"Złota skóra" Carla Montero

Początek XX wieku. Wiedeń, stolica pełna malarzy, artystów, dziwek i pijaków. Miejsce, gdzie śmietanka towarzyska miesza się z pospólstwem, które nie ma w sobie na tyle choćby ogłady, by zauważyć, że mają zaszczyt mijać na ulicy ludzi sztuki.
W mieście tym żyje i pracuje Karl Sehlackman, detektyw i przyjaciel nijakiego Hugona von Ebenthala, oskarżonego przed laty o zamordowanie swojej ukochanej. Wobec braku dowodów i wstawiennictwa ojca Huga oraz samego Karla, młody człowiek uniknął kary i wyjechał do Ameryki, by leczyć tam duszę po śmierci kobiety, którą kochał całym sercem.
Po kilku latach rozwiązłego trybu życia za oceanem postanowił wrócić, wiedząc, że jemu schorowanemu ojcu nie pozostało wiele życia. Wrócił pewien, że ludzie zapomnieli już o tamtej sprawie i przestali go winić za czyn, którego nie popełnił. Zapomniał niestety, że pamięć społeczeństwa jest trwała i trzeba pokoleń, by zapomnieć o miejskich plotkach i skandalach.
Mając jednak wsparcie przyjaciela i nowej ukochanej, Therese, Hugo postanawia nie przejmować się nieprzechylnymi ludzkimi spojrzeniami. Wszystko jednak się zmienia, gdy pewnej nocy na ulicy zostaje znalezione wypatroszone ciało Therese a podejrzenia znowu padają na młodego von Ebenthala.

"Złota skóra" autorstwa Carli Montero, ma niepowtarzalny klimat. Mimo, że nigdy nie byłam we Wiedniu to czytając książkę oczyma wyobraźni widziałam jego wąskie uliczki, piękne budowle, czułam zapach kurzu unoszącego się nad brukiem. Tak plastycznego języka nie widziałam dawno u żadnej autorki; Carla potrafi tak realistycznie pisać, że ma się wrażenie jakby malowała przed nami fantastyczny obraz, pełen przemocy, miłości, namiętności i przepychu. Dowcipne dialogi i cięte riposty dodają smaczku całej powieści i sprawiają, że chłonie się ją jednym tchem.

Ta książka to nie tylko bardzo dobry kryminał, ale też portal, który cofnie nas 110 lat wstecz, byśmy mogli z perspektywy obserwatora podziwiać tamtejszych artystów, pisarzy i malarzy. Świat, gdzie kobiety były hołubione przez mężczyzn, stawiane na piedestale, gdzie każde ich słowo traktowane było jak rozkaz a każdy komplement jak słowo samego Boga.

"Ona jest aromatem sycącym moje życie oraz głosem nieustannie szepczącym mi do ucha. Jest tym smakiem, który zawsze mam w ustach. Jest złotem wypływającym spomiędzy moich palców i snującym się wolno dymem, bo ona nie jest moja ani niczyja inna."

Serdecznie Wam polecam tą książkę a za swój egzemplarz dziękuję wydawnictwu

 

Mam nadzieję, że się zadomowicie w moim nowym blogowym mieszkaniu.