalizować? Cóż, czasami los wymaga od nas poświęcenia i trzeba wtedy czytać etykiety na zakupach. A że akurat było się w sklepie przemysłowym to wiecie... Ale poczytajcie, etykieta jest całkiem pomysłowa.

TRONOWIEC - „Czyta tylko tam, gdzie król piechotą chodzi” - czyli spora część zapracowanego społeczeństwa, która ma mało czasu na czytanie i wykorzystuje ku temu każdą okazję. Nawet dość śmierdzącą.

MĘCZENNIK - „Przeczytam, choćby mnie krwią zalewało i oczy wypływały na wierzch od tych głupot” - tej grupy nie rozumiem i chyba już nigdy nie zrozumiem. Jak książka jest słaba/głupia/denerwująca, to ją odkładam i spokój, widać nie moja liga. Czytanie na siłę, bo czytać się zaczęło jakoś do mnie nie przemawia. To jak być z kimś na siłę, kogo nawet nie lubimy, bo się z kimś zaczęło być przez przypadek. Nie ogarniam.

MYŚLICIEL - „Czyli każda książka, nawet „50 twarzy Grey'a” ma ukryty sens” - nie, nie ma. Niektóre książki są po prostu tym, czym widać – dobrą rozrywką, która zajmuje czas i tyle. Nie mają drugiego dnia, ukrytego znaczenia i patetycznego przesłania. Wiem, że są tacy, którzy by zanalizowali głębię charakteru Belli ze „Zmierzchu” (Anelise, znowu się Belli czepiam i wybacz!) i udowodnili, że była cierpiętnicą opętaną przez miłość, ale … nie. Po prostu nie.

MOJA MAMA - „Najpierw zakończenie, potem fabuła” - moja mama, kiedy zaczyna czytać książkę, zawsze najpierw patrzy jak się skończy. I nie, nie wiem jaki jest w tym sens i co ma się potem z czytania, ale jak sama mówi, czyta jej się później spokojniej, bo nie musi martwić się, że coś ją zakończy na końcu.

Jak widzicie, nie mogę być do końca zrównoważona. Takie geny.

A wy jakim typem jesteście? A może dopisalibyście do tej listy jeszcze jakiś typ czytelnika? Piszcie.