"Pewnego razu w Paryżu" Diana Palmer

Każda kobieta potrzebuje czasami przeczytać książkę podchodzącą pod romans. Razem z bohaterami przeżyć nową miłość, poprzeżywać ich perypetie a to wszystko bez wstawania ze swojego ulubionego fotela.

Diana Palmer swego czasu napisała książkę, którą zatytułowała „Pewnego razu w Paryżu”. Powołała do życia dwójkę głównych bohaterów; Brainne i Pierca, którzy zostali w pierwszej scenie usadzeni w paryskim Luwrze, gdzie przeprowadzili między sobą pierwszą w życiu rozmowę.

Brianne była młodą kobietą, wchodzącą dopiero w dorosłe życie, niezrozumiałą przez matkę i tęskniącą za zmarłym niedawno ojcem. Pierce, dwa razy starszy od niej, opłakiwał śmierć żony i planował samobójstwo. Jak było do przewidzenia, młoda dziewczyna zakochała się w starszym mężczyźnie a on starał się wybić jej to uczucie z głowy, bo wiedział, że jest niewłaściwe.

Wszystko zmieniło się gdy bogaty szejk (wszak nie mogło zabraknąć tam i szejka!) współpracujący z jej ojczymem zażyczył ją sobie na jedną z wielu żon. Dumny Pierce, który bardzo lubił Brianne, a nie cierpiał za to szejka, wziął ją za żonę i obiecał ją chronić. Dla niego ślub był tylko formalnością, by odstraszyć nieprzyjemnego adoratora, dla niej spełnieniem marzeń. Zaczęli wspólne życie, gdzie jedno chciało jedynie formalnej przyjaźni a drugie wielkiej miłości. Kto wygrał?

Pierce to mężczyzna pozornie idealny – dumny, honorowy, bogaty, szlachetny, który za cel stawia sobie uszczęśliwienie swojej kobiety. Wierny zmarłej żonie, która ciągle kocha i ciepło wspomina, mimo wielu pokus otrzymywanych od innych kobiet.

Brianne to dziewczyna pozornie idealna – radosna, dobra, rozumiejąca, akceptująca wszystko co zaserwuje jej ukochany. Cierpliwie czekająca na uczucie, które może się pojawić, ale nie musi.

Tylko kto chciałby ideału? Mnie osobiście taki facet by niezwykle męczył swoją powagą i zachowawczym charakterem. Ona z kolei byłaby dla mnie zbyt mdła, stojąc ciągle za mężczyzną, podporządkowująca się jego zdaniu. „Pewnego razu w Paryżu” utwierdziło mnie w przekonaniu, że od ideałów o wiele lepsi są wadliwi, ale za to prawdziwi ludzie. 

 Nie ulega wątpliwości, że fabuła książki nie jest czymś niezwykłym. Standardowo jest ona, jest on, jest bogaty szejk (czasami zamiast niego występuje chciwy diler narkotyków), jest jednostronna miłość i zmarła żona (ewentualnie zmarły mąż.) Ale wiecie co? Czasami człowiek potrzebuje przeczytać tak banalną historię. Nie stresować się fabułą, nie wypatrywać morderców czających się po drugiej stronie kartki, nie wzdrygać się podczas opisu rozkładających się ciał... „Pewnego razu w Paryżu” zdecydowanie mnie zrelaksowało i pomogło mi naładować baterie, które ostatnio są na wykończeniu.Jeśli i Wy tego potrzebujecie to polecam.