"Mad Max" - kino dla kobiet

    Jak to na słodkich początkach związku bywa, wybrałam się na randkę do kina. Film wcale do romantycznych nie należał i bardzo dobrze, bo bawiłam się na nim świetnie.

   Zacznijmy od początku, czyli od filmowej zapowiedzi, która mnie zniechęciła, przeraziła i odrzuciła od tego filmu tak daleko, jak tylko się da a to dlatego, że akcja całego filmu, trwającego chyba dwie godziny dzieje się na pustyni. Calutka. Naprawdę. Pustynia i samochody – to zapamiętałam ze zwiastunu i z tym obrazem w głowie zasiadłam w kinie....

… a potem się zaczęło.

   W utopijnym świecie, gdzie brak jest wody pitnej, jedzenia i poczucia jakiegokolwiek bezpieczeństwa żyje sobie Max – nasz główny bohater, nękany wizjami małej dziewczynki, której kiedyś nie zdołał uratować. Max od pierwszych scen kreuje się na brutala, bo już po kilku sekundach pobytu na wielkim ekranie zjada biedną dwugłową jaszczurkę. Karma jest jednak sprawiedliwa i za ten mord na biednym, zniekształconym genetycznie zwierzątku, Max zostaje chwilę później porwany przez grupę bladolicych pół-żyjących, którzy służą Wiecznemu Joe'owi, uwspółcześnionej i bardziej szalonej wersji Lorda Vadera.

Wieczny Joe.

  Wieczny Joe ma monopol na pitną wodę, armię pół-żyjących, (którym wtłukł do głowy, że za jego pośrednictwem dostaną się po śmierci do Valhalli) i tym sposobem jest głównym szefem całej pustyni.

   Nasz mięsożerny przyjaciel Max zostaje dawcą krwi dla jednego ze sług Wiecznego i akurat wtedy kiedy on wisi głową w dół i przetacza się jego drogocenną krew, Cesarzowa Furiosa - w tej roli niesamowita i śliczna jak zawsze Charlize Theron-  wykrada żony Wiecznego (które wcale żonami być nie chciały. Rozumiecie, Wieczny nie był w ich typie) i razem z nimi ucieka przez pustynię. 

Która z was wyglądałaby lepiej w tej stylizacji niech pierwsza rzuci kamieniem. 

  I wtedy zaczyna się akcja. Wieczny czy nie, Joe to tylko mężczyzna i zachował się jak każdy facet, któremu się odebrało zabawkę – a w tym wypadku pięć zabawek, w tym niektóre brzemienne – zaczął tupać nogami i z całą swoją armią dziwacznych samochodów i pół-żyjących wyruszył w pościg za Furiosą.

   Niekiedy w filmach źli ludzie skradają się w ciemnościach, żeby zabić tych dobrych, prawda? Cóż, tutaj ci źli zaznaczali całym swoim jestestwem to, że gonią biedną Furiosę – były okrzyki, były bębny, kolorowe race i w końcu było to, przy czym to zdjęcie    ->

– jest szczytem wyrazu artystycznego i dobrego smaku.

   Tak, tak, dobrze widzicie; kiedy ci źli jadą na akcję to biorą ze sobą gitarzystę, który gra przez całą drogę a i w dodatku czasami strzela ogniem z końca gitary. Szał na pokładzie, takie bijatyki to mają całkiem inny wymiar duchowy, metafizyczny, emocjonalny... w końcu muzyka łagodzi obyczaje, no nie?

   „Mad Max” jest tak reklamowany, że przemawia głównie do facetów. Ale kochane! To jest film dla kobiet i o kobietach. Furiosa i pięć żon Wiecznego były głównymi postaciami filmu a tytułowy Max (zabójca jaszczurek, nie zapominajmy) wypadał przy nich blado i mizernie. Walczyły, strzelały, rzucały się na przesterydowanych mięśniaków, prowadziły kilkutonowe ciężarówki a wszystko to bez śladu zadyszki.

   I naprawdę nie zwracajcie uwagi na moją ironię wybrzmiewającą z każdego zdania, bo mi po prostu głupio, że film na który tak psioczyłam mi się spodobał .  Film jest kapitalny i można się od niego wczuć już od samego początku. Nie sposób się na nim nudzić, bo akcja gna ciągle do przodu i z czasem aż trudno uwierzyć w to, że wszystko dzieje się na jałowej i pustej pustyni. A pod koniec filmu i mój ulubiony absurdalny gitarzysta miał swoje pięć minut, w których mógł zabłysnąć czymś innym niż umiejętnością grania w czasie pościgu.

   Jest to jeden z lepszych filmów akcji, który przypadnie do gustu płci pięknej, obiecuję!

         A jeśli którejś z Was się film nie spodoba, to obiecuję, że zjem jaszczurkę. Jednogłową.