Pogoda sprzyja oglądaniu filmów - "Zanim zasnę"

   Wyobraź sobie taką sytuację - budzisz się rano i nie masz pojęcia gdzie jesteś. Obok Ciebie śpi mężczyzna a Ty nie wiesz kim on jest. Chowasz się w łazience a tam na ścianie setki zdjęć Twoich i tajemniczego mężczyzny z łóżka; zdjęcia ze wspólnych wakacji, ze ślubu. Obok nich karteczka z napisem "To Ben. Twój mąż." 

   Christine cierpi na amnezję, która objawia się tym, że nie pamięta ona ostatnich dwudziestu lat życia i codziennie rano musi sobie wszystko przypominać. W nocy podczas snu, jej pamięć krótkotrwała się samoistnie kasuje i nie ma na to żadnego lekarstwa. Ben co rano z niezwykłą cierpliwością tłumaczy jej, że to efekt wypadku samochodowego. Jednak pewnego dnia Christine spotyka podczas spaceru mężczyznę, który przedstawia się jako neuropsycholog i proponuje jej darmowe leczenie. Informuje ją też, że amnestia to nie skutek wypadku, ale bestialskiego pobicia, z którego kobieta ledwo uszła z życiem a sprawca nigdy nie został złapany. Tylko Christine zna jego tożsamość, ale choroba zataja przed nią samą tą informację. 

   Jak się okazuje odpowiedzi na wszystkie pytania można znaleźć na własnym ciele, w dawnych znajomych i w snach. Trzeba tylko dobrze poszukać. Ludzie, którym mogła ufać okazują się zdrajcami. Nie ma nikogo poza mężem i neuropsychologiem; obaj zdają się chronić Christine przed światem, ale czy tak naprawdę nie chronią  samych siebie? Z każdą kolejną sceną wychodzą na jaw nowe fakty, które zmieniając cały film o 180 stopni.

   Nie przepadam za Nicole Kidman, ale muszę przyznać, że w tym filmie zagrała rewelacyjnie. Oddała całą gamę emocji; od strachu poczynając, poprzez dezorientację i zawziętość, na rezygnacji kończąc. Jej postać od początku filmu jest wielką niewiadomą i oglądając ją zastanawiałam się jak ja zachowywałabym się na jej miejscu (prawdopodobnie bym usiadła i płakała.) Colin Firth w roli Bena spisał się rewelacyjnie (ale ja nie jestem obiektywna, jeśli chodzi o Colina i jego zabójczy akcent.) Po występach w "Bridget Jones" i "Jak zostać królem", rola w "Zanim zasnę" jest miłą odmianą i pokazuje inne oblicza tego aktora.

  Ostatnie trzydzieści minut filmu to istna jazda na rollercoasterze - szkoda tylko, że na takim, który w pewnym momencie się zaciął i stanął a ja nie dostałam swojego wielkiego finału.
Końcówka filmu według mojej skromnej oceny psuje to, co reżyser i aktorzy z takim mozołem budowali przez poprzednią godzinę. Zabrakło mi tupnięcia nogą pod koniec, sceny, która by zmroziła mi krew w żyłach; zamiast tego dostałam zakończenie, które w zamierzeniu powinno mnie wzruszyć, ale nie wzruszyło.
   Tak jak w książkach nie lubię zakończenia, które psuje całą frajdę, tak samo w filmach. Wolę oglądać przez godzinę gniota i dostać dobrą końcówkę, niż odwrotnie.

   Nauczyłam się jednego - pamiętaj, żeby nikomu nie ufać. Szczególnie reżyserowi, który serwuje Ci kawałek dobrego kina, żeby na koniec zepsuć wszystko niezjadliwym deserem, który pozostawia niesmak.

  Jako, że pogoda sprzyja zawinięciu się w kocyk i oglądaniu filmów (przynajmniej w moich szerokościach i długościach geograficznych) to chciałam Wam polecić "Zanim zasnę" na wieczorny seans. Niestety, musicie znaleźć sobie coś innego do oglądania. Chyba, że lubicie głupie zakończenia, to włączajcie ten film.

   A Wy znacie jakieś produkcje, których zakończenia zepsuły całą radość oglądania? Ostrzeżcie mnie przed takimi, jeśli łaska.